Στα εικονοστασάκια του δρόμου
...
Δεν ξέρω αν αναφέρονται
σε κάποιον που σκοτώθηκε
ή σε κάποιον που σώθηκε
Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Πιστοποιητικά θνητότητας
*
Οφείλουμε, ως Πολιτεία και ως Κοινωνία, να προσέχουμε πώς χειριζόμαστε το θέμα του θανάτου, είτε πρόκειται για φόνο, είτε για αυτοκτονία, είτε για δυστύχημα.
Ο άνθρωπος είναι εκ κατασκευής θνητός κι, ως εκ τούτου, ο θάνατος σημαίνει το τέλος της ατομικής ύπαρξης, αλλά σηματοδοτεί και το όριο της εξουσίας του ανθρώπινου είδους επί της Μοίρας.
Το θέμα αυτό δεν άπτεται πολιτικών, συντηρητικών ή προοδευτικών προσεγγίσεων, καθώς πρόκειται για κατεξοχήν ζήτημα Πολιτισμού.
Συνωμοσίες και μέτωπα, κόμματα και ηγέτες οφείλουν να σέβονται τον θάνατο, ιδίως τον βίαιο και απρόκλητο, νέων αθώων ανθρώπων, γιατί η ηθική στάση προηγείται των όποιων ιδεολογημάτων.
Από την αποχή των κυβερνητικών στις διαδηλώσεις για τους νεκρούς στα Τέμπη μέχρι την απουσία τριών πρώην πρωθυπουργών κι ενός πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας από την κηδεία του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, προκύπτει μία στρεβλή αντίληψη, που συνδέει τον θάνατο με πολιτικό κόστος κι όχι με ιερότητα κοινού πεπρωμένου.
Ο ”νέος κόσμος κι ο νέος άνθρωπος” που επαγγέλλονται οι μεν και οι δε, σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με την Ύβρη της ασέβειας προς τους νεκρούς, όλους τους νεκρούς κι όχι μόνον τους ”δικούς τους”, που συχνά τους τιμούν με μεγαλοστομίες.
Εκτός αν ορισμένοι πολιτικοί νομίζουν αφελώς ότι είναι ”αθάνατοι” στην ιστορία και στη μνήμη του λαού.