Η Πρόεδρος της Ουκρανικής αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση και βουλευτής Μαρία Μεζέντσεβα σε συνέντευξή της κατήγγειλε ότι οι γυναίκες της Ουκρανίας δέχονται σεξουαλικές επιθέσεις και βιάζονται από Ρώσους στρατιώτες καθώς ο πόλεμος στη χώρα μαίνεται.
Ο ουκρανικός λαός έχει εμπλακεί σε μια πολεμική φρίκη δίχως τέλος μετά τη ρωσική επίθεση, ζει κάθε λεπτό κρυμμένος στα καταφύγια ή αναζητά ασφαλείς διόδους για να φύγει από τις πόλεις ή τα χωριά και να σωθεί. Ο άμαχος πληθυσμός και συγκεκριμένα οι γυναίκες και τα κορίτσια, εκτός από τις βόμβες και τις ριπές των όπλων, αντιμετωπίζουν τη βια, τη σεξουαλική κακοποίηση και τον εξευτελισμό.
Μαρτυρίες για ομαδικούς βιασμούς γυναικών καταγράφονται καθημερινά από δημοσιογράφους, γιατρούς, διεθνείς οργανισμούς καθώς και από μάρτυρες που εχουν δει με τα μάτια τους φρικτές σκηνές.
Εκτός από τις δολοφονίες, τη λεηλασία και τα βασανιστήρια, ο βιασμός γυναικών και κοριτσιών, πολλές φορές μπροστά στα ματιά των οικογενειών τους, χρησιμοποιείται ως “πολεμικό όπλο” για να σπάσει το ηθικό, να αποθαρρύνει και να καταστρέψει ανθρώπινες ψυχές στην Ουκρανία.
Η σεξουαλική βία και η κακοποίηση ως όπλο πόλεμου αποτελεί μια παλιά απάνθρωπη τακτική. Ο βιασμός και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας, που έχουν λάβει χώρα κατά τη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων, είναι εγκλήματα πολέμου.
Τόσο η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την καταπολέμηση και την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, όσο και η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, όχι μόνο ποινικοποιεί τον βιασμό αλλά προσβλέπουν στην προστασία των γυναικών σε πεδία συγκρούσεων αλλά και γυναικών που αιτούνται άσυλο.
Το άρθρο 7 του Καταστατικού της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου περιλαμβάνει ακριβώς τα παρακάτω: «βιασμός, σεξουαλική δουλεία, καταναγκαστική πορνεία, αναγκαστική εγκυμοσύνη, αναγκαστική στείρωση ή οποιαδήποτε άλλη μορφή σεξουαλικής βίας αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τιμωρούνται βαρύτατα”.
Εάν οι παραπάνω ισχυρισμοί -για βιασμούς γυναικών και κοριτσιών στην Ουκρανία- επιβεβαιωθούν από τα δικαστήρια, πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη, να επιβληθούν κυρώσεις κατά των δραστών ενώ τα θύματα πρέπει να αναγνωριστούν, να υποστηριχθούν και να αποζημιωθούν.
Βεβαία υπάρχει μια “μικρή λεπτομέρεια”. Οι γυναίκες που βιάστηκαν από ρώσους στρατιώτες, οι περισσότερες από αυτές, είτε εχουν εκτελεσθεί μετά το βιασμό τους, είτε έχουν αυτοκτονήσει.
***
Η Ζέφη Δημαδάμα είναι Διδάσκουσα στο Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, Πάντειο Πανεπιστήμιο Αντιπρόεδρος Γυναικών Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PesWomen), Στέλεχος ΚΠΕ ΚΙΝΑΛ