Η υπόθεση του ατυχούς θανάτου του Ζαχαρία Κωστόπουλου τείνει να διχάσει την ελληνική κοινωνία, καθώς η μια πλευρά της « οι νοικοκυραίοι» όπως τους αποκαλούν οι προχωρημένοι θεωρούν ότι η αυτοδικία είναι καλό πράγμα στα πάσης φύσεως εγκλήματα εν Ελλάδι, η δε άλλη πλευρά θεωρεί πως ο Ζακ ήταν ένα σύγχρονος Γιάννης Αγιάννης που λυντσαρίστηκε για μια απόπειρα κλοπής κοσμηματοπωλείου εν Ομονοία.
Ποιός ήταν όμως ο Ζάκ; Ηταν ένας αντι ήρωας που προσπαθούσε να ορθοποδήσει ανάμεσα στους δαίμονες της ασθένειάς του και τις διάφορες έξεις του. Στη σελίδα του Facebook είχε κατορθώσει να μαγνητίσει τους opinion makers καθώς δικαίως πάλευε για τα δικαιώματα του ως όροθετικού, ως εν δυνάμει τρανσέξουαλ κλπ.
Δεν λέω, συμπαθές παιδί ήταν, με τα δικά του θέματα που τα μοιράζονταν με ένα δικό του τρόπο προσελκύοντας τη συμπάθεια και το θαυμασμό ορισμένων.
Αυτό λοιπόν το παιδί έκανε απόπειρα ληστείας την περασμένη Παρασκευή σε κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας επισύροντας τη βία του θιγόμενου κοσμηματοπώλη, μια βία που οδήγησε στον άδικο θάνατό του.
Η αυτοδικία είναι ίδιον των υπανάπτυκτων κοινωνιών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια της ηθικής και οικονομικής κρίσης έχει επανεφεύρει την αυτοδικία και κανείς δεν μιλάει για το φαινόμενο.
Όταν ο καταστηματάρχης προπηλακίσει, δείρει, αμυνθεί στον «ξένο» επίδοξο εγκληματία οι γύρω λένε θριαμβευτικά «καλά του έκανε του τομαριού» και τον χειροκροτούν. Και κανείς μα κανείς δε μιλάει για την αυθαιρεσία της αυτοδικίας.
Όμως στην Ομόνοια την Παρασκευή δεν επρόκειτο περί ενός «ξένου» επίδοξου κλέφτη. Αλλά περί του επωνύμου Έλληνα Ζάκ, που τον γνώριζαν όλοι , δηλαδή αυτοί που δίνουν τον τόνο στα μέσα και στα κοινωνικά μέσα.
Και άρχισε ο ύμνος για το Ζάκ, για τον οποίο γράφτηκαν υπερβολές συμπάθειας. Ειλικρινά, η ουσία χάνεται όταν αντί η κοινή γνώμη να εστιάζει στην ουσία της απαράδεκτης πράξης της αυτοδικίας, ηρωποιεί ένα παιδί που πήγε να κλέψει υπό την επήρεια ουσιών.
Καλό θα είναι να μη χάνεται το μέτρο και να δίνεται η σωστή διάσταση στα γεγονότα. Η συμπάθεια προς το πρόσωπο δεν αναιρεί την πράξη του ούτε την απόπειρα εγκλήματος.
Ο Ζάκ πήγε να ληστέψει κοσμηματοπωλείο. Αυτή ήταν μια πράξη βίας που δυστυχώς επέσυρε τη βία που οδήγησε στον άδικο θάνατό του. Μια βία στο πλαίσιο της αυτοδικίας που θεωρείται φυσιολογική στην ελληνική κοινωνία της ηθικής κρίσης.
Ο Ζάκ είναι νεκρός. Αλλά δεν είναι ήρωας!
Η τιμωρία του δολοφόνου του θα πρέπει να είναι υποδειγματική.