Αν έχεις μεγαλώσει κι εσύ στη γενιά που «πυροβολείται» από «ιστορίες επιτυχίας», ξέρεις πολύ καλά τι εννοούμε. Διανύουμε την εποχή που τα social media προβάλλουν καθημερινά εκατοντάδες αφηγήσεις από ανθρώπους - «πρότυπα», που βρίσκουν απήχηση σε κοινό εκατομμυρίων θεατών. Ζούμε σε μια εποχή όπου επιτυχία θεωρούνται οι πολλοί followers στο Instagram, οι διακοπές σε ένα 5στερο ξενοδοχείο, συγκεκριμένες αναλογίες σώματος (ακόμη και μετά από γέννα-ΕΙΔΙΚΑ μετά από αυτήν), το να σε πληρώνουν χορηγοί για να διαφημίζεις τα προϊόντα τους με ένα post ή ένα story στο προφίλ σου και να μη χρειάζεται να πας σε ένα γραφείο συγκεκριμένες ώρες αλλά να έχεις «δικό σου» ωράριο, κ.ο.κ. Είναι όμως; Και αν ναι, όλοι όσοι δεν είμαστε έτσι, πρέπει να φορέσουμε ένα L, το αρχικό της λέξης «loser» στο μέτωπο και να μας φωνάζουν οι άλλοι«shame, shame!», στο δρόμο; Τι ορίζεις ΕΣΥ, ως επιτυχία;
Εφόσον το Instagram δεν υπήρχε «από πάντοτε», πώς ένιωθε ένας άνθρωπος «ολοκληρωμένος» πριν; Πότε «έφτανε» την αυτοπραγμάτωση, πριν «ανακαλυφθεί» η έννοια του follower; Οι προηγούμενες γενιές ήταν άραγε αποτυχημένες, με σημερινούς όρους; Έμεναν όλοι ανολοκλήρωτοι; Εμείς, θα θέλαμε την «τύχη» τους; Ή προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να φτιάξουμε τη δική μας τύχη; Ή δεν προσπαθούμε καν; Έχουμε «καταφέρει» κάτι, ως γενιά, πιστεύεις, με «όρους» επιτυχίας; Και αν η επιτυχία αυτοδημιουργείται όντως, με ποιους όρους φτιάχνεται; Αν μπορεί να τη φτιάξει ο καθένας μας, τότε γιατί δεν είμαστε όλοι «επιτυχημένοι»; Και τι ορίζουμε ως αποτυχία; Είναι τόσο κακό να είσαι «loser»; Ποιος -επιτέλους- ορίζει τους κανόνες, σε αυτό το «παιχνίδι»; Ποιοι αποφασίζουν το ποιος «κερδίζει» και ποιος «χάνει», τελικά;
Αν έχεις αναρωτηθεί κι εσύ όλα τα παραπάνω, είσαι στο σωστό μέρος. Αποτελούμε μέρος μιας γενιάς, που δεδομένων των άπειρων ερεθισμάτων ανά ημέρα/δευτερόλεπτο, δεν προλαβαίνει η προσοχή μας καν να αφομοιώσει όλα τα παραδείγματα/εικόνες/πράγματα που «οφείλει» να κάνει με το χρόνο που μας αναλογεί. Συνεπακόλουθα, δημιουργούνται σύνδρομα όπως το FOMO (fear of missing out), το Impostor Syndrome (σύνδρομο του απατεώνα, ότι θα μας “ανακαλύψουν” πως δεν είμαστε και τόσο σπουδαίοι τελικά) και μια συνεχής αίσθηση ότι δεν έχουμε κάνει αρκετά «για την ηλικία μας».
Η σύγκριση με τις ιστορίες επιτυχίας που χαίρουν κοινωνικής αποδοχής, δεν έχει τέλος: μα καλά, δεν παντρεύτηκες ακόμα; Άλλοι παντρεύονται. Παντρεύτηκες; Θα ‘πρεπε ήδη να ’χεις κάνει παιδιά, όπως οι τάδε. Εργάζεσαι; Άλλοι έχουν δική τους επιχείρηση, όπως οι τάδε. Πληρώνεις τα έξοδά σου; Άλλοι βγάζουν στο εξωτερικό περισσότερα. Έχεις σωματική υγεία; Ναι, αλλά άλλοι έχουν και ψυχική. Έχεις ψυχική υγεία; Ναι, αλλά άλλοι έχουν και podcast που διδάσκουν πώς να την αποκτήσεις. Και έχουν γράψει και βιβλίο σχετικά. Μαγειρεύεις; Ναι, αλλά άλλοι καλλιεργούν μόνοι τους τα λαχανικά τους. You get the point. Το ταβάνι έχει σπάσει μεν, αλλά δεν υπάρχει καν όριο στην ατμόσφαιρα. Ο πήχης έχει φτάσει στρατόσφαιρα και βάλε. Τι χρειάζεται, λοιπόν, να κάνουμε, για να ανταπεξέλθουμε στο κυνήγι της επιτυχίας που απαιτεί η ποπ κουλτούρα; Αρχικά, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα.
Έπειτα, να μας γίνει βίωμα η ενσυναίσθηση πως κάθε άνθρωπος κάνει το καλύτερο που μπορεί με τα δεδομένα που έχει. Σε μια εποχή που οι πωλήσεις των αντικαταθλιπτικών-ηρεμιστικών χαπιών παραμένουν υψηλές, που τα διαζύγια παραμένουν σε υψηλά νούμερα (ακόμη και στα ζευγάρια που δημοσίευαν το γάμο τους σε περιοδικά γεμάτοι χαμόγελα, μερικούς μήνες ή ένα χρόνο πριν), ίσως έχει έρθει η ώρα να μετατοπίσουμε τις αξίες μας από το τι θεωρείται επιτυχία, σε πιο προσωπικά μας κριτήρια.
Τι χρειάζεσαι εσύ, για να νιώσεις ότι «έχεις πετύχει» στο παιχνίδι της ζωής; Ποιος θα το κρίνει το αν εσύ πέτυχες; Τι θα κάνεις, όταν «ο στόχος» που έχεις θέσει, ολοκληρωθεί; Έχεις ανθρώπους για να χαρείτε μαζί την επιτυχία σου; Ή τους έχεις διώξει όλους μέχρι να φτάσεις εκεί; Θα είσαι ζωντανός μέχρι τότε ή θα σε έχει τραυματίσει ανίατα κάποιο αυτοάνοσο νόσημα; Έχοντας ως δεδομένο πως η σύγκριση με τις ιστορίες ζωής άλλων ανθρώπων, μόνο στρες και τα άσχημα συνεπακόλουθά του στην υγεία σου φέρνει, ήρθε η ώρα για την αποφόρτιση, φίλοι μας.
Είσαι έτοιμος/η να ορίσεις εσύ την επιτυχία σου και να απολαύσεις τα οφέλη της αποτυχίας σου; Εμείς θα είμαστε εδώ για να χειροκροτήσουμε το γεγονός πως συνεχίζεις τον πνευματικό αγώνα σου γενναία, σαν αντίσταση στη μιζέρια και την πνευματική τεμπελιά του να τα περιμένεις όλα έτοιμα. Καλή τύχη με ό,τι κάνεις!
Έχω γράψει για τα: SavoirVille, popaganda, athensdailysecret και Lucky. Σκηνοθέτησα στο θέατρο. Νοηματοδοτώ τη ζωή μου υποστηρίζοντας τους ανθρώπους προς την αυτοπραγμάτωσή τους. Χτίζω τη δική μου, ένα νησί, μία πόλη και μία ιστορία τη φορά.