Το Σάββατο (21/5/2022), στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας στο ΟΑΚΑ, ένας άνθρωπος μόνος πάλευε να υπερασπιστεί το κεκτημένο του πολιτισμένου κόσμου αναφορικά με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Σε ένα γήπεδο που οι θεατές χωρίζονταν με ζώνες ασφαλείας, τις οποίες επόπτευαν πάνοπλοι αστυνομικοί, όπως κάνουν οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ σε εμπόλεμες ζώνες, ο Antonio Miguel Mateu Lahoz (Αντόνιο Μιγκέλ Ματέου Λαόθ) έκανε το αυτονόητο. Διέκοψε τον αγώνα και έστειλε τις ομάδες στα αποδυτήρια, όταν τα καπνογόνα έπνιξαν θεατές και παίκτες, κάνοντας πολλά μικρά παιδιά να δακρύζουν. Διέκοψε τον αγώνα και οδήγησε τις ομάδες στα αποδυτήρια, όταν ένα μεγάλο θραύσμα τσιμέντου, ξεκολλημένου από τις κερκίδες, εκσφενδονίστηκε και χτύπησε τον σκόρερ του αγώνα, επειδή τόλμησε να πανηγυρίσει το γκολ του.
Την ίδια ώρα παίκτες και παράγοντες πλακώνονταν στο γήπεδο, αστυνομία και οπαδοί στις κερκίδες, ενώ κάποιοι από τους τελευταίους τραγουδούσαν για ναρκωτικά.
Το χειρότερο, κατά τη γνώμη μου, ήταν η απάθεια και ο συμβιβασμός με την φρίκη των πολλαπλών επισήμων στις κερκίδες. Σε αυτές βρίσκονταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι δήμαρχοι των δύο μεγαλύτερων δήμων της χώρας, ο περιφερειάρχης, υπουργοί, βουλευτές, αξιωματούχοι κ.ά. Όλοι αυτοί έβλεπαν τα συμβάντα και παρατηρούσαν απαθέστατα έναν άνθρωπο, τον Ισπανό διαιτητή, να αντιδρά, όσο άντεχε και μπορούσε, σε αυτήν την παρακμή. ”Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, πρόσμεναν ίσως κάποιο θάμα!”, όπως θα έλεγε κι ο Βάρναλης.
Στη διάρκεια της κρίσης των μνημονίων η Ελλάδα πήγε πολλές δεκαετίες πίσω, όταν ο πολιτισμένος κόσμος παράλληλα προόδευσε αρκετά. Το χάσμα που μας χωρίζει από αυτόν είναι πια τεράστιο.
Χωρίς μια ηγεσία που θα λειτουργεί σαν ηθικό πρότυπο, φοβάμαι πως δεν έχουμε καμία ελπίδα ως κοινωνία και χώρα. Ο μόνος που αντιστάθηκε χτες ήταν ένας Ισπανός. Και αυτό που έκαναν την ίδια ώρα οι Έλληνες επίσημοι ήταν να προσπαθούν να του εξηγήσουν την ελληνική ιδιαιτερότητα και να τον πείσουν να τελειώσει τον αγώνα, ο οποίος διάρκεσε δύο φορές τον προγραμματισμένο χρόνο, γελώντας παράλληλα που ο διαιτητής δεν δεχόταν τον παραλογισμό αδιαμαρτύρητα.
ΥΓ: Φίλος δημοσιογράφος, που μίλησε off the record με τον Λαόθ, μου μετέφερε την έκπληξή του που όλοι, εκτός αυτού, είχαν συμβιβαστεί με όσα γίνονταν. Έφυγε με την απορία ο άνθρωπος.