Λίγες ημέρες πριν το Πάσχα των Ελλήνων που εορτάζεται κάτω από καινοφανείς για την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα συνθήκες, είναι ευκαιρία να αναλογιστούμε αν αυτή η εθιμοτυπική επιστροφή στις παραδόσεις που ελάμβανε χώρα κάθε άνοιξη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας μας μας βοηθάει να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας με την πατρίδα μας, το πολιτικό προσωπικό που μας εκπροσωπεί αλλά και τους εαυτούς μας.
Η διαχείριση του Μακεδονικού, η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι επιπτώσεις του προσφυγικού είναι τρεις συνισταμένες που θα διαμορφώσουν το νέο πολιτικό πρόταγμα στον ίδιο και ίσως σε βαθύτερο βαθμό από ότι το έπραξε η διάκριση μνημόνιο/αντιμνημόνιο που διαπέρασε για σχεδόν μια δεκαετία την κοινωνία μας.
Η κοινωνία μας μετά από μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο που θεωρούσε ότι απολάμβανε τις γεωπολιτικές ανέσεις μια χώρας μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον φόβο της απώλειας της εθνικής της αξιοπρέπειας. H συνειδητοποίηση από την πλειοψηφία πλέον της κοινωνίας μας ότι η χώρα μας δεν γειτνιάζει με την Ελβετία ή το Λιχτενστάιν αλλά με χώρες που τουλάχιστον στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο μας αντιμετωπίζουν με εχθρότητα είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα αλλάξει τις απαιτήσεις της κοινωνίας από τα πολιτικά κόμματα που θα πρέπει να απαντήσουν πλέον όχι σε λογιστικού τύπου ερωτήματα για το ποιος μπορεί να διαχειριστεί ορθότερα τις μνημονιακές απαιτήσεις αλλά το ποιος πολιτικός σχηματισμός θα καταφέρει να σχηματοποιήσει ένα καθαρά εθνικό πρόταγμα και μια μακροχρόνια στρατηγική για τους τομείς της εξωτερικής πολιτικής και της Άμυνας. Είναι φανερό ότι η αίσθηση του κολοβωμένου Έλληνα κάποια στιγμή θα απαιτηθεί να βρει μια απάντηση. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί η απάντηση εντός του συνταγματικού πολιτικού συστήματος και όχι σε αντι-πολιτικούς πολιτικούς σχηματισμούς.
Την ίδια στιγμή στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, πρέπει να θεωρείται δεδομένη η μετατροπή της Τουρκικής Κοινωνίας σε έναν εθνικιστικό όχλο που διακατέχεται από έναν νέο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό που είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα οδηγήσει την γειτονική μας χώρα σε εθνικές περιπέτειες αν οι Μεγάλες Δυνάμεις, και ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία , δεν αποφασίσουν ή αν δεν καταφέρουν να θέσουν υπό τον έλεγχο τους, τον εθνικισμό του Τούρκου Προέδρου. Η μεγαλομανής στόχευση του Ερντογάν να υπερκεράσει την υστεροφημία του Κεμάλ Ατατούρκ, ως ηγέτη της νεότερης Τουρκίας , πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι θα αυξήσει την ψυχολογική πίεση στην πατρίδα μας και κυρίως στις περιοχές υψηλού ενδιαφέροντος για τους γείτονες μας όπως η Θράκη και το Αιγαίο.
Οι δύο αυτές συνιστώσες, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό πεδίο, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη για την δημιουργία ενός εθνικού μετώπου από όλα τα κόμματα του Συνταγματικού Τόξου με στόχο την μακροχρόνια στρατηγική της πατρίδας μας στους κρίσιμους τομείς της Εθνικής Άμυνας και της Εξωτερικής Πολιτικής. Επιπρόσθετα, το μέτωπο αυτό θα πρέπει να αρχίσει να μιλάει ξανά για Ελλάδα, και Εθνικά Δίκαια. Όχι μόνο γιατί είναι ανάγκη, αλλά κυρίως για να μην αφήσουν το πεδίο ανοιχτό στους παίκτες της αντιπολιτικής που ετοιμάζονται να βγουν στην αντεπίθεση θέλοντας να πάρουν την ρεβάνς για την , πρόσκαιρη, ήττα που υπέστησαν από τους λιγότερο αντισυστημικούς αντιμνημονιακούς της Πλατείας Συντάγματος που βρίσκονται στην εξουσία αυτή την περίοδο. Τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων αποτελούν το πρώτο καμπανάκι. Για το καλό της πατρίδας μας ελπίζω να μην χρειαστεί να χτυπήσει και το δεύτερο καμπανάκι.