Ο Ουίλιαμ Τσέστερ Μίνορ άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε νυσταγμένα τη φιγούρα ενός άνδρα που φαινόταν πάνω από τα πόδια του κρεβατιού του.
Ο διαρρήκτης, ο οποίος είχε κρυφτεί στη σοφίτα του Μινόρ κατά τη διάρκεια της ημέρας, ήταν στην κρεβατοκάμαρα και τώρα, κάτω από το σκοτάδι της νύχτας, παρακολουθούσε τον Μινόρ καθώς ονειρευόταν.
Το επόμενο πρωί, όταν ο Μινόρ ξύπνησε δεν βρήκε κανένα ίχνος του εισβολέα.
Έλεγξε την ντουλάπα του και σύρθηκε στα γόνατά του για να κοιτάξει κάτω από το κρεβάτι του. Κανείς δεν ήταν εκεί. Αλλά εκείνο το βράδυ, ο διαρρήκτης επέστρεψε. Και το επόμενο βράδυ. Και το επόμενο. Κάθε βράδυ, ο Μινόρ ξάπλωνε στο κρεβάτι του παγωμένος από τον τρόμο.
Ήταν το 1871 όταν ο Μινόρ αποφάσισε να εγκαταλείψει το Κονέκτικατ και πήγε στο Λονδίνο αναζητώντας ηρεμία και έναν καλό ύπνο.
Στην πραγματικότητα, η μετακόμισή του στην Αγγλία έφερε τον Μίνορ πιο κοντά στους βασανιστές του. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους διαρρήκτες ήταν Ιρλανδοί, μέλη μιας ιρλανδικής εθνικιστικής ομάδας που ονομαζόταν Fenian Brotherhood*, η οποία όχι μόνο ήθελε να τερματίσει τη βρετανική κυριαρχία, αλλά ήταν εξίσου αποφασισμένη να εκδικηθεί τον Μίνορ.
Σε πολλές περιπτώσεις, ο Μινόρ επισκέφτηκε τη Σκότλαντ Γιαρντ για να αναφέρει τις διαρρήξεις στην αστυνομία. Οι ντετέκτιβ δεν το έδιναν σημασία με αποτέλεσμα να μην αλλάξει τίποτα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Μίνορ να βρει λύση στο πρόβλημα μόνος του: Έβαλε ένα γεμάτο πιστόλι, ένα Colt .38, κάτω από το μαξιλάρι του.
Στις 17 Φεβρουαρίου 1872, ο Μινόρ ξύπνησε βλέποντας τη σκιά ενός άνδρα να στέκεται στην κρεβατοκάμαρά του. Αυτή τη φορά, δεν έμεινε ακίνητος. Άπλωσε το χέρι του προς το όπλο του και είδε τον άντρα να κλείνει την πόρτα. Ο Μινόρ βγήκε έξω από το σπίτι με το όπλο του.
Ήταν περίπου δύο τα ξημερώματα. Είχε κρύο. Ο Μίνορ κοίταξε κάτω από το δρόμο και είδε έναν άνδρα να περπατάει.
Έριξε τρεις ή τέσσερις πυροβολισμούς. Το αίμα γέμισε τα λιθόστρωτα του Λάμπεθ.
Ο άντρας του οποίου ο λαιμός ήταν αιματοβαμμένος δεν ήταν ο διαρρήκτης του σπιτιού του Μίνορ. Το όνομά του ήταν Τζορτζ Μέρετ. Ήταν πατέρας και σύζυγος και πήγαινε με τα πόδια στη δουλειά στη ζυθοποιία Red Lion. Λίγες στιγμές αφότου έφτασε η αστυνομία στο σημείο, ο Μέρετ είχε πεθάνει και ο Γουίλιαμ Μίνορ ήταν δολοφόνος.
Ο Μίνορ εξήγησε στους αστυνομικούς ότι δεν είχε κάνει τίποτα παράνομο: Κάποιος είχε εισβάλει στο σπίτι του και απλώς υπερασπίστηκε τον εαυτό του από μια επίθεση. Ήταν τόσο λάθος;
Δεν ήξερε όμως ότι δεν υπήρχαν ποτέ διαρρήκτες. Κανείς δεν είχε διαρρήξει το σπίτι του ούτε είχε κρυφτεί στο ταβάνι του ή κάτω από το κρεβάτι του. Οι Ιρλανδοί, οι συνωμοσίες, το δηλητήριο - όλα αυτά τα είχε φανταστεί. Τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινό. Ο Τζορτζ Μέρετ, ωστόσο, ήταν αληθινός. Και τώρα ήταν νεκρός.
Επτά εβδομάδες αργότερα, ένα δικαστήριο έκρινε τον Μίνορ αθώο για λόγους παραφροσύνης.
Ένας άνδρας που μέχρι πριν λίγα χρόνια εργαζόταν ως χειρουργός του στρατού και έσωζε ζωές, ξαφνικά τρελάθηκε και έγινε δολοφόνος. Καταδικάστηκε και τον μετέφεραν στο Asylum for the Criminally Insane στο Μπρόντμουρ.
Για πολλούς ασθενείς, η νοσηλεία σε ένα άσυλο όπως το Μπρόντμουρ σήμανε το τέλος της ζωής τους. Όχι όμως για τον Μίνορ. Από τη μοναξιά του κελιού του στο Μπρόντμουρ έγινε ένας από τους σημαντικότερους συντελεστές στο πιο ολοκληρωμένο βιβλίο αναφοράς στην αγγλική γλώσσα: The Oxford English Dictionary.
Υπήρξε μια εποχή που ο Ουίλιαμ Τσέστερ Μίνορ δεν έβλεπε φαντάσματα να κρύβονται στην κρεβατοκάμαρά του. Που δεν ήταν δολοφόνος. Ήταν ένας πολλά υποσχόμενος χειρουργός, εκπαιδευμένος στο Γέιλ, που του άρεσε να διαβάζει, να ζωγραφίζει ακουαρέλες και να παίζει φλάουτο. Αυτό άρχισε να αλλάζει, ωστόσο, το 1864, όταν πήγε μέρος στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο.
Η Μάχη της «Ερημίας» μπορεί να μην ήταν η πιο διάσημη ή αποφασιστική μάχη του πολέμου, αλλά ήταν μια από τις πιο στοιχειωμένες που έχουμε δει.
Η μάχη, όπως υποδηλώνει το όνομα, δεν διεξήχθη σε γραφικές καλλιεργήσιμες εκτάσεις που αγκαλιάζουν τον ορίζοντα, αλλά στα πυκνά, μπερδεμένα χαμόκλαδα ενός δάσους της Βιρτζίνια.
Στις 4 Μαΐου 1864, ο στρατός της Ένωσης του Αντιστράτηγου Οδυσσεύς Σ. Γκραντ διέσχισε τον ποταμό Ραπιντάν κοντά στο Φρεντεριμπούργκ και συνάντησε τα Συνομοσπονδιακά στρατεύματα με διοικητή τον στρατηγό Ρόμπερτ Έντουαρντ Λη. Οι αντίπαλοι αντάλλαξαν πυρά. Πολλοί ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν.
Οι στρατιώτες που επέζησαν από τη μάχη θα περιέγραφαν τη δασική πυρκαγιά με ζωηρές λεπτομέρειες.
«Τα τρένα με πυρομαχικά εξερράγησαν.Οι νεκροί ψήθηκαν στη φωτιά», έγραψε ο τότε αντισυνταγματάρχης Χόρας Πόρτερ.
Υπήρξαν συνολικά 28.000 θύματα. Πολλοί από αυτούς ήταν Ιρλανδοί μετανάστες. Στη μάχη πήραν μέρος στρατιώτες της διάσημης Ιρλανδικής Ταξιαρχίας και είναι πιθανό ο Δρ Μινόρ να περιέθαλψε ορισμένα από τα μέλη της.
Όμως, όπως ανέφερε η οικογένειά του, ήταν η εμπειρία του Μινόρ με έναν Ιρλανδό λιποτάκτη που θα τον «τρέλαινε».
Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, η τιμωρία για την λιποταξία ήταν ο θάνατος.
Αλλά ο στρατός συνήθως αντιμετώπιζε τους λιποτάκτες με μια πιο ελαφριά τιμωρία που ήταν και προσωρινά επώδυνη και μόνιμα ντροπιαστική. Κατά τη διάρκεια της Μάχης της «Ερημίας», αυτή η τιμωρία ήταν το μαρκάρισμα: Το γράμμα D είχε γίνει στάμπα στο μάγουλο κάθε δειλού.
Για κάποιο λόγο εκείνη την εποχή το μαρκάρισμα έπρεπε να το κάνουν οι γιατροί. Έτσι, ο Μινόρ αναγκάστηκε να σταμπάρει με το καυτό σίδερο το μάγουλο ενός Ιρλανδού στρατιώτη. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του δικαστηρίου, το φρικιαστικό γεγονός συγκλόνισε βαθιά τον Μίνορ.
Για δύο χρόνια, ο γιατρός συνέχισε να βοηθά τους ασθενείς με μεγάλη επιτυχία. Στη συνέχεια, γύρω στο 1866, άρχισε να δείχνει τα πρώτα σημάδια παράνοιας ενώ εργαζόταν στο Governor’s Island** στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Όταν μια ομάδα απατεώνων έκλεψε και σκότωσε έναν από τους συναδέλφους του αξιωματικούς στο Μανχάταν, ο Δρ Μινορ άρχισε να κουβαλάει το όπλο του στην πόλη. Άρχισε επίσης να ενεργεί με μια ανεξέλεγκτη επιθυμία για σεξ, μπαίνοντας σε οίκους ανοχής κάθε βράδυ.
Ο Μίνορ ήταν γιος συντηρητικών ιεραποστόλων και μελών της Εκκλησίας των Κογκρεγκσιοναλιστών, ένιωθε από καιρό ενοχές και άγχος για το τι ήταν, πιθανότατα, εθισμένος στο σεξ.
Ο στρατός παρατήρησε την συμπεριφορά του. Γύρω στο 1867, ο Δρ Μινόρ πήρε μετάταξη και από τους οίκους ανοχής της Νέας Υόρκης βρέθηκε σε ένα απομακρυσμένο φρούριο στη Φλόριντα.
Αυτό όμως δεν βοήθησε την παράνοιά του. Έγινε χειρότερα. Έγινε καχύποπτος με άλλους στρατιώτες και κάποια στιγμή προκάλεσε τον καλύτερό του φίλο σε μονομαχία. Η ηλίαση έκανε την ψυχική του κατάσταση να επιδεινωθεί περαιτέρω.
Τον Σεπτέμβριο του 1868, ένας γιατρός του διέγνωσε μονομανία. Ένα χρόνο αργότερα, ένας άλλος γιατρός έγραψε: «Η διαταραχή των εγκεφαλικών λειτουργιών είναι όλο και πιο έντονη». Το 1870, ο στρατός τον απέλυσε και του συνταξιοδότησε.
Με αυτά τα χρήματα, ο Μίνορ αγόραζε ένα εισιτήριο για το Λονδίνο και πλήρωνε το ενοίκιο και τις πόρνες που του έκαναν παρέα. Επίσης αγόραζε σπάνια και αρχαία βιβλία. Αυτά τα βιβλία του τα έστειλαν στο κελί του στο Μπρόντμουρ.
Διαβάζοντας άρχισε να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις λέξεις.
Το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης δεν είναι το καθημερινό σας λεξικό. Σε αντίθεση με το επίσημο λεξικό της γαλλικής γλώσσας, το Dictionnaire de l’Académie Française.
Σε αντίθεση με ένα απλό λεξικό, το οποίο παρουσιάζει την τρέχουσα χρήση και σημασία μιας λέξης, το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης παρακολουθεί την εξέλιξη της λέξης: πότε μπήκε στη γλώσσα, πώς άλλαξε η ορθογραφία και η προφορά της με την πάροδο του χρόνου.
Πάρτε μια λέξη τόσο συνηθισμένη όσο το μήλο. Το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης απαριθμεί 12 κύριους ορισμούς, και συνολικά 22 διαφορετικές «αισθήσεις» (δηλαδή, αποχρώσεις του νοήματος).
Κάθε ορισμός υποστηρίζεται με αποσπάσματα, προτάσεις από βιβλία και εφημερίδες και περιοδικά που δείχνουν τη λέξη να χρησιμοποιείται με αυτόν τον τρόπο. Κάθε ορισμός έχει λίστες με αποσπάσματα, που παρατίθενται με χρονολογική σειρά, έτσι ώστε οι αναγνώστες να μπορούν να δουν πώς εξελίχθηκε αυτή η συγκεκριμένη σημασία της λέξης.
Η αναζήτηση βιβλίων για τη χρήση κάθε λέξης στην αγγλική γλώσσα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί τη βοήθεια εκατοντάδων εθελοντών. Το 1858, όταν ξεκίνησε το έργο, οι συντάκτες του λεξικού δημοσίευσαν ένα γενικό αίτημα ζητώντας από εθελοντές να διαβάσουν βιβλία και να ταχυδρομήσουν σε προτάσεις που φώτιζαν τη σημασία μιας λέξης, οποιασδήποτε λέξης. Οι δευτερεύοντες συντάκτες θα κοσκίνιζαν αυτά τα δελτία και θα έκαναν την κουραστική δουλειά να αναθεωρήσουν αυτά τα αποσπάσματα και, εάν γίνουν αποδεκτά, να τα οργανώσουν με τον κατάλληλο ορισμό.
Η πρώτη προσπάθεια ήταν ένα χάος. Οι αναγνώστες έστειλαν περισσότερους από δύο τόνους προτάσεων, αλλά τα δελτία ήταν κακώς οργανωμένα. (Όπως λέει μια ιστορία, όλες οι λέξεις κάτω από ολόκληρο το γράμμα F ή H χάθηκαν κατά λάθος στη Φλωρεντία της Ιταλίας.) Μετά από 20 χρόνια, ο ενθουσιασμός των εθελοντών είχε μειωθεί και το έργο είχε χάσει τη δυναμική του. Τότε ειναι που έκανε την εμφάνισή του ο Δρ Τζέιμς Μάρεϊ, ο οποίος άρχισε να διαμορφώνει το σύγχρονο Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης.
Ο Μάρεϊ ήταν από όλες τις απόψεις μια γλωσσική ιδιοφυΐα. Γνώριζε ιταλικά, γαλλικά, καταλανικά, ισπανικά, λατινικά, ολλανδικά, γερμανικά, φλαμανδικά και δανικά. Κατείχε τα Πορτογαλικά, τα Βοντουά, τα Προβηγκιανά, τα Κέλτικα, τα Σλαβονικά, τα Ρωσικά, τα Περσικά, τα Αχαιμενιδικά Σφηνοειδή, τα Σανσκριτικά, τα Εβραϊκά και τα Συριακά. Γνώριζε επίσης τα αραμαϊκά αραβικά, τα κοπτικά και τα φοινικικά. (Μεταξύ αυτών των ταλέντων, ο Μάρεϊ ήταν επίσης ειδικός στις μεθόδους μέτρησης προβάτων των αγροτών του Γιορκσάιρ και των Ινδιάνων Wawenock του Μέιν.)
Το 1879, ο Μάρεϊ δημοσίευσε μια νέα έκκληση σε περιοδικά και εφημερίδες ζητώντας από το «Αγγλόφωνο κοινό» για εθελοντές. Έγραψε ό,τι ακριβώς χρειάζονταν.
Στα τέλη του 1879, ο Ουίλιαμ Τσέστερ Μίνορ, ο οποίος πλέον βρισκόταν στο Μπρόντμουρ για περισσότερα από επτά χρόνια, διάβασε στο The Athenaeum Journal ένα από τα αιτήματα του Μάρεϊ. Ο Μινόρ κοίταξε στο κελί του. Μέχρι το ταβάνι υπήρχαν σωροί βιβλίων. Βλέποντας στην εφημερίδα αυτή την έκκληση ένιωσε ένα κάλεσμα.
Άνοιξε ένα βιβλίο και ξεκίνησε το έργο της ζωής του
Τα πρωινά ο Μινόρ, με τη μακριά, ανακατωμένη λευκή γενειάδα του, περνούσε τις ώρες του διαβάζοντας και ζωγραφίζοντας ακουαρέλες. Έκανε σε κρατούμενους μαθήματα φλάουτου. Μετάνιωσε ακόμη και για το φόνο που διέπραξε και ζήτησε συγγνώμη από τη χήρα του Τζορτζ Μέρετ. Κατά καιρούς ήταν πεισματάρης- κάποτε αρνήθηκε να μπει μέσα στο δωμάτιό του στη διάρκεια μιας χιονοθύελλας, φωνάζοντας στους συνοδούς του, αλλά κατά τα άλλα ήταν ο ιδανικός τρόφιμος.
Αλλά η νύχτα, ήταν μια καταστροφή. Ένιωσε το βλέμμα των νεαρών αγοριών που τον παρακολουθούσαν, άκουγε τα βήματά τους καθώς ετοιμάζονταν να τον πνίξουν με χλωροφόρμιο.
Μια φορά παραπονέθηκε ότι διαρρήκτες μπήκαν με μαχαίρια και άλλα όργανα βασανιστηρίων και του έκαναν εγχείρηση στην καρδιά. Κάποια στιγμή, οι «κακοί» τον απήγαγαν και τον οδήγησαν μέχρι την Κωνσταντινούπολη, όπου προσπάθησαν «να με κάνουν μαστροπό!», έιχε πει.
Έκλεισε την πόρτα του δωματίου του με καρέκλες και θρανία. Έφτιαξε παγίδες, δένοντας ένα σπάγκο στο πόμολο της πόρτας και το σύνδεσε με ένα έπιπλο.
Έγινε συνδρομητής σε περιοδικά μηχανικής, πιθανώς με την ελπίδα για καλύτερες συμβουλές κατασκευής. Αλλά τίποτα από αυτά δεν βοήθησε την κατάστασή του. Ένας από τους γιατρούς του Μπρόντμουρ τον περιέγραψε ως «πολύ παράφρονα».
Το ένα και μοναδικό αντικείμενο που πιθανότατα καταλάμβανε περισσότερο χώρο στο μυαλό του Μινόρ από τους νυχτερινούς διαρρήκτες του ήταν το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης. Όχι μόνο η δουλειά της επιμέλειας των αποσπασμάτων του παρείχε μια φαινομενική γαλήνη, αλλά του πρόσφερε επίσης μια ευκαιρία σε ένα διαφορετικό είδος λύτρωσης.
Αυτό που τον έκανε τόσο καλό, τόσο παραγωγικό, ήταν η μέθοδός του: Αντί να αντιγράφει αποσπάσματα, ξεφύλλιζε τη βιβλιοθήκη του και έφτιαχνε μια λίστα λέξεων για κάθε μεμονωμένο βιβλίο, καταγράφοντας τη θέση σχεδόν κάθε λέξης που έβλεπε. Αυτοί οι κατάλογοι μετέτρεψαν τον Μίνορ σε μια ζωντανή μηχανή αναζήτησης. Έπρεπε απλώς να απευθυνθεί στους συντάκτες της Οξφόρδης και να ρωτήσει: Λοιπόν, με ποιες λέξεις χρειάζεστε βοήθεια;
Εάν οι συντάκτες, για παράδειγμα, χρειάζονταν βοήθεια για να βρουν αποσπάσματα για τον όρο sesquipedalia - μια μεγάλη λέξη που σημαίνει «πολύ μεγάλες λέξεις» - ο Μίνορ μπορούσε να αναθεωρήσει τα ευρετήριά του και να ανακαλύψει ότι το sesquipedalia βρισκόταν στη σελίδα 339 του Elocution, στη σελίδα 98 του Familiar Dialogues and Popular Discussions, στη σελίδα 144 του Burlesque Plays and Poems, και ούτω καθεξής. Μπορούσε να ξεφυλλίσει αυτές τις σελίδες και μετά να σημειώσει τα κατάλληλα αποσπάσματα.
Το πρώτο αίτημα της Οξφόρδης, ωστόσο, ήταν λιγότερο εξωτικό: Ήταν η λέξη τέχνη. Οι συντάκτες είχαν ανακαλύψει 16 έννοιες, αλλά ήταν πεπεισμένοι ότι υπήρχαν περισσότερες. Όταν ο Μίνορ έψαξε στα ευρετήριά του, βρήκε 27. Το προσωπικό της Οξφόρδης ήταν πανευτυχής.
Για το υπόλοιπο της δεκαετίας του 1890, ο Μίνορ έστελνε έως και 20 αποσπάσματα την ημέρα στους υποσυντάκτες στην Οξφόρδη. Οι υποβολές του είχαν ένα υψηλό ποσοστό αποδοχής. Τόσο υψηλό, στην πραγματικότητα, που στον πρώτο τόμο του Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης - που τότε ονομαζόταν A New English Dictionary, που δημοσιεύτηκε το 1888 - ο Τζέιμς Μάρεϊ πρόσθεσε μια σειρά ευχαριστιών στον «Dr. W. C. Minor, Crowthorne.»
Ο Μάρεϊ, ωστόσο, δεν είχε ιδέα για την ταυτότητα του συνεργάτη του. «Ποτέ δεν σκέφτηκα ποιος θα μπορούσε να είναι ο Μίνορ», είπε. «Νόμιζα ότι ήταν είτε ένας ασκούμενος γιατρός με λογοτεχνικά γούστα με αρκετό ελεύθερο χρόνο, είτε ίσως ένας συνταξιούχος γιατρός ή χειρουργός που δεν είχε άλλη δουλειά.
Το 1891, οι δυο τους αντάλλαξαν προσωπικές επιστολές και συμφώνησαν να συναντηθούν στο Μπρόντμουρ. Όταν έφτασε ο Μάρεϊ, έμεινε έκπληκτος όταν είδε τον συνεργάτη του να βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σε ένα τρελοκομείο.
Ήταν ένα δροσερό πρωινό του Δεκεμβρίου όταν ο Μίνορ έκοψε το πέος του.
Σε αντίθεση με άλλους ασθενείς στο Μπρόντμουρ, στον Μίνορ είχε επιτραπεί να κρατά ένα μαχαίρι στην τσέπη του. Το χρησιμοποιούσε για να κόβει τις δεμένες σελίδες των παλαιών βιβλίων. Αλλά είχαν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που το είχε βάλει σε χρήση και, μια δροσερή μέρα το 1902, ο Μινόρ ακόνισε τη λεπίδα, έσφιξε ένα κουρέλι γύρω από τη βάση του πέους του και το έκοψε.
Χρειάστηκε μια γρήγορη κίνηση του χεριού του για να το κόψει. Με το πέος του κομμένο, ο Μινόρ βγήκε έξω από το δωμάτιό του και φώναξε σε έναν νοσηλευτή: «Καλύτερα να στείλεις αμέσως τον ιατρό. Έχω τραυματιστεί!»
Η αυτοχειρουργική επέμβαση του Μινόρ δεν έκανε λιγότερο συνηθισμένες τις νυχτερινές του φαντασιώσεις, ούτε έκανε τις σεξουαλικές του ορμές λιγότερο έντονες. Πριν από το περιστατικό, είχε ισχυριστεί ότι οι επισκέπτες του τον ανάγκαζαν να κάνει σεξ με εκατοντάδες γυναίκες. Εκείνη τη στιγμή, καθώς ο Μινόρ ανέρρωσε στο ιατρείο, σταμάτησε να συνεισφέρει στο Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης.
Τα επόμενα χρόνια, ο Μινόρ και ο Μάρεϊ συνέχισαν να αλληλογραφούν και παρέμειναν φίλοι. Το 1905, ενώ ο Μάρεϊ ήταν σε ένα ταξίδι στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, ο Μίνορ έστειλε χρήματα στον αφοσιωμένο εκδότη του για να καλύψει τα έξοδα του.
Πέντε χρόνια αργότερα, ο Μάρεϊ του το ανταπέδωσε και τον βοήθησε να επιστρέψει πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1910, μετά από περισσότερες από τρεις δεκαετίες στο Μπρόντμουρ, ο Μίνορ μεταφέρθηκε πίσω σε ένα άσυλο στην Αμερική. Όταν πέθανε 10 χρόνια αργότερα, το 1920, κανένας επικήδειος δεν ανεφέρε τα επιτεύγματά του.
Πηγή: Mentalfloss
………….
* Η Fenian Brotherhood ήταν μια ιρλανδική δημοκρατική οργάνωση που ιδρύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1858 από τους John O’Mahony και Michael Doheny. Ήταν ο πρόδρομος του Clan na Gael, μιας αδελφής οργάνωσης της Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητας. Τα μέλη ήταν κοινώς γνωστά ως «Φενιανοί».
** Το Governors Island είναι ένα νησί 172 στρεμμάτων στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, εντός του δήμου Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Βρίσκεται περίπου 800 γιάρδες νότια του νησιού Μανχάταν και χωρίζεται από το Μπρούκλιν στα ανατολικά από το κανάλι Buttermilk που έχει πλάτος 400 γιάρδες.