Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών. Ωστόσο, κάποιες γυναίκες σήμερα δεν γιορτάζουν. Όσες φεύγουν από την Ουκρανία νιώθουν μόνο το άγχος να βρουν μια νέα ζωή για τα παιδιά τους καθώς οι σύζυγοι, τα αδέρφια και οι πατέρες μένουν πίσω για να υπερασπιστούν τη χώρα τους από την εισβολή της Ρωσίας.
Ο αριθμός των προσφύγων που εγκατέλειψαν την Ουκρανία έφτασε τα 2 εκατομμύρια την Τρίτη, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα που έχει δει η Ευρώπη από τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Πολίνα Σούλγκα προσπάθησε να διευκολύνει το ταξίδι στην 3χρονη κόρη της κρύβοντάς της την αλήθεια.
«Φυσικά είναι δύσκολο να ταξιδέψεις με ένα παιδί, αλλά της εξήγησα ότι θα πάμε διακοπές και ότι σίγουρα θα επιστρέψουμε σπίτι μια μέρα που θα τελειώσει ο πόλεμος», είπε η Σούλγκα.
Δεν ήξερε τι θα ακολουθούσε μετά την άφιξή της στην Ουγγαρία από την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο, αλλά πίστευε ότι η εμπειρία την έκανε πιο δυνατή. «Αισθάνομαι ότι είμαι υπεύθυνη για το παιδί μου, οπότε ήταν πιο εύκολο για μένα να κάνω αυτό το βήμα και να φύγω, γιατί αν δεν είχα κάνει παιδί, πιθανότατα δεν θα τολμούσα να πάω στο άγνωστο», είπε, καθώς το κοριτσάκι της τραβούσε το στρίφωμα του παλτού της.
Η Ναταλία Λεβίκα, πρόσφυγας από το Ντόνετσκ της ανατολικής Ουκρανίας, ένιωθε σχεδόν το ίδιο.
«Νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα τρομερό εφιάλτη που συνεχίζεται», λέει η συνταξιούχος δασκάλα. «Θα βρισκόμουν σε κάποιο είδος κατάθλιψης αν δεν ήταν η κόρη μου. Δεν θα μπορούσα να συνέλθω».
Ένα διάταγμα της κυβέρνησης της Ουκρανίας που απαγορεύει στους άνδρες ηλικίας 18 έως 60 ετών να φύγουν από τη χώρα σημαίνει ότι οι περισσότεροι από αυτούς που εγκαταλείπουν την Ουκρανία είναι γυναίκες και παιδιά. Η πολιτική έχει σκοπό να ενθαρρύνει τους άνδρες να εγγραφούν για να πολεμήσουν κατά της εισβολής της Ρωσίας ή να τους κρατήσουν διαθέσιμους για στρατολόγηση στις ένοπλες δυνάμεις.
Αυτή η οδηγία δημιούργησε σπαραχτικές σκηνές αποχωρισμού στα τρένα της Ουκρανίας και αυξανόμενη ανησυχία καθώς ορισμένα μέρη της Ουκρανίας δεν είναι προσβάσιμα πια.
Σε καταυλισμό προσφύγων στη Μολδαβία, η Έλενα Σαποβάλ ζήτησε συγγνώμη για τα δάκρυά της. Δεν τα κρύβει από τα δύο παιδιά της, ένα 4 και ένα 8 χρονών, ενώ θυμάται το ταξίδι τους από την Οδησσό. Ο νεότερος δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ο μεγαλύτερος προσπαθεί να την ηρεμήσει, λέγοντας: «Μαμά, όλα θα πάνε καλά».
Δεν μπορεί να συγκρατηθεί και καταρρέει καθώς σκέφτεται τη ζωή που άφησαν πίσω. «Συνειδητοποιώ ότι θα πρέπει να δουλέψουμε πολύ τώρα», λέει. «Πρέπει να συνέλθω γιατί έχω δύο παιδιά και πρέπει να βάλω τη θέλησή μου μπροστά σαν μια γροθιά».
Στη Ρουμανία, η Αλίνα Ρουντόκοβα άρχισε να κλαίει καθώς συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Πέρυσι η 19χρονη από τη Μελιτόπολη έλαβε ένα μπουκέτο λουλούδια από τον πατέρα της και δώρα από άλλους συγγενείς της.
«Φέτος, δεν σκέφτηκα καν αυτή τη μέρα», είπε. «Αυτή η μέρα είναι πραγματικά απαίσια».
Σε ένα θέατρο στο Ουκρανικό Πολιτιστικό Κέντρο στην πολωνική πόλη Πρτσεμισλ κοντά στα σύνορα, γυναίκες και παιδιά φτιάχνουν αυτοσχέδια κρεβάτια. Κάποιοι ελέγχουν ξανά τα τηλέφωνά τους για νέα από τους συγγενείς τους.
Στο πέρασμα Μεντίκα στην Πολωνία, η Γελένα Μακάροβα είπε ότι η εσπευσμένη πτήση της από το Κρεμεντσούκ με τη μητέρα και την έφηβη κόρη της σήμανε το τέλος της ζωής της όπως το ήξερε. Ο πατέρας, ο σύζυγος και ο αδερφός της έμειναν όλοι πίσω.
«Εύχομαι (ο πόλεμος) να τελειώσει το συντομότερο δυνατό, γιατί ξέρετε, για κάθε μητέρα, τι μπορεί να είναι χειρότερο;» είπε. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πεθαίνουν τα παιδιά μας. Δεν γνωρίζω.”