Ο Μικόλα Κουλιτσένκο αφηγείται μια ιστορία που κανονικά δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε θέση να πει μιας και έπρεπε να είναι νεκρός τώρα.
Αλλά αυτός ο άνδρας αυτός από την εμπόλεμη Ουκρανία πιστεύει ότι του επετράπη να ξεγελάσει τον θάνατο, ώστε να μπορεί να μιλήσει για όλους εκείνους που δεν μπορούν.
Δίπλα σε έναν απομακρυσμένο δρόμο στη βόρεια περιοχή Τσερνίχιβ, βρίσκεται ο αυτοσχέδιος τάφος στον οποίο θάφτηκαν ο ίδιος και τα δύο αδέρφια του 3,5 εβδομάδες μετά την έναρξη του πολέμου, σε γη που κατέλαβαν οι ρωσικές δυνάμεις. Και οι τρεις είχαν πυροβοληθεί από Ρώσους στρατιώτες. Αυτός ήταν ο μόνος που με κάποιον τρόπο, ως εκ θαύματος, επέζησε.
«Είναι σαν να αναστήθηκα», δηλώνει ο 33χρονος.
Μέχρι τις 18 Μαρτίου, η ζωή για την οικογένειά του είχε αλλάξει ελάχιστα παρά το γεγονός ότι οι Ρώσοι κατείχαν το χωριό τους, Ντοβζίκ, από την αρχή της εισβολής. Στη συνέχεια, όταν μια ρωσική στρατιωτική ομάδα βομβαρδίστηκε, Ρώσοι στρατιώτες ξεκίνησαν να αναζητούν τους υπεύθυνους.
Εφτασαν στο σπίτι όπου έμενε ο Μικόλα με τα δύο αδέρφια του, Γέβγεν και Ντμίτρο, και την αδερφή τους, Ιρίνα - η οποία ακόμα δεν έχει συγχωρήσει τον εαυτό της που δεν ήταν σπίτι εκείνη την ημέρα.
Τρεις στρατιώτες είπαν στα αδέρφια να γονατίσουν στην μπροστινή αυλή ενώ έψαχναν το σπίτι, αναζητώντας οτιδήποτε θα τους συνέδεε με τη βομβιστική επίθεση.
Σύμφωνα με τον Μικόλα, μόλις βρήκαν τα στρατιωτικά μετάλλια που είχε ο παππούς τους και μια στρατιωτική τσάντα που ανήκε στον 30χρονο Γέβγεν, ο οποίος ήταν αλεξιπτωτιστής, οι στρατιώτες πείστηκαν ότι κάτι τους έκρυβαν.
Οι τρεις τους οδηγήθηκαν σε ένα υπόγειο όπου ανακρίθηκαν για τρεις ημέρες. Ο Μικόλα συνέχιζε να ελπίζει ότι οι Ρώσοι θα τους απελευθέρωναν, αλλά την τέταρτη μέρα, λέει, η διάθεσή τους άλλαξε.
«Χτυπούσαν όλο μου το σώμα με μια μεταλλική ράβδο και έβαλαν την κάννη ενός όπλου μέσα στο στόμα μου», θυμάται.
Μαζί με τα αδέρφια του, βασανίστηκε μέχρι που έχασε τις αισθήσεις του. Οπως λέει τους είχαν δεμένα τα μάτια, τα χέρια και τα πόδια με ταινία και τους οδήγησαν με στρατιωτικό όχημα πέντε Ρώσοι στρατιώτες σε ένα ερημικό οικόπεδο. Τους έβαλαν να γονατίσουν, με δεμένα τα μάτια, ενώ έσκαψαν ένα λάκκο.
Πρώτα, περιγράφει, άκουσε έναν πυροβολισμό πίσω του και ο 36χρονος Ντμίτρο, ο μεγαλύτερος από τους τρεις, έπεσε στο έδαφος. Στη συνέχεια, ένιωσε τον Γέβγεν, τον νεότερο από τους τρεις, να πέφτει δίπλα του.
«Σκέφτηκα ότι ήμουν ο επόμενος», εξιστορεί. Ομως η σφαίρα μπήκε στο μάγουλο του Μίκολα και βγήκε δίπλα στο δεξί του αυτί.
Ηξερε ότι η μόνη του ελπίδα επιβίωσης ήταν να προσποιηθεί ότι ήταν νεκρός.
Οι στρατιώτες κλώτσησαν τα σώματα των αδελφών στο λάκκο, τα σκέπασαν με χώμα και έφυγα. Δεν μπορεί να πει με ακρίβεια πόση ώρα έμεινε θαμμένος ζωντανός, αλλά με τα χέρια και τα πόδια ακόμα δεμένα κατάφερε με κάποιο τρόπο να βρεθεί πάνω από τη σορό του μεγαλύτερου αδερφού του, που τον σκέπαζε, και να επιστρέψει στη «γη των ζωντανών».
«Ήταν δύσκολο για μένα να αναπνεύσω, αφού ο Ντίμα (Ντμίτρο) ήταν ξαπλωμένος από πάνω μου, αλλά χρησιμοποιώντας τα χέρια και τα γόνατά μου, μπόρεσα να σπρώξω τον μεγαλύτερο αδερφό μου στο πλάι του λάκκου και μετά ανέβηκα έξω» λέει.
Στο σκοτάδι, ασθμαίνοντας μέσα από τα χωράφια, έφτασε μέχρι το πλησιέστερο σπίτι, όπου μια γυναίκα τον πήρε και τον φρόντιζε μια νύχτα πριν μπορέσει να επιστρέψει στην αδερφή του, που περίμενε με αγωνία για μέρες στο σπίτι του πατέρα τους.
«Γύρισα σπίτι και είδα τον Μικόλα. Τον κοίταξα και τον ρώτησα πού είναι οι άλλοι; Μου είπε ότι δεν υπάρχουν άλλοι», θυμάται η Ιρίνα κλαίγοντας.
Ο ίδιος γνωρίζει ότι είναι θαύμα που επέζησε. Τα σημάδια στο μάγουλό του και πίσω από το αυτί του είναι ορατά ακόμα και σήμερα.
«Ημουν τυχερός... και τώρα πρέπει απλώς να συνεχίσω να ζω», τονίζει. «Αυτή η ιστορία πρέπει να ακουστεί σε όλους, όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά σε όλο τον κόσμο, γιατί τέτοια πράγματα συμβαίνουν καθημερινά εδώ και αυτό που συνέβη σε εμένα είναι μόνο ένα στο δισεκατομμύριο».
Μια έρευνα για εγκλήματα πολέμου έχει τώρα ξεκινήσει από την εισαγγελία του Τσερνίχιβ.
Οι ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι τα χέρια και τα πόδια των αδελφών ήταν δεμένα, όπως και τα μάτια τους.
Σε όλη την Ουκρανία, έχουν καταγραφεί μέχρι στιγμής περισσότερα από 11.600 φερόμενα εγκλήματα πολέμου, σύμφωνα με τις τοπικές αρχές.
Η ιστορία του Μικόλα και των αδερφών του έγινε γνωστή μόνο όταν ξεκίνησε η ρωσική υποχώρηση από το Τσερνίχιβ στις αρχές Απριλίου.
Πηγή: CNN