Η Αθήνα έχει καταστεί αβίωτη πόλη. Ο καθένας που κυκλοφορεί στο κέντρο εν μέσω καύσωνα το διαπιστώνει καθημερινά με αγανάκτηση και απελπισία.
Η κίνηση είναι διαρκώς εφιαλτική και δεν ισχύουν πια ώρες αιχμής. Οι αρμόδιοι οφείλουν να κάνουν κάτι άμεσα για να αντιμετωπίσουν αυτή την παράνοια. Εκτός κι αν δεν έχουν κατανοήσει τι συμβαίνει αποκλεισμένοι μέσα στις θωρακισμένες και κλιματιζόμενες mercedes τους.
Πόσο μάλλον όταν οι ιδιαίτερες συνθήκες λόγω κορονοϊού υποχρεώνουν τους πολίτες να αποφεύγουν τα μαζικά μέσα μεταφοράς και να καταφεύγουν στα Ι.Χ τους.
Προσωπικά λυπάμαι τους τουρίστες που βολοδέρνουν σ′ ένα τόσο αφιλόξενο κέντρο και οικτίρω όλους εμάς τους υπόλοιπους που σταδιακά ”χάνουμε” αγαπημένες περιοχές οι οποίες καθίστανται απροσπέλαστες. Όπως η Μενάνδρου, η Βερανζέρου, τα Χαυτεία. Τελευταία ”νεκρή ζώνη” η πολύ κομψή και πολυσύχναστη άλλοτε οδός Σταδίου.
Ο δήμαρχος Αθηναίων φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται αυτό που βιώνει δραματικά κι ο τελευταίος κάτοικος του Άστεος καίγοντας συγχρόνως λόγω εμμονών (;) και τα δύο του βαριά επίθετα. Είτε παρασυρμένος από κακούς συμβούλους, συγκοινωνιολόγους, πολεοδόμους κ.λπ είτε από προσωπική απειρία χωρίς να ζητήσει μία στοιχειώδη συγγνώμη για τα μαρτύρια στα οποία έχει υποβάλει περίπου 5 εκατομμύρια ανθρώπους εδώ και δύο περίπου χρόνια, συνεχίζει ξηλώνοντας, κατά δήλωσή του, το υφιστάμενο μόρφωμα αλλά και επιμένοντας στο όραμα του ”Μεγάλου Περιπάτου”.
Δηλαδή επίκειται και συνέχεια!
Νομίζω πως αυτή η περιφρόνηση προς τον κοινό νου αλλά και τη βιωμένη πραγματικότητα κάνει πολύ κακό στην κυβέρνηση γενικότερα τη στιγμή ακριβώς που προσπαθεί να υπερβεί κρίσεις και να λύσει ζωτικά προβλήματα.
Ο ίδιος ο κ. Μπακογιάννης ισχυρίζεται ότι μπορεί να απέτυχε το σχέδιο στην οδό Πανεπιστημίου αλλά πέτυχε στο Σύνταγμα και τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας (sic).
Τεράστιο λάθος. Η Όλγας ήταν μια όαση ήπιας κυκλοφορίας με υπερεπαρκή πεζοδρόμια και πρόσφερε εναλλακτική λύση στους μποτιλιαρισμένους οδηγούς όταν υπήρχε κυκλοφοριακή συμφόρηση στους Στύλους και το Σύνταγμα. Ενώ επίσης διευκόλυνε τα τουριστικά λεωφορεία που έρχονταν από τη Συγγρού και το νέο μουσείο της Ακρόπολης ώστε να πηγαίνουν εύκολα και γρήγορα στο Καλλιμάρμαρο, τον νέο, εντυπωσιακό, τουριστικό προορισμό.
Παράλληλα οι ξεναγοί είχαν τη δυνατότητα να παρουσιάζουν με άνεση την Πύλη του Αδριανού αλλά και το επιβλητικό νεοκλασικό κτίριο του Ζαππείου.
Σήμερα το Ζάππειο είναι παντελώς αποκλεισμένο, δηλαδή αόρατο, για τα τροχοφόρα!
Όπως αποκλεισμένη είναι και η Ηρώδου Αττικού είπε όμως αποτελεί επίσης μοναδικό αξιοθέατο, με το προεδρικό μέγαρο και την φρουρά του - διαμαρτυρόμασταν για την αυθαιρεσία του Αλέξη Τσίπρα αλλά δυστυχώς ο αποκλεισμός συνεχίζεται - με αποτέλεσμα δεκάδες δεκάδων τεράστια πούλμαν να στριφογυρίζουν αργά πέριξ του Συντάγματος για να μπορέσουν να προσεγγίσουν τα σημεία ενδιαφέροντος δημιουργώντας με τον δυσκίνητο όγκο τους τεράστια προβλήματα στη λειτουργία του κέντρου. Οι αρμόδιοι οφείλουν να κάνουν κάτι άμεσα.
Κάνω έκκληση: Απελευθερώστε άμεσα και την Ηρώδου Αττικού και την Βασιλίσσης Όλγας.
Η Αθήνα, ας το πούμε, είναι μία πόλη κατ′ ουσίαν με ανύπαρκτο sightseeing - παρά την λειτουργία των συμπαθών, αναλόγων λεωφορείων -, αυτό δηλαδή που διαθέτει κάθε σοβαρή πρωτεύουσα στον κόσμο.
Όμοια, τα τουριστικά πούλμαν δεν μπορούν να σταθμεύσουν πλέον στη γοητευτική τριλογία των Χάνσεν, το κόσμημα της Αθήνας, ή έστω να τη δουν από απόσταση, αφού ο ποδηλατόδρομος, οι ζαρντινιέρες ή οι στάσεις λεωφορείων στη μέση του πουθενά, ταλαιπωρούν πεζούς και εποχούμενους.
Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ υποτίθεται ότι οι περισσότεροι φεύγουν για διακοπές και η πρωτεύουσα δείχνει το καλύτερο της πρόσωπο στους τουρίστες που φιλοξενεί. Υπάρχει κάποια, ορθολογική εξήγηση; Έστω, μία συγγνώμη;
ΥΓ. Άσχετο: ”Μη πυροβολείτε την Πινακοθήκη” δηλώθηκε αρμοδίως. Κλασική περίπτωση δημόσιου προσώπου που ταυτίζει τον εαυτό του και την καρέκλα του με τον θεσμό που υπηρετεί. Όποιος όμως καταγράφει την παντελή απουσία της κ. Λαμπράκη από τα τελευταία, δραματικά γεγονότα, δεν ”πυροβολεί” κατά ανάγκη και την Εθνική Πινακοθήκη. Τα δημόσια πρόσωπα δεν πρέπει ενοχλούνται από την αυστηρή κριτική αλλά, αντίθετα, να τη λαμβάνουν σοβαρά υπ’όψη. Άλλη μια περίπτωση δηλαδή που αντί συγγνώμης πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα. Και τελειώνει και το Euro!
***
Μάνος Στεφανίδης
Καθηγητής ιστορίας της τέχνης στο ΕΚΠΑ