Η όψη του σύγχρονου κόσμου δίνει την εντύπωση μιας αιωρούμενης ανθρωπότητας.
Κοιτάζοντας από μακριά και από κοντά την πραγματικότητα αυτή που βλέπουμε ή αυτή που δεν βλέπουμε, οδηγούμαστε ολοένα και πιό κοντά σε έναν άυλο κόσμο του μέλλοντος που ήδη προδιαγράφεται σκληρός.
Είναι δυνατόν να πλανάται μια πελώρια άγνοια συναισθημάτων που χάθηκαν ανάμεσα σε τόση γνώση; Οι διττές κοινωνίες του εφησυχασμού κάνουν τη βία να φαντάζει ως κατανοητή αντίδραση.
Μέσα σε μια τόσο σύνθετη κατάσταση ζωής έχεις διαρκώς την αίσθηση ότι αιωρείσαι μέσα σε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα όπου όλα βρίσκονται υπό αίρεση. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σχεδόν σε κατάσταση νάρκης, απαθείς, δεν αντιδρούν και δεν αναδιοργανώνονται επιλέγοντας έναν άκρατο ατομικισμό για να διασωθούν όπως νομίζουν.
Όλο και λιγότερο ενδιαφέρει τους ιθύνοντες ο πολιτισμός γιατί έχει γίνει τόσο εύκολη πλέον η χειραγώγηση των ανθρώπων που δεν τον χρειάζονται για να πείσουν για να μην πω ότι περιορίζουν στο ελάχιστο τις αναφορές σε αυτόν παραχαράσσοντας δυστυχώς συχνά την ιστορία.
Θεωρόντας ότι δεν χρειάζονται εκλεπτύνσεις νοητικές ηθικές, συναισθηματικές και αισθητικές προτείνουν στην πραγματικότητα τη λήθη για ότι αποτέλεσε ιδεώδες και κατάκτηση της ανθρώπινης ύπαρξης στο παρελθόν, καταργώντας αριστοτεχνικά τις συναισθηματικές και πνευματικές συγκινήσεις.
Άλλωστε μαζί με την ετερόκλητη απεδαφοποίηση, η προσπάθεια εντείνεται στο να ομοιογενοποιηθούν τα διαφορετικά αξιακά συστήματα των κρατών και να γίνουν κατ′ αρχάς ένα και μετά κανένα.
Η απεδαφοποίηση λοιπόν έχει αλλάξει μορφή και στόχο.
Μεταμφιεσμένες οι έννοιες των πραγμάτων ξαναγυρίζουν φαίνονται γνωστές αλλά είναι άλλες, ένα σίριαλ που παίζεται σε καθημερινές συνέχειες, αποπροσανατολίζοντας τη σκέψη, η επιφάνεια της γής ένας ποταμός κέρδους πάνω από τον οποίο αιωρείσαι χωρίς να μπορείς να αποφύγεις την ανθρώπινη απληστία και την φιλαυτία που συνήθως καταλαμβάνει τους ανόητους. Ιθύνοντες χωρίς λαούς, Διεθνής σκακιέρα μόνο με Πύργους