Πολλές φορές με τους φίλους μου σε συναντήσεις μας προσπαθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για το τι πάει λάθος στον τόπο, τι κάνουμε εμείς λάθος και δυσκολευόμαστε στην κοινωνία που είμαστε. Νομίζω πως η απάντηση είναι το κληρονομικό δικαίωμα, στην δημοκρατία, στην άσκηση εξουσίας, στον ξιπασμένο παραγοντισμό.
Στο σύστημα που βρισκόμαστε σχεδόν όλα είναι παρασιτικά εις βάρος κάθε θετικής χροιάς. Το εδραιωμένο status quo προωθεί από την μήτρα του αυτό που του μοιάζει για να μπορεί να συντηρεί και να διαιωνίζει τα συμφέροντά του. Αποκορύφωμα το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Είναι πολύ εύκολο για την elite της Ελληνικής πολιτικής σκηνής να προωθήσει τα δικά του παιδιά στην θέση που κατέχουν – νίκησαν ακόμη και τον χρόνο σε αυτόν τον αγώνα.
Άραγε πόσα νέα πρόσωπα είδαμε στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο την τελευταία 10ετία; - η απάντηση είναι ελάχιστα – και ξέρετε γιατί; - Διότι οι περισσότεροι άνθρωποι που ίσως να έχουν την σπίθα να προσφέρουν και να συμμετέχουν στην εκπροσώπηση των αξιών που ασπάζονται σε ευρύτερο πεδίο δεν μπορούν να το κάνουν - είναι φυσιολογικοί άνθρωποι που βιώνουν μια κανονική καθημερινότητα με τα πάνω και τα κάτω της. Στο άλλο άκρο οι εκφραστές παντογνώστες σωτήρες έχουν τη λύση για όλα τα ζητήματα που μπορούν να προκύψουν – έχουν βλέπετε το χάρισμα της κληρονομικής δύναμης – η εξουσία σε οποιοδήποτε επίπεδο περνά από γενιά σε γενιά, κάτι σαν τη Μοναρχία. Ναι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα του 2018, εδώ δεν θα δούμε (ίσως) ποτέ κάποιον σε ανώτατο αξίωμα στυλ Ομπάμα.
Είναι αστείο που αρκετοί στον προοδευτικό χώρο θεωρούν πως εκφράζουν τα μεσαία και αδύναμα στρώματα της κοινωνίας μας όταν οι ίδιοι έχουν κλειδώσει στο χρονοντούλαπο της νιότης τους την ταξική τους συνείδηση, κάνοντας συνεχώς συμβιβασμούς. Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να κάνω μια μικρή προσωπική αναφορά. Σχεδόν 2 μήνες ζυμώθηκα έντονα με ανθρώπους του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, προχωρώντας προς τις εκλογές ανάδειξης επικεφαλής του Νέου Φορέα. Δυστυχώς είδα πρακτικές μαυρογιαλούρου, μικροπαραγοντισμούς, ανόητους πολιτικούς τακτικισμούς και συνειδητοποίησα πως με την πλειοψηφία δεν είχα απολύτως τίποτα το κοινό. Η ενασχόληση με τα κοινά έχει ουσία και αξία όταν ο λόγος σου και οι πράξεις σου εκφράζουν τους πολλούς. Όλα το υπόλοιπο κομμάτι ανήκει σε αυτό που λέμε πολιτική πασαρέλα.
Το 2018 είναι χρονιά ορόσημο για τον προοδευτικό χώρο - οι διαδικασίες τρέχουν, η θετική χροιά θα χρειαστεί να βρει τον βηματισμό της προς τη χάραξη γόνιμης πολιτικής και εκπροσώπησης εντός ενός συστήματος που θα θελήσει ξανά να αδράξει τις θυσίες πολλών και να αναγεννηθεί με τη μάσκα του καινούργιου – σίγουρα δεν είναι εύκολο να νικήσουμε, όμως θα το επιδιώξουμε.
Αυτό που με κρατά ειλικρινά αισιόδοξο είναι το «φως» των κανονικών ανθρώπων της γενιάς μου. Αυτών που αγωνίζονται ο καθένας από το μετερίζι του για την ουσιαστική και ειλικρινή θετική αλλαγή. Δεν έχει σημασία τι επιλέγει ο κάθε ένας από εμάς. Σημασία έχει ότι όλο και περισσότεροι συναντιόμαστε, αποφασισμένοι να συγκρουστούμε με το παρελθόν - το παρόν, για το μέλλον.
Και όταν στο τέλος μας ρωτήσουν ποιος ο ρόλος μας σε αυτό που συμβαίνει; Τουλάχιστον μπορούμε να πούμε πως εδώ που φτάσαμε το πράξαμε τίμια και αυτό δεν είναι λίγο.