Στα δημοκρατικά πολιτεύματα οι πολίτες ψηφίζουν προκειμένου να αναδείξουν τους πολιτικούς που θα αναλάβουν την διακυβέρνηση των εκάστοτε κρατών και αυτό σε γενικές γραμμές είναι κάτι που τουλάχιστον μέχρι σήμερα απέδιδε. Με δεδομένο όμως ότι σήμερα πολλές χώρες αδυνατούν να καταλήξουν στη δημιουργία μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης, τίθεται το ερώτημα του κατά πόσο τελικά χρειαζόμαστε τους πολιτικούς στη ζωή μας.
Πριν από δώδεκα περίπου μήνες, η βόρεια Ιρλανδία έμεινε ακυβέρνητη μετά την παραίτηση του επικεφαλής του IRA, Martin McGuinness, που οδήγησε σε εκλογές τη χώρα. Παρά τα γεγονότα και την απουσία πολιτικής ηγεσίας, το κράτος ωστόσο συνέχισε να λειτουργεί κανονικά χωρίς να καταρρεύσουν οι δημόσιες υπηρεσίες και οι ζωές των ανθρώπων.
Η Γερμανία παράλληλα εδώ και καιρό πορεύεται χωρίς μια συγκεκριμένη εκλεγμένη κυβέρνηση και παρόλο που οι συνομιλίες για το σχηματισμό της δύσκολα θα φέρουν λύση, τίποτα δεν έχει αλλάξει στη ζωή των πολιτών.
Στο Βέλγιο, το μεγαλύτερο διάστημα κατά το οποίο η χώρα έμεινε χωρίς κυβέρνηση ήταν το 2010 με 2011 μετά τη διαμάχη τοπικών κοινοτήτων που οδήγησε σε πολιτική αναταραχή 589 ημερών.
Η Ισπανία συν τοις άλλοις τους δέκα πρώτους μήνες του 2016 βρέθηκε σε παρόμοια θέση, ενώ έληξε όταν οι συντηρητικοί σχημάτισαν μια μειονοτική κυβέρνηση.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και εκτός Ευρώπης. Η Σομαλία δεν είχε κυβέρνηση για περίπου 15 χρόνια, ενώ το Ιράκ πέρασε καιρό από τη φάση της ακυβερνησίας εν μέσω έντονων ανησυχιών πως οι αντάρτες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν το αδιέξοδο.
Το δημοσίευμα του BBC αναφέρει πως σε περιόδους εθνικής κρίσης, οι χώρες συνήθως επιλέγουν το δρόμο μιας τεχνοκρατικής κυβέρνησης όπως αυτή του Μάριο Μόντι στην Ιταλία το 2011-2013.