Είναι τουλάχιστον επικίνδυνη η εικόνα της άνανδρης επίθεσης – μίσους κατά του εκλεγμένου δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη.
Πρόκειται για άλλη μια επίθεση μίσους κατά δημόσιων προσώπων γιατί απλά εκφράζουν μια διαφορετική πολιτική άποψη.
Αυτή τη φορά η επίθεση έγινε από φασίστες στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου “πατριωτισμού”. Μόνο που ο πατριωτισμός καμμία σχέση δεν έχει με το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία, που ενθαρρύνουν τον τραμπουκισμό και εκκολάπτουν τα αυγά του φιδιού.
Τούτες τις μέρες, εχθρός ήταν ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης και εναντίον του οι επιτιθέμενοι έβγαλαν όλο τους το μίσος.
Το 2011, εχθροί για τους «αγανακτισμένους πολίτες» ήταν τα μέλη της εκλεγμένης Κυβέρνησης του Γιώργου Α. Παπανδρέου. Επικίνδυνοι τραμπουκισμοί ήταν και τότε οι άνανδρες επιθέσεις κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Επικίνδυνοι τραμπουκισμοί ήταν και οι βάρβαρες επιθέσεις κατά των μελών της τότε Κυβέρνησης.
Πάντα βέβαια υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί.
Αντιλαμβάνονται άραγε οι πρωταγωνιστές των επιθέσεων – μίσους ότι γίνονται, ηθελημένα ή μη, μέρος του φαύλου κύκλου της βίας που μπορεί να ξυπνήσει, αν δεν το έχει κάνει ήδη, τα πιο συντηρητικά και απεχθή αντανακλαστικά της κοινωνίας μας;
Το μίσος κατασκευάζει εχθρούς, διχάζει, δηλητηριάζει και οδηγεί στον εκφασισμό της κοινωνίας. Ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η λογική όσων επικροτούν και υποδαυλίζουν τραμπουκισμούς και φασιστικές συμπεριφορές με φράσεις όπως «καλά του κάνανε, κι άλλα ήθελε».
Κάνοντας, με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας μνήμης, μια αναδρομή στο μαύρο παρελθόν μας, ας θυμηθούμε ότι ο ειρηνιστής Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν εχθρός για τους παρακρατικούς και ήταν το μίσος που όπλισε το χέρι του δολοφόνου του μια μέρα σαν κι αυτή στη Θεσσαλονίκη, στις 22 Μαϊου του 1966.
Σε αυτές τις βαρβαρότητες και άλλες πολλές υπάρχει πάντα κάτι κοινό. Αποτελούν όλες ευθεία απειλή για τη δημοκρατία, που είναι χρέος μας να υπερασπιστούμε ως Ενεργοί Πολίτες για να μην αναγκαστούμε να ξαναθυμηθούμε τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας.
Η αντίδραση κάθε δημοκράτη πολίτη χρειάζεται να είναι άμεση, ηχηρή και καθημερινή, με καθαρή καταδίκη ενάντια στο μίσος, τους τραμπουκισμούς και κάθε είδους φασιστικές συμπεριφορές. Χρειάζεται να υψώσουμε το ανάστημά μας τώρα για να μην γίνουμε συνένοχοι, για να μην επιτρέψουμε άλλο τον κατήφορο.
Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας και ας μην κρυβόμαστε πίσω από την ταμπέλα του «φιλήσυχου» δήθεν πολίτη, που ακούει, βλέπει, αλλά δεν μιλά, λές και ότι συμβαίνει γύρω του δεν τον αφορά. Ας γίνουμε όλοι μια φωνή για να σταματήσουμε, επιτέλους, το φαύλο κύκλο του μίσους που μας γυρνάει σε σκοτεινές εποχές.