Το θεωρώ αυτονόητο να μην νιώθω ντροπή για το γεγονός ότι έχω μαύρους φίλους στην Αθήνα. Αυτό που ίσως εκπλήξει κάποιους είναι το γεγονός ότι από καιρού εις καιρόν συνηθίζω να συχνάζω και στα στέκια τους (Γιατί έχουν και τέτοια). Κυψέλη, Πατήσια, Κολιάτσου. «Μα καλά δεν φοβάσαι;» είναι η μόνιμη επωδός κάποιων άλλων φίλων, όχι απαραίτητα ρατσιστών αλλά ανεξοικείωτων με το ψηφιδωτό του λεκανοπεδίου που φιλοξενεί πλέον όλες τις φυλές του Ισραήλ. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μου δόθηκε η αφορμή για να νιώσω φόβο. Όσες φορές έτυχε να βρεθώ στα μέρη τους με αντιμετώπισαν με χαμόγελο και υπέρμετρη ευγένεια, ίσως τους τιμούσε το γεγονός ότι «ένας από εμάς» τους έκανε την τιμή να καταδεχθεί τα μέρη τους. Ναι, υπήρχε και μια περίπτωση που απειλήθηκε να γίνει η λεγόμενη «μανούρα» αλλά αυτό ήταν για λόγους λιγότερο φυλετικούς και περισσότερο «γκομενοδουλειάς». Και πάλι οι μαύροι φίλοι μου με έσωσαν βάζοντας τον επίδοξο μακελάρη στη θέση του και παίρνοντας- προς τιμήν τους- το μέρος μου…
Δεν θα ένιωθα την ανάγκη να γράψω αυτές τις γραμμές ούτε να διατυμπανίσω τα προσωπικά μου βιώματα αν δεν υπήρχε το νωπό ακόμα θλιβερό περιστατικό ρατσιστικού εμετού που χύθηκε από το στόμα του γνωστού «επαγγελματία οπαδού» και που πέρασε την άλλη άκρη του Ατλαντικού φτάνοντας στον άμεσα θιγόμενο. Ούτε διεκδικώ το φωτοστέφανο του άμεμπτου. Όταν καθημερινά σε αυτή την κοινωνία κατακλύζεσαι από σεξιστικούς, ρατσιστικούς και ομοφοβικούς βορβορούς δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος. Μου έχει τύχει να αποδώσω χαρακτηρισμούς σε έγχρωμο παίκτη που έχασε το άχαστο, μου έχει τύχει να μιλήσω απαξιωτικά για γυναίκα λόγω εμφάνισης. Σπανίως, αλλά μου έχει τύχει. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.
Δεν πιστεύω ότι ο ντόρος που έγινε γύρω από το θέμα θα αλλάξει τα μυαλά του Τάκη Τσουκαλά, καθώς μερικά μυαλά είναι τόσο παλαιολιθικά που ούτε με λοβοτομή δεν αλλάζουν. Ο «γραφικός» Τάκης θα εξακολουθήσει να κάνει τις καφενειακές του πλακίτσες με το κουμπαράκι του προς τέρψη του αντίστοιχου ακροατήριου του. Αλλά αυτές οι σκέψεις δεν γράφονται ούτε αφορούν τον Τάκη, αφορούν τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που οραματίζεται μια δικαιότερη κοινωνία και δίνει μάχη πρωτίστως με τον εαυτό του για να το πετύχει. Γιατί για να νικήσεις τον ρατσισμό πρέπει πρώτα να αποδεχθείς ότι υπάρχει μέσα σου.Να παλεύεις καθημερινά με τον μικρό ρατσιστή που κρύβεις κάνοντας τον όλο και μικρότερο μέχρι να τον εξαφανίσεις εντελώς. Όσο για τον Τσουκαλά και τον κάθε Τσουκαλά δεν χρειάζονται ούτε νουθεσίες ούτε αφορισμοί, αλλά νόμοι. Νόμοι που θα τους βάζουν στη θέση τους και θα επιβάλλουν το αντίστοιχο τίμημα των λόγων και των πράξεων τους...