Ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Μπόμπι Τσάλτον (με τον οποίο τον παρομοίαζε ο Γιάννης Διακογιάννης) και φυσικά ο Φέρεντς Πούσκας και άλλοι θρύλοι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου θα υποδεχθούν τον Μίμη Δομάζο του Παναθηναϊκού στο κλαμπ των «αθάνατων», όπου ανήκει ήδη εδώ και δεκαετίες.
Δεν είναι το Γουέμπλει, που απλώς υπήρξε κορυφαία στιγμή στην καριέρα του, αλλά ο ατσάλινος και υπέροχος χαρακτήρας του, που τον έκανε αγαπητό και σεβατό από φίλους και αντιπάλους.
Ο Δομάζος είχε κάτι παραπάνω από πάθος για το ποδόσφαιρο: Λάτρευε να πατάει στο χορτάρι και να αγγίζει τη μπάλα.
Αγωνιζόταν για την ομάδα και το άθλημα και δεν ήθελε να βγει έξω, ούτε σαν...αλλαγή σε αγώνα παλαιμάχων. «Σκύλιαζε» σε κάθε αγώνα, ανεξαρτήτως αντιπάλου, μέχρι να βγει το αποτέλεσμα και το γκολ, μέχρι να πετύχει ο συνδυασμός και να έρθει η φάση της επιτυχίας.
Δεν πανηγύριζε ποτέ υπερβολικά, δεν προκαλούσε ποτέ αντίπαλο, πρόσεχε τα λόγια του μέχρι την τελευταία λέξη.
Έδινε το χέρι του πάντοτε, όχι μόνο πριν αλλά και μετά τον αγώνα στα ντέρμπι. Ανταπέδωσε την αγάπη που εισέπραξε από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού σε ακραίο βαθμό, αλλά και της ΑΕΚ όπου πέρασε για λίγο πριν επιστρέψει στη Λεωφόρο για να κλείσει την καριέρα του.
Και δεν θα βρεθεί ένας Ολυμπιακός να πει κακή κουβέντα γι αυτόν!
Είναι σύμβολο μίας ρομαντικής, διαφορετικής εποχής μεγάλων ταλέντων και ποδοσφαίρου που δεν υποτασσόταν στην σκοπιμότητα, αλλά στους άγραφους κανόνες του θεάματος.
Όσοι βρεθήκαμε στη Λεωφόρο κάποιες στιγμές της δεκαετίας του ’70 - εγώ πάντως, έτσι θα τον θυμάμαι - καρφώναμε τα μάτια μας πάνω του από το δευτερόλεπτο που ξεπρόβαλε η ομάδα από την φισούνα. Στις κινήσεις του, στη στάση του σώματος και στην αυτοπεποίθησή του, βλέπαμε τον Αρχηγό και ξέραμε ότι η ομάδα μας έχει ένα φυσικό ηγέτη μέσα στο γήπεδο.
Μας έμαθε τι σημαίνει να αγωνίζεσαι, να κερδίζεις ή να χάνεις με ψηλά το κεφάλι και να παίζεις για την φανέλα. Χρόνια και δεκαετίες, έχοντας ως πρότυπο τον Μίμη Δομάζο, μάθαμε πως να κρίνουμε και να εκτιμούμε άλλους αρχηγούς και «είδωλα» στον ΠΑΟ και σε άλλες ομάδες.
Οι καλύτεροι τον πλησίασαν. Κανένας δεν τον ξεπέρασε μέχρι σήμερα.