Γκέλη Βούρβουλη: Λάγγερη, Νάουσα Πάρου
Αμμος έξω, άμμος μέσα, αμμόλοφοι με κέδρους για σκιά, χωρίς ομπρέλες, ξαπλώστρες και beach bar, η Λάγγερη είναι το καταφύγιο εκείνων που θέλουν να κολυμπήσουν με τις ώρες σε κρυστάλλινα, τυρκουάζ νερά, μακριά από θορύβους, πολυκοσμία και οικογένειες με μικρά παιδιά. Κάποτε πήγαινε και καραβάκι ως εκεί, αλλά, ευτυχώς, σταμάτησε κι αυτό και ησυχάσαμε εντελώς. Δεν είναι εύκολο να φτάσει κανείς στη Λάγγερη και γι′ αυτό την προτείνω άφοβα. Διαφορετικά, θα έγραφα για τις Κολυμπήθρες.
Κατερίνα Λυμπεροπούλου: Παραλία Αμμος, Ανω Κουφονήσι
Σε ποιο νησί θα μπορούσε κανείς να συναντήσει εκπληκτική παραλία με γαλαζοπράσινα νερά σε απόσταση αναπνοής από το λιμάνι με την άφιξή του εκεί; Μα φυσικά, στο Ανω (ή σκέτο) Κουφονήσι. Οσοι δεν έχετε αποκτήσει αυτή την εμπειρία θα χρειαστεί να τρίψετε τα μάτια σας, καθώς επίσης και μερικά λεπτά για να συνέλθετε από την έκπληξη. Δεν είναι οφθαλμαπάτη. Η παραλία Αμμος διαθέτει νερά κρυστάλλινα και καθαρά παρ′ ότι βρίσκεται δίπλα στο λιμάνι. Χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση προσφέρει τη σκιά λίγων δέντρων και μικρά καφέ κι εστιατόρια από την πάνω μεριά του δρόμου. Εμπειρία ζωής που συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Δημοσθένης Γκαβέας: Λιβαδάκι, Φολέγανδρος
Παρότι δημοσιογράφος δεν αποκάλυψα ποτέ κρυμμένους παραδείσους όπως έκαναν περήφανα άλλοι συνάδελφοί μου τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό διακατεχόμενοι, ως άλλοι Κορτές, από τη συναρπαστική αίσθηση του εξερευνητή.
Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του μέσου που εργάζομαι να μιλήσω για τη δική μου αγαπημένη παραλία το αποδέχομαι, καθώς πλέον η αγαπημένη μου παραλία δεν είναι κρυφή.
Το όνομα αυτής Λιβαδάκι. Στη Φολέγανδρο. Αυτή την άγνωστη, κάποτε αρχόντισσα, που την έβγαλε στο κλαρί ένα διεθνές μέσο με κάποιον τίτλο του τύπου “ο τελευταίος παράδεισος...” .
Το Λιβαδάκι λοιπόν το γνώρισα και το κολύμπησα από την καλή και την ανάποδη. Πέρασα ώρες μόνος μου εκεί. Περίπου μια ώρα χρειάστηκε για να κατέβω το μονοπάτι και να αντικρίσω την μεγάλη ομορφιά. Δοκίμασα και το καραβάκι περίπου 20 λεπτά, μεγάλη απόσταση. Αποφάσισα να πάω κολυμπώντας. Το έκανα σε δύο ώρες, στην ανοιχτή θάλασσα, με φόβο αλλά και λαχτάρα. Μόνο το γαλάζιο και τα χρώματα του βράχου. Οι αναπνοές μου με κρατούσαν ψύχραιμο. Με είπαν τρελό, κανείς δεν το είχε ξανακάνει. Θυμάμαι έντονα την ανακούφιση και την ικανοποίηση όταν αντίκρισα τον Φάρο του Ασπροπούντα έναν από τους μεγαλύτερους στο Αιγαίο. Ήξερα ότι πλέον ήμουν ασφαλής, ίσως τότε να είπα και αντίο. Άλλωστε είχαν αρχίσει ήδη να πηγαίνουν πολλοί. Τα δρομολόγια των ταχύπλοων πλήθυναν. Η σιωπή που τηρούνταν με θρησκευτική κατάνυξη από τους λιγοστούς λάτρεις της παραλίας, του βράχου, καλύφθηκε από τη νεύρωση του τουρίστα του Σαββατοκύριακου. Ακόμη διερωτώμαι γιατί πρέπει να έχω σαν εικόνα την κυρία που αφού τελείωσε την πόζα με χάρη πέταξε το τσιγάρο σε αυτά τα νερά;
Πήγα μερικές φορές ακόμη με το καΐκι του Στέλιου, την Κατράνα. Ώσπου έφυγε και αυτός και εγώ δεν ξαναπάτησα στο νησί.
Όχι, το Λιβαδάκι δεν θα το περιγράψω γιατί θα το προδώσω ή θα προδώσω εμένα. Ίσως να θυμώνω γιατί δεν θέλω να το μοιραστώ.
Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος: Παραλία Κολώνα, Κύθνος
Την τρίτη και τελευταία μέρα της παραμονής μας στο νησί, η ζέστη ήταν αφόρητη. Νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο από τον Μέριχα και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την πιο γνωστή παραλία του νησιού. Το αυτοκίνητο ήταν σε κακά χάλια, ο κλιματισμός δεν δούλευε κι εμείς χρειαζόμασταν απεγνωσμένα ένα δροσερό μπάνιο στη θάλασσα. Μετά τα τρία τέταρτα της διαδρομής ο δρόμος έγινε χωματόδρομος, αρκετά κακοτράχαλος για να μας ενθαρρύνει να επιλέξουμε μια από τις υπόλοιπες, πιο εύκολα προσβάσιμες, παραλίες του νησιού.
Αψηφώντας την κούραση και την ταλαιπωρία, φτάσαμε τελικά στην Κολώνα. Μπροστά μας απλωνόταν μια λωρίδα γης που ενώνει την Κύθνο και τη βραχονησίδα του Αγίου Λουκά. Η χρυσή αμμουδιά, μήκους περίπου 200 μέτρων, δημιουργεί δύο παραλίες για τον κάθε λουόμενο με διαφορά μερικών μέτρων! Όποιος επισκέπτεται την παραλία, έχει την αίσθηση πως στήνει την ψάθα του και την ομπρέλα του μέσα στη θάλασσα!
Η εναλλαγή μεταξύ των δύο παραλιών έγινε το παιχνίδι μας, ενώ τα γαλάζια νερά και ο πεντακάθαρος βυθός δεν μας άφησαν να φύγουμε πριν βραδιάσει. Η πρώτη μας επίσκεψη στην Κολώνα είχε ολοκληρωθεί ωστόσο ήταν ξεκάθαρο δεν θα ήταν η τελευταία.
Αγγελική Κουγιάννου: Πόρτο Βαθύ, Θάσος
Ως Ευβοιώτισσα, λατρεύω τις παραλίες της Εύβοιας, ειδικά από τη μεριά του Αιγαίου. Παλαιότερα σας είχα προτείνει και μια παραλία στην Εύβοια, σε ανάλογο θέμα της HuffPost Greece. Επειδή ωστόσο πλέον κινδυνεύω να χαρακτηριστώ τοπικίστρια -και δεν θα το ήθελα - θα σας πάω βόρεια. Πολύ βόρεια. Στη Θάσο. Πόρτο Βαθύ ή Marble Beach. Έχω πάει μόνο μια φορά αλλά ονειρεύομαι τη στιγμή που θα ξαναπάω. Αν εξαιρέσεις τον πολύ κόσμο -που δεν τον γλιτώνεις- και τον περίεργο δρόμο με τη λευκή σκόνη από τα λατομεία, αυτό που θα αντικρίσετε κατεβαίνοντας, σίγουρα θα σας ανταμείψει. Τιρκουάζ νερά, αμμώδης λευκή παραλία και πεύκα που φτάνουν ως τη θάλασσα. Χωρίς υπερβολές, το τοπίο θυμίζει εξωτικό νησί. Το λευκό χρώμα της άμμου το χρωστάει στη μαρμαρόσκονη από τα λατομεία, γι’ αυτό και γυαλίζει. Επίσης, Κώστα Μαυραγάνη, έχει να φας.
Kώστας Μαυραγάνης: Βοϊδοκοιλιά, Μεσσηνία
Τα έχουμε ξαναπεί: Δεν μου αρέσει να επιλέγω το «ένα αγαπημένο» οτιδήποτε, καθώς πάντα αναγκάζεσαι να αφήνεις έξω άλλες υποψηφιότητες. Πάντως, για να μην επαναλαμβάνομαι, αυτή τη φορά δεν πω για το Μεγάλο Λιβάδι και το Γάνεμα της Σερίφου ή την παραλία στο κάμπινγκ της Ελαφονήσου, αλλά στη Βοϊδοκοιλιά της Μεσσηνίας. Η παραλία είναι πανέμορφη, λίγο- πολύ το ξέρουν όλοι αυτό, άλλωστε δεν θεωρείται τυχαία μια από τις ωραιότερες της Μεσογείου. Ωστόσο αυτό που για μένα την κάνει να ξεχωρίζει είναι το ότι τα κάλλη της ως παραλία συνδυάζονται με τον ομηρικό της αέρα: Λέγεται πως είναι η Βουφράδα όπου έφτασε το πλοίο του Τηλέμαχου όταν αναζητούσε τον Οδυσσέα, ενώ από πάνω υπάρχει η Σπηλιά του Νέστορα. Επειδή ωραίες οι βουτιές, αλλά άλλο να τις κάνεις στη σκιά των ηρώων της Ομηρικής Εποχής.
Κατερίνα Πρίφτη: Χαβάη στη Νάξο, Νας στην Ικαρία
Ας είμαι ειλικρινής. Μου έχει ξαναζητηθεί να γράψω για την αγαπημένη μου παραλία. Είπα ψέματα. Τώρα θα σας πω την αλήθεια. Δεν θα μοιραστώ το όνομα και την τοποθεσία της αγαπημένης μου παραλίας γιατί ελπίζω πως τουλάχιστον για μερικά χρόνια ακόμη δεν θα την ανακαλύψουν πολλοί και θα την απολαμβάνουμε μόνο ντόπιοι (ούτε το νησί δεν θα πω).
Θα μοιραστώ όμως μαζί σας το νέο αγαπημένο μου Νο2 (bonus το Νο3 και θα καταλάβετε γιατί).
Η πρώτη είναι στην απίθανη Νάξο. Και φυσικά είναι η Χαβάη (μπορείτε να κάνετε check in στο Facebook και να τους τρελάνετε όλους για λίγο).
Ωστόσο δεν είναι για όλους.
Τι πρέπει να γνωρίζετε:
-ναι, θυμίζει Χαβάη
-η άμμος είναι υπέροχη, σχεδόν λευκή
-τα νερά είναι πανέμορφα, καθαρά και καταγάλανα (ή και πρασινωπά)
-η παραλία είναι μεγάλη και χωράει όλο τον καλό τον κόσμο
-ο καλός ο κόσμος είναι κυρίως γυμνιστές
-επίσης ο καλός ο κόσμος σε γενικές γραμμές δεν περιλαμβάνει παιδιά (ή τουλάχιστον πολλά παιδιά και αυτά που θα βρείτε κατά κανόνα δεν θα είναι ελληνάκια)
-για να φτάσετε θα πρέπει να περπατήσετε αρκετά ανάμεσα σε κάτι αμμόλοφους. Είναι πολύ πιθανό να χαθείτε (κυρίως στην επιστροφή που παίζει και λίγο κούραση και θερμοπληξία)
-δεν έχει καντίνες, ξαπλώστρες, ομπρέλες και τα συναφή οπότε κάνετε το κουμάντο σας (κάπου ανάμεσα στους αμμόλοφους -νομίζω- υπάρχει μια μαγική καντίνα που εμφανίζεται σαν όαση και μπορεί να σας θυμίσει δεκαετία του ’80 αλλά μην ποντάρετε ότι θα την βρείτε. Το πιο πιθανό είναι απλά να πέσετε πάνω της).
Γιατί μου αρέσει; Για όλους τους παραπάνω λόγους, και κυρίως για την αίσθηση ελευθερίας και ανεμελιάς που δεν απολαμβάνεις σε οργανωμένες παραλίες (που πηγαίνω μόνο μία φορά το χρόνο ή πολυσύχναστες που επίσης αποφεύγω).
Λυπάμαι δεν έχω κατάλληλη προς δημοσίευση φωτογραφία. Προτίμησα την παραπάνω με την καντίνα αν έχετε σκοπό να την αναζητήσετε.
Bonus: Επειδή λοιπόν η παραπάνω αγαπημένη μου παραλία ίσως να ’ναι μια από αυτές που δεν θα πηγαίνατε, να σας πω για την αμέσως επόμενη.
Ικαρία και Νας.
Μικρή, με ισχυρά ρεύματα και θάλασσα δύσκολη όταν πιάνει αέρας για όσους δεν ξέρουν καλό κολύμπι. Ωστόσο, η ανταμοιβή είναι μεγάλη γι’ αυτό και αξίζει να πάτε έστω μια φορά και ας βουτήξετε μόνο τα πόδια σας.
Πίσω από τη νησίδα άμμου, όπου η ακτή βρέχεται από τη θάλασσα υπάρχει ένα μικρό ποταμάκι και αρκετά πυκνή βλάστηση ενώ αυτό που μένει αξέχαστο είναι τα χρώματα όταν ο ήλιος πάει να δύσει. Όταν φεύγετε, περνώντας μέσα από το ποταμάκι (ω, ναι!) γυρίστε το βλέμμα σας πίσω, αντί να κοιτάζεται συνέχεια προς τα βράχια και να σκέφτεστε την ανάβαση που σας περιμένει, πάρτε μια βαθιά ανάσα. Και τότε θα καταλάβετε. Αν δεν με πιστεύετε, ορίστε η απόδειξη.
(*μπορεί να τις εξιδανικεύω στο μυαλό μου, άλλα γι′ αυτό ευθύνονται οι τόσο ωραίοι άνθρωποι της παρέας μου που τα έκαναν όλα vα μοιάζουν μαγικά)
Κυριακή Αξιώτη: Mικρό Μαρμάρι, Μάνη
Η δική μου πρώτη επαφή με την αγαπημένη μου παραλία ορίζεται με μια φράση. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ήταν η στιγμή που κατανόησα σε βάθος και συμφώνησα απόλυτα με όλους όσοι έλεγαν ότι οι παραλίες αυτού του τόπου είναι μαγικές ακόμα κι αν δεν είναι σε νησί.
Σήμερα γράφω για το Μαρμάρι. Κάθε φορά που ο καιρός ανοίγει θέλω να επιστρέψω εκεί, κάθε καλοκαίρι, με κάθε αφορμή, για όσο πάει. Όσοι γνωρίζουν την παραλία, καταλαβαίνουν πως μιλάμε για μια από τις ομορφότερες παραλίες της Μάνης και όσοι δεν την έχουν ακουστά, πρέπει οπωσδήποτε να σπεύσουν. Είναι το μέρος που θυμίζει τι πραγματικά σημαίνει ελευθερία, που κάθε φορά έχει και μια άλλη ιστορία να σου πει. Είτε πας με τον ήλιο κατακόρυφα είτε όταν βγαίνει το φεγγάρι δεν μπορείς να αποφύγεις την ανάγκη να σε ξαναβγάλει ο δρόμος σε αυτή την αμμουδιά.
Συμβουλή μου; Αν ποτέ βρεθείτε εκεί, επιλέξτε το μικρό Μαρμάρι και όχι την μεγάλη οργανωμένη παραλία που εκτείνεται ακριβώς μπροστά σας, αφού παρκάρετε. Οπλιστείτε με υπομονή, νερό και καπέλο, γιατί απαιτείται λίγο περπάτημα και αθλητικά παπούτσια ώστε να μην καείτε από την άμμο μέχρι να φτάσετε εκεί. Εφοδιαστείτε με σνακ και ό,τι άλλο επιθυμεί η ψυχούλα σας και πιστέψτε με, η γαλήνη που θα νιώσετε θα σας ανταμείψει.
Αν δε, βρεθείτε εκεί οποιοδήποτε άλλο μήνα εκτός από τον Αύγουστο, που η κίνηση είναι μεγάλη, θα διαπιστώσετε και μόνοι σας τον λόγο που δεν αρκούν μερικές αράδες για να αποτυπώσουν την μαγεία της συγκεκριμένης παραλίας. Δεν κατάγομαι από εκεί, συνειδητά όμως είναι μια σίγουρη επιλογή των τελευταίων χρόνων. Από αυτές που αποδεικνύουν και κάθε φορά πως είναι η καλύτερη.
Γιάννης Γεωργακόπουλος: Ο κόλπος της Βουλιαγμένης
Τον λατρεύω όσο τίποτα στον κόσμο. Αδυνατώ να σκεφτώ την ζωή μου χωρίς αυτόν. Τα καλοκαίρια μου, όλα, από οκτώ χρονών παιδάκι (1977) τα πέρασα στην Βουλιαγμένη και από το 2004 μένω μόνιμα ενώ από το 2010 έγινα και δημότης.
Ο κόλπος της Βουλιαγμένης είναι η αγαπημένη μου παραλία:
- Γιατί γνώρισα και έκανα μερικούς από τους πιο αγαπημένους μου φίλους
- Γιατί μπορούσα να παίζω ποδόσφαιρο μέσα στο νερό. Κυριολεκτικά.
- Γιατί είχε χοτ-ντογκ που η συνταγή του ξέφευγε από τα κλασσικά και συνηθισμένα. Ούτε μουστάρδα, ούτε κέτσαπ. Λουκάνικο που μαγειρευόταν μέσα σε ντομάτα. Κόλαση.
- Γιατί έχει γίνει το καλύτερο μπιτς πάρτι στο οποίο έχω πάει. 25 Ιουλίου 1983, εγώ, 100.000 φίλοι και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης με την παρέα του.
- Γιατί έχει τραγουδήσει γ′ αυτήν ο Λουκιανός παροτρύνοντας μας να «Πάμε μια βόλτα».
- Γιατί έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004 (τρίαθλο).
- Γιατί μπορώ να κάνω το καλύτερο πεφτοσήκωμα. Να σηκωθώ από την βεράντα του σπιτιού μου και να πάω να πέσω για βουτιά. Να γυρίσω για μπυράκι κρύο από τα έγκατα στο σπίτι και να πάω ξανά και ξανά.
- Γιατί είναι το πρώτο πράγμα που βλέπω όταν ανοίξω τα μάτια μου το πρωί χωρίς καν να χρειαστεί να σηκωθώ από το κρεββάτι.
- Γιατί είναι το τελευταίο πράγμα που βλέπω κάθε βράδυ, με τα φώτα από τα Moorings να λαμπυρίζουν πάνω στο νερό και τον ήχο της θάλασσας, να με στέλνουν με τον πιο γλυκό τρόπο στην αγκαλιά του Μορφέα.
- Γιατί ο κόλπος της Βουλιαγμένης είναι από τους ωραιότερους που υπάρχουν στην Ελλάδα, με βάθος - μήκος από την πλάζ ( έτσι λέγεται) της Αργούς, της Ωκεανίδας και του Λυπητεράκου, μέχρι εκει που ανοίγει, να φτάνει τα δύο χιλιόμετρα.
- Γιατί απ΄όπου και αν σταθείς απ′ όπου και αν βουτήξεις απ′ όπου και αν κολυμπήσεις βλέπεις απέναντι το νησάκι του Σαν Τζώρτζη.
- Γιατί κάθε Παρασκευή είναι το τέλειο μέρος να διαβάσεις το Μίκι Μάους.
- Γιατί ο κόλπος της Βουλιαγμένης δεν είναι απλά άλλη μία ωραία παραλία. Ο κόλπος της Βουλιαγμένης είναι η πλαζ που είναι πάντα τιρκουάζ.
Δημήτρης Μπούρας, Αλωνάκι Φαναρίου - Πρέβεζα
Δεν ανήκει στην κατηγορία με τις πολυδιαφημισμένες παραλίες του Ιονίου. Κι όμως, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτές. Ενας μικρός «κρυφός» όρμος με κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά, περιτριγυρισμένος από βράχια σε ένα πανέμορφο καταπράσινο δασικό τοπίο. «Σήμα κατατεθέν» της ο βράχος μέσα στη θάλασσα, σε κοντινή απόσταση από την παραλία, που προσφέρεται για ξεκούραση αλλά και για βουτιές. Ακόμη και αν κάποιος δεν είναι λάτρης της θάλασσας, μπορεί απλά να αράξει στην ψιλή άμμο και να ρεμβάζει με τις ώρες το μοναδικό σκηνικό που έχει στήσει η φύση. Διευκρίνιση: μόνο ένα μικρό κομμάτι της είναι οργανωμένο. Επίσης, προσοχή: αναζητήστε την συγκεκριμένα ως Αλωνάκι Φαναρίου (κοντά στην Πάργα), καθώς στην Πρέβεζα υπάρχει κι άλλη παραλία «Αλωνάκι» πολύ πιο νότια. Αν βρεθείτε προς αυτά τα μέρη, αξίζει οπωσδήποτε μια επίσκεψη
Αλεξάνδρα Σκαράκη: Γαλησσάς, Σύρος
Επισκέφτηκα για πρώτη φορά την - όχι και τόσο κοσμική - παραλία Γαλησσάς, σε ηλικία έξι ετών και αγάπησα τον συνδυασμό του γαλάζιου της θάλασσας με του πρασίνου από τα διάσπαρτα αρμυρίκια και τους θάμνους που βρίσκονται τριγύρω και δημιουργούν φυσική σκιά στους παραθεριστές (σε περίπτωση που δεν προτιμάτε τις ξαπλώστρες στο οργανωμένο κομμάτι της). Η λεπτή, χρυσή άμμος και οι γυμνοί λόφοι δεξιά και αριστερά, διαμορφώνουν ένα όμορφο σκηνικό, δημοφιλές για επίσκεψη την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Πριν από δυο χρόνια σε ταξίδι μου στο νησί, πήρα το λεωφορείο από την Ερμούπολη και πολύ γρήγορα βρέθηκα πάλι στην παραλία. Κι εκείνη τη φορά μου φάνηκε περισσότερο όμορφη.
Πάνος Τουμάσης: Παραλία Ξι, έξω από το Ληξούρι Κεφαλονιάς
Αρχές δεκαετίας του ΄70. Ένα μικρό αγόρι απολάμβανε σχεδόν μόνο του –ενίοτε και με λίγα ξαδέρφια για παρέα- μία παραλία με κόκκινη άμμο και ψηλούς βράχους από άργιλο να ορθώνονται επιβλητικοί, στη νότια Κεφαλονιά. Απείχε ελάχιστα από το εξοχικό της οικογένειας και η ήρεμη θάλασσα ήταν ιδανική για κολύμπι και για την πρώτη γνωριμία με το ψάρεμα μέσα από τη βάρκα του πατέρα. Τα απογεύματα η παραλία φιλοξενούσε ομηρικές ποδοσφαιρικές μάχες που έληγαν όταν πλέον είχε πέσει το σκοτάδι – που να ήξεραν οι ανήσυχοι πιτσιρικάδες ότι κάποιες δεκαετίες αργότερα το beach soccer θα είχε τέτοια απήχηση.
Στην δεκαετία του ΄80 αγαπημένη καλοκαιρινή συνήθεια των παιδιών που γίνονταν έφηβοι ήταν να μετράνε τα ελάχιστα αυτοκίνητα που έφερναν λουόμενους στην παραλία που τη θεωρούσαν αποκλειστικά δική τους. Τότε άρχισαν να εμφανίζονται και οι πρώτοι τουρίστες σε μία περιοχή που δεν είχε όχι καταλύματα αλλά ούτε καν ηλεκτρικό ρεύμα (πριν από λίγο καιρό ένα δεκάχρονο αγόρι κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια όταν μάθαινε πως ήταν κάποτε το μέρος των διακοπών του και το μόνο που ρώτησε ήταν πως γινόταν η σύνδεση στο ίντερνετ. Άντε να εξηγήσεις…)
Και ξαφνικά, εκεί στα 1986-87, έγινε το «μπουμ». Και ρεύμα ήρθε και νερό ήρθε- οπότε μειώθηκε η χρήση των πηγαδιών -και ασφαλτοστρώθηκε ο δρόμος από το πλησιέστερο χωριό μέχρι την παραλία και αυξήθηκαν τα αυτοκίνητα και άρχισε το χτίσιμο πολλών σπιτιών αλλά και των πρώτων ξενοδοχείων. Με την πάροδο των χρόνων οι ομπρέλες στην παραλία πολλαπλασιάζονταν με γεωμετρική πρόοδο, ενώ έκαναν την εμφάνιση τους και οι ξαπλώστρες που πλέον καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της αμμουδιάς. Η αμμουδιά δεν ήταν πια του μικρού αγοριού που όταν ανέφερε το όνομα της στους φίλους του το κοιτούσαν αποσβολωμένοι επειδή τους φαινόταν τόσο παράξενο. Το Ξι κατέληξε να είναι μία από τις πιο γνωστές παραλίες της Κεφαλονιάς –ίσως και της Ελλάδας. Στο μυαλό και στην καρδιά όμως εκείνου του αγοριού- που πλέον έφτασε σε ώριμη ηλικία- υπάρχει ακόμα η εικόνα της ερημικής παραλίας με την κατακόκκινη άμμο και το νησάκι Βαρδιάνοι ακριβώς απέναντι. Ίσως για αυτό όταν επισκέπτεται το νησί του επιλέγει να πηγαίνει για μπάνιο νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα –με τη δύση του ήλιου το τοπίο αποκτά μία άγρια ομορφιά.
Και από τη δεκαετία του ΄90 και μετά, όταν έλεγε ότι η αγαπημένη του παραλία είναι το Ξι, δεν χρειαζόταν να εξηγεί τι μέρος είναι αυτό με το παράξενο όνομα.