Στην Μανιτόμπα της Βολιβίας, ο χρόνος μοιάζει να έχει μείνει πίσω. Εκεί, μια κοινότητα Mενονιτών (που μοιάζουν με τους Άμις), ζουν απομονωμένοι, μακριά από τον δυτικό πολιτισμό και τη νεωτερικότητα.
Είναι μια κοινωνία βαθιά θρησκευτική, που η ζωή τους επικεντρώνεται στην εργασία τους και τη φροντίδα της οικογένειάς τους. Απαγορεύεται να πίνουν αλκοόλ, να ακούν μουσική και να οδηγούν, έχουν μόνο κάρα με σιδερένιους τροχούς, αφού και τα λάστιχα θεωρούνται υπερβολικά μοντέρνα. Φυσικά απαγορεύονται και τα κινητά, και εάν ο επίσκοπος ή οι τοπικοί άρχοντες πιάσουν κάποιον να έχει παραδεί τους κανόνες, κινδυνεύουν με εκδίωξη από την κοινότητα.
Αυτή η ήσυχη ζωή των Mενονιτών της Μανιτόμπα διαταράχθηκε άγρια πριν από 10 χρόνια. Με έναν φαινομενικά μυστήριο τρόπο. Για πολύ καιρό δεν ήξεραν τι συνέβαινε και γυναίκες ξύπναγαν με αίματα και σπέρμα πάνω τους, χωρίς εσώρουχα ή ακόμη και δεμένες. Κανένας δεν θυμόταν τι είχε συμβεί, ούτε οι γονείς τους, που ήταν μέσα στο σπίτι. Και δε μιλούσε κανείς.
Για μήνες –αν όχι χρόνια- ζούσαν με την γνώση ότι κάτι κακό συνέβαινε. Αλλά δεν ήξεραν τι είναι αυτό.
Ξυπνούσαν με σημάδια βιασμού και δεν θυμόντουσαν τίποτα
«Τη νύχτα ακούγαμε τα σκυλιά να γαβγίζουν αλλά όταν έβγαινα έξω, δεν έβλεπα κανέναν», λέει στο BBC ο Αβραάμ (δεν είναι το πραγματικό του όνομα). Ο Αβραάμ το 2009 είχε κόρες στην εφηβεία τους.
«Το πρωί δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε γιατί αισθανόμασταν ότι μας είχαν ναρκώσει. Δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε... Δεν γνωρίζαμε τι είχε συμβεί, αλλά ξέραμε ότι κάτι είχε συμβεί. Και δεν ήταν μόνο μια φορά –είχαν έρθει εδώ δύο φορές εκείνοι οι άνδρες», θυμάται.
Ενώ ολόκληρη η οικογένεια ήταν ναρκωμένη, όλες οι κόρες του βιάστηκαν από τους άντρες που μπήκαν στο σπίτι. Εκείνη την εποχή, η ντροπή δεν άφησε τα κορίτσια να πουν τίποτα στους γονείς τους.
«Λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, νόμιζαν ότι κάτι κακό, κάτι σατανικό συνέβαινε στην αποικία», λέει ο Φρέντι Περέζ, ο εισαγγελέας που ανέλαβε αργότερα την υπόθεση.
«Το πρωί είχαν πονοκέφαλο... Οι γυναίκες ξυπνούσαν με σπέρμα πάνω τους και αναρωτιόντουσαν γιατί δεν φορούσαν τα εσώρουχα τους. Και δεν το συζήτησαν με κανέναν γιατί μπορεί να έλεγαν: ”Το σπίτι αυτό έχει τον διάβολο μέσα του”».
Τελικά, κάποιες γυναίκες άρχισαν να μιλούν. Και οι ιστορίες πολλαπλασιάστηκαν. Αποδείχθηκε ότι 151 γυναίκες και παιδιά είχαν ναρκωθεί και βιαστεί μέσα στην κοινότητα. Εκτιμάται δε ότι δεν μίλησαν όλες και ότι τα θύματα ξεπερνούν τα 200. Εκτιμάται επίσης ότι υπήρξαν και άντρες θύματα βιασμού.
Αν και οι 90 αποικίες Mενονιτών της Βολιβίας είναι σημαντικές για τη γεωργική παραγωγή της χώρας, οι περισσότερες είναι αυτοδιοικούμενες. Οι Μενονίτες έχουν τις ρίζες τους στη Γερμανία και την Ολλανδία του 16ου αιώνα. Είναι ειρηνιστές, βαφτίζονται ως ενήλικες και πιστεύουν ότι πρέπει να ζουν μια απλή ζωή. Πήγαν στη Βολιβία αναζητώντας θρησκευτική ελευθερία, γη και απομόνωση. Έφτασαν εκεί μέσω της Ρωσίας, του Καναδά και του Μεξικού –και έφευγαν από όποιο μέρος απειλούσε την αυτονομία τους.
Τα προβλήματα τα έλυναν τοπικά, χωρίς να βγαίνουν στον έξω κόσμο. Όμως ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως ο βιασμός, δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν. Έτσι, όταν βρήκαν τους δράστες, τους παρέδωσαν στην αστυνομία.
Ένα βράδυ του Ιουνίου, έπιασαν έναν από τους δράστες μέσα στο σπίτι. Μετά έδωσε τα ονόματα οκτώ ακόμα συνεργών του. Όλοι οι δράστες ήταν Μενονίτες εκτός από έναν.
Ο Αβραάμ λέει ότι πριν τους παραδώσουν στην αστυνομία, οι άνδρες είχαν ομολογήσει και έδωσαν λεπτομερή απολογισμό των επιθέσεων.
«Μου είπαν ότι είχα μπει μέσα στο σπίτι μου και έκανα ό, τι ήθελαν. Ήταν τέσσερις από αυτούς». Μόλις η τραγική ιστορία αποκαλύφθηκε, οι κόρες του Αβραάμ είπαν και τη δική τους αλήθεια.
Πως τις νάρκωναν
Πώς λοιπόν κατάφεραν να κάνουν κάτι τέτοιο; Γιατί κανείς δεν είχε τις αισθήσεις του και δεν θυμόταν τίποτα;
Η ουσία που εντοπίστηκε και φέρεται ότι χρησιμοποιούσαν οι επιτιθέμενοι για να ακινητοποιήσουν τα θύματα και τις οικογένειές τους, προέρχεται από τροπικά φυτά. Είναι ιδιαίτερα γνωστή στη Λατινική Αμερική και σε ορισμένους Μενονίτες που το χρησιμοποιούν για την αναισθητοποίηση των ταύρων πριν τους ευνουχίσουν.
Στη Μανιτόμπα, οι δράστες ψέκαζαν μέσα από τα παράθυρα των υπνοδωματίων πριν μπουν στο σπίτι. Η επίδραση της ουσίας αυτής είναι δραματική, ειδικά στη μνήμη. Κάποιος μπορεί να ξέρει ότι κάτι τρομερό συνέβη, αλλά δεν μπορεί να το θυμηθεί. Ή μπορεί να κάνει κάποιον ανίκανο να αντισταθεί.
Η δίκη ξεκίνησε τελικά το 2011, γιατί πολλά κορίτσια φοβόντουσαν να αντιμετωπίσουν τους δράστες. Επτά από τους δράστες καταδικάστηκαν με 25 χρόνια φυλάκισης. Ένας καταδικάστηκε με 12 χρόνια –κα πλέον έχει αποφυλακιστεί- για την προμήθεια της ουσίας, ενώ ένας είχε δραπετεύσει μετά την σύλληψή του.
Τώρα όμως, τοπικοί άρχοντες ζητούν την απελευθέρωσή τους. Κάποιοι, από την στιγμή που έγινε γνωστή η ιστορία, δεν την πίστεψαν, λέγοντας ότι τα θύματα ήθελαν να στοχοποιήσουν τους θύτες. Και το γεγονός ότι οι ίδιοι οι δράστες, παρά την αρχική τους ομολογία μέσα στην κοινότητα, δεν παραδέχονται τη ενοχή τους, κάνει ακόμη περισσότερο κόσμο να έχει αμφιβολίες για το τι έχει γίνει.
Επίσης η συγχώρεση είναι σημαντική έννοια στην θρησκευτική πίστη των Μενονιτών. Αλλά για μερικές από τις γυναίκες της Μανιτόμπα, η πρόθεση της κοινότητας να απελευθερώσει τους άνδρες που φυλακίστηκαν πριν από μια δεκαετία για τον βιασμό τους, αποτελεί ήδη μια μεγάλη δοκιμασία για την πίστη τους.
Πηγή: BBC