Με την εκλογή του Άρμιν Λάσετ στην θέση του Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, στο συνέδριο της 17ης Ιανουαρίου 2021, ένα ιστορικό πολιτικό κόμμα, ανοίγει μια νέα σελίδα στην μεταπολεμική, ιστορική, δημοκρατική του πορεία. Μετά την προεδρία της καγκελαρίου Μέρκελ, η Γερμανική Χριστιανοδημοκρατική Ένωση, των ιστορικών πολιτικών προσωπικοτήτων, του καγκελαρίου της ανόρθωσης από τον πόλεμο Κόνραντ Αντενάουερ, του καγκελαρίου της επανένωσης Χέλμουτ Κολ, θέτει την αρχή μιας νέας πολιτικής περιόδου για την Γερμανία.
Το συνέδριο της χριστιανοδημοκρατικής ένωσης, δεν εξέλεξε απλά τον διάδοχο πρόεδρο της καγκελαρίου Μέρκελ, έθεσε τις βάσεις και τους άξονες για την παραμονή και διεύρυνση της στρατηγικής του κεντροδεξιού προσανατολισμού, καταλαμβάνοντας και εκπροσωπώντας μέρος μιας φιλελεύθερης πολιτικής κατεύθυνσης, σε μια χώρα που παραδοσιακά είχε τους Ελεύθερους Δημοκράτες ως στυλοβάτη των φιλελεύθερων αντιλήψεων.
Στην Γερμανική πολιτική και κοινωνική ζωή, κυριάρχησαν σε όλη την μεταπολεμική περίοδο κυρίως οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες, πολιτικοί σχηματισμοί με ευρύτατο κοινωνικό υπόβαθρο, ενώ οι Ελεύθεροι Δημοκράτες ήταν πάντα μια σταθερά υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.
Κόμματα που όχι απλά διαμόρφωσαν το γερμανικό πολιτικό πεδίο, αλλά επηρέασαν την πολιτική σε μια σειρά χωρών της Δυτικής Ευρώπης, κυρίως στα κράτη που αποτέλεσαν την αρχή της Ενωμένης Ευρώπης, την Γαλλία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, την Ιταλία.
Και αν οι Σοσιαλδημοκράτες μετατοπίσθηκαν πρωτογενώς προς το Κέντρο από τον εμβληματικό καγκελάριο Χέλμουτ Σμίτ, κατεύθυνση που παγίωσε ο Γκέρχαρντ Σρέντερ με την καθοριστική πολιτική του ατζέντα, δεν κατάφεραν να μείνουν σε αυτό τον προσδιορισμό, αλλά πειραματίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια με την αριστερή κατεύθυνση. Και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ραγδαία μείωση της πολιτικής τους εκπροσώπησης, όπως αποτυπώθηκε στις εκλογές στα ομόσπονδα κρατίδια αλλά και σε εθνικό επίπεδο. Και στις εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου, θα φανεί πως το γερμανικό εκλογικό σώμα επιβραβεύει την σοσιαλδημοκρατική εκπροσώπηση.
Με πολιτικά χαρακτηριστικά σε θέσεις που παραδοσιακά ήταν περισσότερο στην φαρέτρα των Σοσιαλδημοκρατών, όπως τα περιβαλλοντικά ζητήματα, κοινωνικά ζητήματα, οι Χριστιανοδημοκράτες κατάφεραν να ενσωματώσουν στην συντηρητική πολιτική τους ατζέντα, θέσεις προοδευτικής αντίληψης, θωρακίζοντας έτσι ένα πλειοψηφικό ρεύμα στην γερμανική κοινωνία.
Στη νέα περίοδο που έχει ήδη ξεκινήσει για την Γερμανική Χριστιανοδημοκρατία χωρίς την παρουσία της καγκελαρίου Μέρκελ, το ζήτημα της πολιτικής πίεσης που υφίσταται από την αντιευρωπαϊκή ακροδεξιά «Εναλλακτική για την Γερμανία», κυρίως στα πρώην ανατολικογερμανικά κρατίδια, θα είναι ένα ζήτημα που θα καθορίσει σημαντικά την πορεία του ακόμα και μετά τις εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου.
Ποιες θα είναι οι νέες διαμορφώσεις που θα λάβουν χώρα στο γερμανικό πολιτικό σύστημα μετά την 26η Σεπτεμβρίου; Για τον επόμενο καγκελάριο που θα προκύψει, στην αποτύπωση του νέου κυβερνητικού σχηματισμού, ποια θα είναι η βαρύτητα των πολιτικών δεδομένων που έχουν σχηματοποιηθεί από τις περιφερειακές εκλογές στα ομόσπονδα κρατίδια;
Εκεί όπου οι συνθέσεις και οι συναινέσεις δεν καθορίζονται απλά από στενά συγγενείς πολιτικά ορισμούς, αλλά συνιστούν και συγκροτούν κρίσιμα πολιτικά στοιχήματα και προοπτικές ευρύτερων κυβερνητικών συνεργασιών.
Γιατί στην Γερμανία, ο πολιτικός πραγματισμός και ο ρεαλισμός δημιουργεί πολιτικές ωσμώσεις χωρίς αρνητισμούς, φθάνοντας στο σημείο να καθιστά λειτουργικές κυβερνητικές συνεργασίες σε ομόσπονδα κρατίδια ακόμα και μεταξύ Χριστιανοδημοκρατίας και Πράσινων.
Στο κρατίδιο του Σλέσβιχ-Χολστάϊν, που αποτελεί ένα από τα πολιτικά ισχυρά κέντρα των Γερμανών Πράσινων, η τρικομματική κυβερνητική συνεργασία Χριστιανοδημοκρατών-Πράσινων-Φιλελεύθερων, αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα πολιτικής συν-αντίληψης, που έχει οδηγήσει τους Πράσινους σε ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση, τόσο στο περιφερειακό όσο και στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο.
Η πορεία των Πράσινων προς την κυβερνησιμότητα επιτεύχθηκε με την απομάκρυνση τους από έναν αριστερίζοντα ριζοσπαστισμό των προηγούμενων δεκαετιών, δημιουργώντας έτσι μια υπεύθυνη πολιτική μετάλλαξη.
Στις γερμανικές εθνικές εκλογές της Κυριακής 26 Σεπτεμβρίου, που νέοι συσχετισμοί θα εμφανισθούν, μετά από δέκα έξι χρόνια της Άγκελα Μέρκελ στην καγκελαρία, με την ηγετική της φυσιογνωμία, διαμορφώθηκαν νέα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Οι συγκρούσεις πάνω στο μεταναστευτικό/προσφυγικό, για το Ταμείο Ανάκαμψης, είναι ενδεικτικές της πολιτικής σκέψης της καγκελαρίου σε μια Ευρώπη, που προχωράει μέσα από συμβιβασμούς, πολιτικές ισορροπίες, αναζητώντας τις συνθέσεις για την ολοκλήρωση της.