Γράφει ο Μητροπολίτης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας, Κωνσταντίνος
Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο το ίδιο σκηνικό.
Άγχος για τις προετοιμασίες της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα.
Στρες για να προλάβουμε. Αγωνία να γίνουν όλα όπως τα φανταζόμαστε. Γκρίνια και νεύρα γιατί όλα πηγαίνουν περίεργα. Τι κι αν λέμε πως είναι μέρες κατάνυξης, ηρεμίας και περισυλλογής… Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Κυριαρχούν τα νεύρα και η γκρίνια. Άσε που και η στέρηση με τη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας μας κάνει να είμαστε πιο κακόκεφοι και εριστικοί.
Πολλές οι σκοτούρες των ημερών. Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις: Θα πάμε χωριό; Θα φιλοξενήσουμε ή θα μας φιλοξενήσουν; Τι θα έχει το πασχαλινό τραπέζι; Πότε θα προλάβουμε να φτιάξουμε τσουρέκια και κουλουράκια; Πόσα αυγά πρέπει να βάψουμε; Γενική καθαριότητα στο σπίτι; Τι ώρα κοινωνάει ο παπάς για να πάμε και στην Εκκλησία; Λαμπάδες και δώρα για τα βαφτιστήρια; Δύσκολο πράγμα να είσαι νονός στις μέρες μας.
Και καλά να είσαι στην Ελλάδα. Θα βρεις κάποια απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Όταν όμως ζεις στο εξωτερικό και σε μέρη μακρινά με μικρή ελληνική παρουσία όπως πχ η Σιγκαπούρη τα προβλήματα που έχεις να αντιμετωπίσεις έχουν μεγαλύτερη ένταση. Ζεις μακρυά από τον τόπο σου, σε διαφορετικές συνθήκες και συνήθειες. Στην Ελλάδα το Πάσχα “διεγείρει¨ όλες τις αισθήσεις Έχει μυρωδιές, γεύσεις, χρώματα, συναισθήματα. Έχει γκρίνια αλλά και χαρά. Στα τροπικά μου μέρη έχει γκρίνια και… νοσταλγία. Και κάματο. Κυρίως αυτό. Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Γκρίνια και αγωνία για να βρούμε βαφές για τα κόκκινα αυγά. Λαμπάδες και φαναράκια της Λαμπρής, Στα μέρη μας αυτά δεν υπάρχουν. Όποιος έρχεται από την Ελλάδα φέρνει και για τους υπόλοιπους. Αδύνατον να έρθουν ταχυδρομικά. Ειδικά τις βαφές. Τις σταματούν στο τελωνείο και νομίζουν πως είναι παράνομες σκόνες. Άντε τώρα να εξηγήσεις στον Ασιάτη γιατί θέλεις σώνει και καλά τα αυγά σου κόκκινα.
Υλικά για να φτιάξουμε κουλουράκια και τσουρέκια. Μόνιμη η γκρίνια πως τα άλευρα και τα βούτυρα εδώ δεν είναι όπως της πατρίδας. Οι συνταγές ίδιες αλλά οι γεύσεις διαφορετικές.
Τα ελληνικά εστιατόρια προσπαθούν να καλύψουν τα γαστρονομικά “πρέπει” των ημερών. Δεν είναι τόσο απλό. Για να βάλεις σούβλες πρέπει να πάρεις ειδικές άδειες. Αμ πως! Έτσι βάζεις ένα αρνί στην σούβλα και το γυρίζεις; Θα έρθει η αστυνομία στα πρώτα πέντε λεπτά. Μιας και ανέφερα την αστυνομία. Το “Χριστός Ανέστη” στα μέρη μας δεν ακούγεται τα μεσάνυχτα αλλά πολύ νωρίτερα. Πρώτον, μετά τις 10 το βράδυ είναι ώρα κοινής ησυχίας και δεν επιτρέπεται να βγεις στο δρόμο ή στο προαύλιο να ψάλλεις δυνατά. Άσε που η αστυνομία δεν θα πεισθεί εύκολα πως μες την νύχτα μερικές εκατοντάδες άνθρωποι “τραγουδούσαν” κρατώντας κεριά αναμμένα στα χέρια τους για θρησκευτικούς λόγους. Μάλλον για επαναστάτες ή αναρχικούς θα μας περάσουν. Πιστέψτε με, τα κρατητήρια εδώ δεν είναι και τόσο φιλόξενα.
Κάθε χρόνο οι υπεύθυνοι από τα ελληνικά εστιατόρια μου τηλεφωνούν. “Δέσποτα, μην αργήσεις με την Αναστάσιμη Λειτουργία, γιατί θα αναγκαστούμε να παραμείνουμε ανοικτοί μέχρι αργά και το πρωί αχάραγα πρέπει να έρθουμε να ετοιμάσουμε το ψήσιμο των αρνιών. Δείξε λίγη αγάπη και σε εμάς τους εργαζόμενους.” Καταλαβαίνετε πως και το “Χριστός Ανέστη” περνά κι αυτό από το στομάχι.
Όσον αφορά το θρησκευτικό κομμάτι και εκεί τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Στην Ελλάδα οι εκκλησίες είναι μεγάλες και ο κόσμος πολύς αυτές τις ημέρες. Στην Σιγκαπούρη που είναι η ακριβότερη πόλη στον κόσμο το να έχεις Ορθόδοξο Ναό για μια ελληνική κοινότητα των 600 ατόμων είναι απαγορευτικό. Απαιτούνται πολλά χρήματα που δεν υπάρχουν. Είναι ”θαύμα” που μπορούμε και νοικιάζουμε έναν μικρό χώρο και εκεί τελούμε τις Ιερές Ακολουθίες. Για κάποιους αυτός ο χώρος αποτελεί ευλογία γιατί έστω και εκεί υπάρχει η δυνατότητα να καλυφτούν οι πνευματικές ανάγκες τους γι άλλους τους ξενίζει και γκρινιάζουν αφού δεν αντικρίζουν την γνώριμη εικόνα που έχουν από την Ελλάδα ενός μεγάλου Ναού με λαμπερές αγιογραφίες και χιλιάδες λαού να έρχεται.
Και μέσα σε όλα αυτά, μέρες που είναι, πρέπει να τα βρεις και με τον εαυτό σου, να συγχωρέσεις και να “χωρέσεις” το μέσα σου. Τον συνάνθρωπο σου. Να “θρέψεις” την ψυχή σου. Το έχει ανάγκη όπως έχει ανάγκη τροφής και και το σώμα σου. Δύσκολα πράγματα. Και όλα αυτά μέσα σε μια Μεγάλη Εβδομάδα και μια Ανάσταση. Που την περιμένεις καιρό και τελικά οι ημέρες περνούνε τόσο γρήγορα σαν να σε προσπέρασαν…
Τι είναι λοιπόν, το Πάσχα; Έχουμε αναρωτηθεί άραγε; Αυτό που προβάλλει η Εκκλησία; Επιστροφή στην παράδοση; Μέρες άγχους, τρεξίματος και γκρίνιας; Η εβδομάδα που στα “πρέπει” μας θα στριμώξουμε και λίγη Εκκλησία; Να τηρήσουμε τα έθιμα για το “καλό”;
Η απάντηση είναι απλή: Το Πάσχα είναι αυτό που θέλει, αντέχει και λαχταράει ο καθένας μας. Ότι κρύβει στην καρδιά του. Ότι ποθεί. Για κάποιους το Πάσχα είναι το χορταστικό πλούσιο γεύμα, γι άλλους το αντάμωμα με οικογένεια και φίλους, για ορισμένους μια απλή, συνηθισμένη Κυριακή που τον ενοχλούν οι γείτονες που γιορτάζουν. Υπάρχουν και αυτοί που η Ανάσταση θα είναι ορόσημο για την ζωή τους. Μπορεί να τους αλλάξει τον τρόπο σκέψης. Να τους ανοίξει την καρδιά που έμαθε να παραμένει κλειστή αφού “μπούχτισε” στο άδικο και στην παραφροσύνη της καθημερινότητας μας. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τον τόπο που διαμένεις
Είναι πολύ δύσκολο να ανέβεις στον Γολγοθά, Μέχρι και ο Χριστός το ξέρει αυτό. Όλοι κουβαλάμε έναν Σταυρό. Εκείνος κουβάλησε και τους δικούς μας. Όταν όμως καταφέρεις και ανέβεις ένα είναι σίγουρο. Έχεις την καλύτερη θέα. Από εκεί βλέπεις κατ΄ευθείαν την ψυχή σου. Μπορείς από εκεί να γιατρεύεις όλες τις πληγές, τις αδικίες και κάθε πόνο. Η θέα αυτή δίνει χαρά και αγαλλίαση.
Η ”Ανάσταση” είναι δύσκολη επιλογή. Δεν αντέχουμε να αλλάξουμε. Περισσότερο από φόβο παρά από αδυναμία. Δεν μας έχουν μάθει να αντιμετωπίζουμε το κακό με καλοσύνη. Και όταν κάτι δεν το ξέρεις λογικό είναι να σου φαίνεται δύσκολο και ακατόρθωτο. Δεν ισχύει όμως αυτό. Τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι νομίζουμε. Ο Χριστός αναστήθηκε και δεν διαφήμισε την πράξη Του αυτή. Θα μπορούσε να γίνει με τρόπο φαντασμαγορικό. Όχι όμως. Επέλεξε “απλά και ήρεμα”. Έτσι όπως ξεκινούν οι μεγάλες αλλαγές και επαναστάσεις. “Απλά και ήρεμα”. Σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις. Από έναν άδειο Τάφο. Από το απόλυτο σκοτάδι στο απόλυτο Φως.
Χριστός Ανέστη!