Αυτές οι μέρες είναι επετειακές για το Σουμπερτέικο, αφού τον Αύγουστο του 1961 εκδόθηκε στο όνομα του παππού μου και αρχηγού της φυλής (Κουρτ Σούμπερτ), γεννηθέντα στο Lichtenberg του Βερολίνου το 1913, άδεια παραμονής στη Δυτική Γερμανία και συγκεκριμένα στο κρατίδιο της Βαυαρίας.
Η άδεια περιλαμβάνει φυσικά τη γυναίκα του Έρικα και τα τέσσερα παιδιά τους, το τέταρτο από τα οποία είναι ο (για όσους δεν τον ξέρετε αξιαγάπητος και μοναδικός) Γκόττφρηντ Σούμπερτ. Α, και την πεθερά του Κουρτ, δε μπορούσες να αφήσεις τέτοια γιαγιά πίσω στο Βερολίνο…
Η αιτιολόγηση της απόφασης για την έκδοση της άδειας παραμονής λέει:
«Ο αιτών -μόνιμος κάτοικος Ανατολικού Βερολίνου- αναφέρει ότι δεν ανήκε ποτέ σε πολιτικό κόμμα της Σοβιετικής ζώνης ή σε αντίστοιχη μαζική οργάνωση.
Στις 29.7.1961 κατέφυγε στο Δυτικό Βερολίνο. Στις 12.8.1961 απελάθηκε στην ΟΔΓ (στην πόλη Gießen) και στις 14.8.1961 υπέβαλε αίτηση για άδεια παραμονής στη Δυτική Γερμανία με την εξής αιτιολόγηση:
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μαζί με τη γυναίκα και την πεθερά του -ήταν όλοι συνιδιοκτήτες- ο αιτών είχε ένα μικρό παντοπωλείο στο Ανατολικό Βερολίνο. Λόγω των γενικών δυσκολιών και του αθέμιτου ανταγωνισμού που υφίστατο το κατάστημα από την Οργάνωση Εμπορίου της Ανατολικής Γερμανίας (Handelsorganisation-ΗΟ) αναγκάστηκε να το κλείσει το 1957.
Στη συνέχεια ξεκίνησε να εργάζεται στο Δυτικό Βερολίνο, έγινε δηλαδή διασυνοριακός εργαζόμενος.
Όταν έμαθε από γείτονές του, οι οποίοι επίσης ήταν διασυνοριακοί εργαζόμενοι, ότι θα υποχρεώνονταν όσοι μετακινούνται για δουλειά στο Δυτικό Βερολίνο να παρουσιάζονται τακτικά στο αστυνομικό τμήμα -προκειμένου να αποθαρρυνθούν να εργάζονται σε εχθρικό έδαφος και να παραμείνουν για εργασία στην Ανατολική Γερμανία- αποφάσισε να αυτομολήσει.
Όπως ο ίδιος αναφέρει ουδέποτε συμφώνησε ή προσαρμόστηκε στις σοβιετικής εμπνεύσεως πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της Ανατολικής Γερμανίας (…)».
Λίγες μέρες μετά τη φυγή της οικογένειας στο Δυτικό Βερολίνο, ξεκίνησε η ανέγερση του Τείχους. Μετά από αυτήν, οποιαδήποτε μετακίνηση θα ήταν αδύνατη.
Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, τα διλήμματα και τις ανασφάλειες που βίωσε η οικογένεια του πατέρα μου, ο παππούς μου Κουρτ δεν εξασφάλισε απλά στην οικογένειά του καλύτερη ζωή και μέλλον με ευκαιρίες, αλλά μπόρεσε και προίκισε τα τέκνα του με το σπουδαιότερο χάρισμα. Αυτό που δεν αγοράζεται και δεν ανταλλάζεται με τίποτα στον κόσμο. Αυτό που σε κάνει δυνατό ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες και που αν το έχεις είσαι ένας αληθινά πλούσιος άνθρωπος: το χιούμορ.
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του.