Ναι δεν υπάρχει αμφιβολία, το σχέδιο αποσταθεροποίησης της πολιτικής ζωής της Χώρας είναι εδώ, σε πλήρη εξέλιξη. Μαρτυρούν επ’ αυτού τα γεγονότα, οι πληροφορίες αλλά και η κοινή λογική. Κάποιοι μιλούν για επανάληψη του 1965. Άλλοι για νέο 1993. Δε βαριέστε, κάθε εποχή έχει τα δικά της. Τότε είχαμε να κάνουμε με βασιλικό πραξικόπημα στην πρώτη περίπτωση, για φιλόδοξο πολιτευόμενο που επεδίωξε να στήσει καριέρα επί του Μακεδονικού στη δεύτερη. Τώρα περισσότερο σε επιχειρηματικού ενδιαφέροντος σχεδιασμό φέρνει, με πολιτικό υπομόχλιο εννοείται. Δίχως αυτό το τελευταίο δεν γίνεται τίποτα. Επιχειρηματικά συμφέροντα λοιπόν, μέσα ενημέρωσης, τμήμα του πολιτικού προσωπικού, απ’ όλα έχει ο σημερινός μπαχτσές. Που πάει να πει ο ορισμός της διαπλοκής…
Ο βουλευτής Γιώργος Λαζαρίδης των ΑΝΕΛ, με την ανεξαρτητοποίηση ή την αποστασία του αν προτιμάτε, έδωσε την πάσα. Η περίπτωσή του όχι απλώς ενδεικτική προθέσεων και σχεδιασμών αλλά άκρως αποκαλυπτική. Εκείνος που τη μια μέρα επιχειρηματολογούσε στη Βουλή υπέρ της κυβερνητικής σταθερότητας, και την επομένη την έκανε. Που τη μια μέρα χειροκροτούσε όρθιος τον Τσίπρα στο Ζάππειο, και την επομένη την έκανε. Τι μεσολάβησε από τη μια μέρα ως την άλλη; Μυστήριο. Αν και όχι και τόσο μυστήριο εδώ που τα λέμε. Φως φανάρι και κουκιά μετρημένα. Για όποιον τουλάχιστον θέλει να δει, για όποιον θέλει να καταλάβει.
Εκεί από το Ζάππειο ήταν που ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωσε το ακροατήριό του και τον ελληνικό λαό, ότι η κάθαρση του δημόσιου βίου θα προχωρήσει και θα ολοκληρωθεί. Τονίζοντας ότι αποτελεί τούτο την επόμενη (μετά την έξοδο από τα μνημόνια) μεγάλη κυβερνητική προτεραιότητα, το μεγάλο κυβερνητικό στοίχημα. Ε λοιπόν εκεί ακριβώς βρίσκεται η λέξη κλειδί, για την ερμηνεία των τρεχόντων. Στην κάθαρση. Δεδομένου ότι οι ενδιαφερόμενοι, όλοι οι ενδιαφερόμενοι διατηρούν σοβαρές εκκρεμότητες με τη Δικαιοσύνη. Είναι προπάντων γι αυτό που επείγονται να φύγει ο Τσίπρας. Μιας και ξέρουν καλά ότι αν έρθουν οι φίλοι τους στα πράματα, θα την βγάλουν καθαρή. Γι αυτό του έχουν κηρύξει, χρόνια τώρα, αμείλικτο πόλεμο. Γι αυτό έχουν θέσει στη διάθεση της ΝΔ τα πολλά και ισχυρά μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν. Γι αυτό πασχίζουν, παντί τρόπω, να τον ρίξουν. Και μιας και δεν τους έκατσε το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης». Κι επειδή δεν τους φτούρησε η διαρκής και επί παντός επίμονη καταστροφολογία. Είπαν τώρα να παίξουν τα ρέστα τους.
Τους πιέζει, βλέπετε, ο χρόνος. Γιατί αλίμονο αν ο Τσίπρας προλάβει να φτάσει στην 20η Αυγούστου της εξόδου από τα μνημόνια και από την επιτροπεία. Δυο φορές αλίμονο αν, μετά απ’ αυτό, καταφέρει να ξεδιπλώσει την κοινωνική ατζέντα που σχεδιάζει. Τότε μπορεί να το γυρίσει θεαματικά το παιχνίδι. Και να τον έχουν γι άλλη μια τετραετία πάνω απ’ το κεφάλι τους. Οπότε ναι, το πράμα επείγει. Κι ετούτος εδώ βλέπεις, δεν λέει να στραβοπατήσει με τίποτα και πουθενά. Παίρνει ό,τι ζητάει στο Μακεδονικό. Παίρνει ό,τι ζητάει για την ελάφρυνση του χρέους. Κι από πάνω έχει βαρεθεί να εισπράττει εγκώμια από παντού. Οπότε άσε, επί της πολιτικής ουσίας δεν μπορείς να τον παίξεις. Άρα τι μένει; Η αντιθεσμική, η αντικοινοβουλευτική, η αντιδημοκρατική τρικλοποδιά. Ναι, γιατί όχι.
Ε, ακριβώς εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Όπου δεν ξέρω αν όντως έχουν συναφθεί οι περίεργες συμμαχίες Βορρά-Νότου που κουβεντιάζονται. Εκείνο που ξέρω, που όλοι ξέρουν είναι ότι το Μακεδονικό αποτελεί εν προκειμένω απλώς το όχημα, τη βιτρίνα. Και την ευκαιρία. Κατά τα λοιπά τους είναι παντελώς αδιάφορο και το Μακεδονικό και η συμφωνία επίλυσής του. Απλώς οι «νταβατζήδες» του δημόσιου βίου τα παίζουν όλα για όλα μπας και πάρουν πίσω το ρόλο τους, τα θεωρούμενα από τους ίδιους ως δικαιώματά τους. Όλα για τον ελέω Τσίπρα απολεσθέντα παράδεισο…