Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες τους Ολυμπιακούς Αγώνες εν μέσω ενός κλίματος ανθρώπινου παραλογισμού και παραφροσύνης.
Οι δύο πόλεμοι στη γειτονιά μας με χιλιάδες νεκρούς και την ανθρώπινη δυστυχία στο ζενίθ φαίνεται να μην προβληματίζουν τον κόσμο μας ούτε στο ελάχιστο!
Πόλεμος στην Ουκρανία με απειλές για πυρηνικό πόλεμο, πόλεμος στη Γάζα με άμεσο κίνδυνο ανάφλεξης όλης της Μέσης Ανατολής, πόλεμοι παντού χωρίς τελειωμό με χιλιάδες νεκρούς, άμαχους και κυρίως παιδιά κάθε μέρα!
Κι ο δυτικός κόσμος της επίπλαστης δυτικής ευμάρειας καθηλωμένος στις οθόνες του απολαμβάνει το θέαμα των Ολυμπιακών Αγώνων, δίνοντας την εντύπωση ότι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας συμβαίνουν σε έναν άλλο πλανήτη, σε έναν άλλο κόσμο, και δεν θέλει με κανένα τρόπο να διαταραχθεί η νιρβάνα της υλιστικής του ευδαιμονίας.
Και βέβαια ουδείς ασχολείται ούτε και ενοχλείται με την απόλυτη εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων και την εξάλειψη κάθε ίχνους του Ολυμπιακού Ιδεώδους, όπως συμπυκνώνεται στις μεγαλειώδες φράσεις του μεγάλου εθνικού μας ποιητή: «Αρχαίο Πνεύμα αθάνατον, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ′ αληθινού»
Στην αρχαιότητα, από τον 8ο αιώνα π.Χ., έπαυαν οι εχθροπραξίες καθόλη τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων! 3000 χρόνια λοιπόν μετά, είναι ν’ απορούμε μ την «πρόοδο» του ανθρώπινου είδους, του χειρότερου είδους του ζωικού βασιλείου του πλανήτη, το μόνο είδος που εξοντώνει το είδος του!
Παρακολουθούμε λοιπόν ασμένως την τεράστια δημόσια προβολή από τα ΜΜΕ των αθλητών, οι οποίοι με τις διακρίσεις τους εξασφαλίζουν πολλά προνόμια στη ζωή τους. Και, βεβαίως, είναι άξιοι συγχαρητηρίων και επαίνων για τις επιτυχίες τους!
Πόσο διαφορετικός όμως θα ήταν ο κόσμος μας και η κοινωνία μας αν παρακολουθούσαμε την ίδια δημόσια προβολή και με το ίδιο ενδιαφέρον όλους εκείνους που δίνουν καθημερινά έναν πολύ δυσκολότερο αγώνα για την ίδια την επιβίωση τους, όπως:
-τον άνεργο που ξυπνάει με αγωνία κάθε πρωί για να βρει ένα μεροκάματο που θα του επιτρέψει ένα πιάτο φαγητό στην οικογένεια του και στα παιδιά του.
-τον άρρωστο που ξημεροβραδιάζεται στα νοσοκομεία και περιμένει στη λίστα αναμονής για ένα χειρουργείο.
-το μικρό παιδί που έχει χάσει τα μαλλιά του αλλά το χαμόγελο του συνεχίζει να διαγράφεται στα χείλη του, ενώ οι γονείς του σκουπίζουν βιαστικά το δάκρυ που κυλάει στον πρόσωπο τους για να μην το δει το παιδί τους.
-τα παιδιά που βιώνουν τη φρίκη του πολέμου, που ζουν στην απόλυτη φτώχεια και δυστυχία, που καθημερινά πεθαίνουν κατά χιλιάδες από την πείνα και τις αρρώστιες, ενώ διατίθενται εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για την χρηματοδότηση των πολέμων.
Όλοι αυτοί οι άγνωστοι συνάνθρωποί μας που δίνουν τον δικό τους αγώνα, αθέατοι, χωρίς μετάλλια, χωρίς δημόσια προβολή.
Πόσο άδικος είναι τελικά ο κόσμος που διαμόρφωσε ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα από τη δήθεν πρόοδο του και τη δήθεν εξέλιξη του; Και πόσο δυσοίωνο είναι το μέλλον αυτού του κόσμου!
***
Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστήμιου και Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας. https://m.facebook.com/evangelos.stergioulis