Οι σύνδεσμοι οπαδών πρέπει να κλείσουν χθες. Χωρίς καμία περαιτέρω συζήτηση και χωρίς εξαίρεση. Ας καούν και χλωρά μαζί με τα ξερά - αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν ορισμένοι τέτοιοι σύνδεσμοι με αγνούς, ρομαντικούς και υγιείς φιλάθλους, που θέλουν να έχουν σύνδεσμο για να κάνουν οικονομικότερες εκδρομές ως γκρουπ όταν ταξιδεύουν στο εξωτερικό πχ για να παρακολουθήσουν αγώνες. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορεί να γίνει εξαίρεση στην παρούσα φάση.
Δεν περίμενα την δολοφονία του Άλκη για να διαμορφώσω άποψη σχετικά με την χρησιμότητα και τον λόγο ύπαρξης των συνδέσμων οργανωμένων οπαδών.
Μπορεί να μην είμαι κάθε Κυριακή στο γήπεδο, επειδή έλαβα πριν από δέκα χρόνια συνειδητά την απόφαση να μην ξαναπατήσω, όμως έχω γράψει πολλές ”ώρες πτήσης” στα εφηβικά και μετεφηβικά μου χρόνια - αρχικά χοροπηδώντας στα τσιμέντα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και αργότερα στο Ολυμπιακό Στάδιο όπου ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην συνέχεια.
Θυμάμαι ακόμα ότι κυκλοφορούσα με μάτια και στην πλάτη, όταν πήγαινα για να παρακολουθήσω ντέρμπι. Θυμάμαι να απορώ με τα μυαλά συνομιλήκων μου τότε που έπαιζαν ξύλο γύρω από το γήπεδο. Θυμάμαι την γοητεία που ασκούσε πάνω σε εφήβους και νέους η αίσθηση μίας ”κοινής ιδέας”, που δήθεν εκπροσωπούσε η οπαδική ταυτότητα.
Και θυμάμαι πόσο γρήγορα τα ξεπέρασα όλα αυτά, ευτυχώς. Με ταχύτητα φωτός(!) όταν είχα την τύχη να ταξιδέψω στην Αγγλία όπου είχε μπει ήδη τάξη και το γήπεδο ήταν απόλαυση, αλλά και όταν μυήθηκα εκ των έσω στην διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, ταξιδεύοντας στην Γαλλία για ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου και αργότερα στις ΗΠΑ για να ζήσω μία καταπληκτική εμπειρία ζωής στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς το 2002.
Νομίζω, όμως, ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στο ελληνικό κράτος ο χρόνος πάγωσε κάπου εκεί...στα δικά μου εφηβικά χρόνια. Άσπρισαν τα μαλλιά μου, κυριολεκτικά, όμως δεν άλλαξε τίποτα απολύτως.
Πολλούς θανάτους, αμέτρητους τραυματισμούς, άπειρους βανδαλισμούς και εκατομμύρια άρθρα μετά, είναι σα να μην πέρασε μια μέρα.
Ούτε και θα αλλάξει χωρίς μία δύσκολη (φαινομενικά) αλλά στην πραγματικότητα τόσο απλή και προφανή απόφαση: Διώχνεις τους χούλιγκαν από το γήπεδο, τους καθιστάς ανεπιθύμητους και σταματάς να τους χαρίζεσαι. Και κάνεις επίσης σαφές σε οποιονδήποτε για δικούς του λόγους θέλει να τους ταϊζει, ότι θα πληρώσει κι εκείνος τα σπασμένα. Καμία ανοχή στο γήπεδο - καμία ανοχή και σε όσους θέλουν να λέγονται αθλητικοί παράγοντες και να βρίσκουν δικαιολογίες για να κρύψουν τους χούλιγκαν κάτω από το χαλί.
Οι σύνδεσμοι πρέπει να κλείσουν για πάντα, εκτός αν σε μερικά χρόνια εμφανιστεί κάποιος σύνδεσμος που θα κάνει αυτό που μου έμαθε να κάνω ο θείος μου ο Τάκης (όταν ήμουν πέντε χρονών πρέπει να ήταν) καλώντας με να σηκωθώ όρθιος και να χειροκροτώ μαζί με τον αδελφό μου και τον ξάδελφό μου, την ώρα που έμπαιναν στο γήπεδο οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας (όχι του Παναθηναϊκού που εγώ υποστήριζα): ”Εμείς χειροκροτούμε και τον αντίπαλο, γιατί αυτό σημαίνει ότι αγαπάμε τον αθλητισμό”...κάπως έτσι το έλεγε ο Τάκης και μας κοίταζε πολύ σοβαρά για να δει αν το καταλάβαμε. Κι έτσι χειροκροτούσαμε, έστω και αν οι διπλανοί μας αποδοκίμαζαν.
Οι υφιστάμενοι σύνδεσμοι, στην πλειοψηφία τους, είναι σπείρες. Συμμορίες μη σκεπτόμενων, μη φιλάθλων και μη χρήσιμων στον αθλητισμό στοιχείων.
Η κοινωνία δεν τους χρειάζεται. Επιτέλους, ένας υπουργός και μία κυβέρνηση ας τολμήσουν. Το χρωστάνε ΚΑΙ στον Άλκη - ΚΑΙ στους γονείς του, που κοιτάζω κάθε τόσο στην φωτογραφία παραπάνω και δεν χωράει ο νους μου, ως πατέρα, αυτό που ζουν.