Μεσήλικες ή νεότεροι, συνοδεύουμε τους ηλικιωμένους γονείς στο νοσοκομείο για τον εμβολιασμό. Κι είναι αυτό, είμαστε εμείς δηλαδή, μια από τις πιο μεγάλες καταφάσεις της εποχής. Κατάφαση στα βασικά της ζωής, στα ελάχιστα. Στην ελπίδα και την αφοσίωση. Κατάφαση στα μικρά που μας δένουν. Εμείς, στο αυτοκίνητο, στο πάρκινγκ του νοσοκομείου, μετά η πορεία ως τον εμβολιασμό, τα βήματα, το χέρι που κρατάμε υποστηρικτικά, το χέρι που γυρεύει να κρατηθεί.
Εμείς που τους λέμε πάλι και πάλι με υπομονή –ή και κρυφή δυσφορία- στο τηλέφωνο πώς να στείλουν το μήνυμα για το ραντεβού. Αλλά κι εκείνοι που δε χάνουν στιγμή, που θέλουν να κάνουν το εμβόλιο πρώτοι. Είναι διάολε ένα από τα ελάχιστα προνόμια των γηρατειών, θα το εκμεταλλευτούν όσο μπορούν. Κι είναι αυτή η δική τους κατάφαση στη ζωή.
Κρυφάκουγα τις προάλλες, καθώς έτρεχα, τα γεροντάκια στο παγκάκι στα Τουρκοβούνια πώς κάνανε πλάκα μεταξύ τους για το εμβόλιο.
Ο Τάκης θα το κάνει πριν από εμάς, έλεγε ο ένας γελώντας κάτω απ’ τα μουστάκια του.
Ναι, θα τον πλησιάζουν τα γκομενάκια ενώ εμάς θα μας φοβούνται, απάντησε ο δεύτερος.
Έσκασαν στα γέλια και σκουντιόνταν σαν παιδιά.
Και θυμήθηκα και μια ιστορία που διηγιόταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, από διήγημα των αρχών του 20ου. Για τα δυο γερόντια στο Σύνταγμα που μιλάνε αλλά χάνουν τα λόγια τους όταν περνά από μπροστά τους, σκέτη οπτασία, ένα όμορφο κορίτσι.
Κι όταν φεύγει το κορίτσι και ξαναβρίσκουν τα λόγια τους, τότε ο ένας ρωτά με αγωνία γνήσια: Ως πότε;
Κι ο άλλος τον κοιτά και λέει: Μέχρι την τελευταία πνοή.
Μέχρι την τελευταία πνοή γαμώτο. Πάμε με τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους πατεράδες και τις μανάδες στα νοσοκομεία. Να σταθούμε στην ουρά, να τους ανεβάσουμε το μανίκι, να τους περιμένουμε, να επιστρέψουμε στο αμάξι, να τους πάμε σπίτι. Να τους κρατάμε. Και να είναι αυτή η πιο βαθιά μας κι απλή και γνήσια κατάφαση.
Κατάφαση στον ίδιο τον κύκλο της ζωής.
Δίψα για ζωή μέχρι την τελευταία πνοή.
ΥΓ. Ας διαβαστούν αυτές οι σκέψεις κι ως σχόλιο για την αβάσταχτη ρηχότητα των υψηλών επικοινωνιακών συμβολισμών με τα ανοιχτά πουκάμισα. Δεν πιάνουν μία τα ανοιχτά πουκάμισα, πείτε στους επικοινωνιολόγους, μπροστά στην ουσία του γέροντα που σπεύδει για το εμβόλιο και του παιδιού του που τον συνοδεύει. Έτσι νομίζω.