Είχα την τιμή η HuffPost να με αγκαλιάσει και να με φιλοξενήσει. Να μου επιτρέψει να πω κατά τη διάρκεια της κρίσης -και ιδιαίτερα της δεύτερης φάσης της- την άποψή μου. Όταν φίλοι μου με ρωτούσαν γιατί αρθρογραφώ έλεγα τη δική μου αλήθεια. Θέλω όταν έρθει η ώρα και με ρωτήσει ο γιος μου «τι έκανες εσύ για την κρίση μπαμπά;» και να μπορέσω να του δείξω ότι βρήκα ένα δίαυλο επικοινωνίας και μίλησα. Είπα την άποψή μου, τους φόβους, τις αγωνίες μου. Κι είπα τι πιστεύω και τι αισθάνομαι. Και πρότεινα. Για όσους άκουσαν, για όσους αφουγκράστηκαν.
Η πένα είναι το σημαντικότερο όπλο. Και βρήκα στέγη ώστε να το χρησιμοποιήσω. Τις τελευταίες εβδομάδες, πεπεισμένος πλέον ότι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, αναρωτιέμαι πώς θα είναι τελικά αυτή η νέα εποχή; Μου αρέσει να διαβάζω, μου αρέσει να ακούω. Και προσπαθώ να μην έχω παρωπίδες. Έχω αφετηρία αλλά -θέλω να πιστεύω- δεν είμαι δογματικός. Αλλά αναρωτιέμαι: πώς θα μπούμε στη νέα εποχή, όταν πρακτικά δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμα με την παλιά;
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές μόλις έχει τελειώσει ο αγώνας της Εθνικής Ελλάδος στην Φιλανδία. Χάσαμε με κατεβασμένα τα χέρια. Σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν να έχουμε Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, όταν βάζουμε ξένους διαιτητές στα ντέρμπι; Άλλο ένα σημείο της παρακμής που ζήσαμε. Από την κατάκτηση του Euro 2004 και τον θαυμασμό όλου του κόσμου, στην απαξίωση της ποδοσφαιρικής εικόνας της χώρας.
Ποιας χώρας; Αφού αντιμετωπίζουμε τη μεγαλύτερη κρίση όλων των εποχών που υπήρξε σε οποιαδήποτε αναπτυγμένη δυτική χώρα με τον Υπουργό Άμυνας να γράφει ένα tweet περί «δημοσιογραφικού αυνανισμού» και τον Αν. Υπουργό Υγείας να πιστεύει ότι θα κερδίσει τις εκλογές «αν βάλει κάποιους φυλακή».
Ποιας χώρας; Αυτής που πρακτικά δεν έχει τράπεζες. Που άνθρωποι στο επιχειρείν λένε: «η Ελλάδα ζει στην καλύτερη περίοδο της. Πωλούνται όλα! Τι με ενδιαφέρει εμένα εάν τα αγοράζουν Τούρκοι, Κινέζοι ή Αφγανοί; Επενδυτές είναι! Ας είναι απ’ όπου θέλουν! Δεν βλέπεις τι γίνεται στην Αγορά Ακινήτων; Πάρτι».
Ποιας χώρας; Εκείνης που πενήντα άνθρωποι κάνουν επιθέσεις με μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας ή μέρα μεσημέρι αντιδράσεις πολιτών καταλήγουν σε αυτοδικία;
Ποιας χώρας; Που η αναδρομικότητα συνεχίζει να μαστίζει την πλειοψηφία των νόμων και άνθρωποι κρίνονται με σημερινά δεδομένα για πράξεις ή παραλείψεις τους πριν από είκοσι χρόνια;
Ποιας χώρας; Όπου ινστρούχτορες, ή απλά αφελείς, γράφουν ότι η «τελική εικόνα της επιτυχίας ή της αποτυχίας να βγει η Ελλάδα στις αγορές τοποθετείται σε δύο χρόνια από σήμερα. Όταν, δηλαδή, θα εξαντλείται το λεγόμενο “μαξιλάρι” των περίπου 30 δισ. που έχει εξασφαλίσει η Ελλάδα, ώστε να μπορεί και χωρίς έξοδο στις αγορές όλον αυτόν τον χρόνο να αποπληρώνει οφειλές της από εξωτερικό δανεισμό»; Τι προπαγανδιστική ανοησία πραγματικά.
Ποιας χώρας; Της πατρίδας που η Παιδεία και η Υγεία έχουν γίνει έρμαια εμμονών; Που το πανεπιστήμιο κρατιέται πρακτικά μόνο από το -στη συντριπτική του πλειοψηφία- υψηλού επιπέδου του διδακτικό προσωπικό; Ή που τα δημόσια νοσοκομεία αντέχουν, σχεδόν αποκλειστικά, από την ευαισθησία των ιατρών και την πίστη τους στο όρκο του Ιπποκράτη;
Ποιας χώρας; Της κοινωνίας της οποίας μιλάς για αισθητική κι αισθάνεσαι από τις αντιδράσεις ότι διαπράττεις έγκλημα εναντίον της ζωής;
Ποιας χώρας; Της επιχειρηματικής τάξης που λέει ότι «τα € 200.000.000 μέσω του προγράμματος Fund of Funds που μπήκαν (μπαίνουν;) στην αγορά είναι υπεραρκετά, αλλά δεν υπάρχουν συμφωνίες να κλειστούν» (!) ή εκείνης που λέει ότι έφυγε το πιο σημαντικό κομμάτι της χώρας και πλέον «η ελληνική αγορά στερείται ταλέντου»!!!! Ή ακόμα περισσότερο εκείνης που δεν κατανοεί ότι στη μεγαλύτερη κρίση όλων των εποχών είναι εξαιρετικά λογικό να υπάρχουν παράπλευρες απώλειες ανθρώπων που έχασαν περιουσίες, χωρίς στην κυριολεξία να φταίνε. Και να εντυπωσιάζεται όταν αυτοί οι άνθρωποι αργά, αλλά σταθερά, σηκώνουν το κεφάλι και ξαναδίνουν δυναμική στην οικονομία. Ή ψάχνουν λύσεις στο εξωτερικό. Brain drain και τρίχες κατσαρές. Έχει γίνει ο κόσμος ελάχιστος κι εμείς φοβόμαστε να τον δούμε.
Ποιας χώρας; Εκείνης που οι Έλληνες αυτομαστιγώνονται και κατηγορούν εαυτούς για όλα τα κακά της μοίρας τους (μας);
Ποιας χώρας; Της Ελλάδας όπου οι σημερινοί Κυβερνώντες κατηγορούν όλα όσα έγιναν τα τελευταία 40 χρόνια, λες και η Ελλάδα δεν έζησε σε αυτά τα χρόνια ορισμένες από τις πιο ένδοξες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της;
Παρακμή! Παρακμή σε μια χώρα, όμως, που εξακολουθεί να είναι χώρα του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης. Που εξακολουθεί να έχει φυσικούς πόρους. Που εξακολουθεί μετά την κρίση να είναι η πιο ισχυρή και δυνατή στα Βαλκάνια, σε μια χώρα που αξίζει πολλά περισσότερα από απογοήτευση, παραλογισμό και εμμονές. Που οι άνθρωποι της έχουν ταλέντο και μάλιστα μεγάλο. Που μεγαλούργησαν στο χρόνο και θα μεγαλουργήσουν στο μέλλον.
Γι’ αυτό και μετά την παρακμή, μετά το βιασμό της λογικής θα έρθει μια καλύτερη ημέρα. Διότι είμαστε ήδη σε άλλη φάση, σε μια νέα κατάσταση. Εάν η Πολιτεία στοιχηθεί δίπλα στον Έλληνα, στην Ελληνίδα και τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, εάν αφήσει το ελληνικό πνεύμα και την επιθυμία της δημιουργίας τότε μπορεί να έρθει η ακμή, η πρόοδος.
Διότι έρχεται η επιστροφή της κανονικότητας, της πρακτικής λογικής, της ανταλλαγής ουσιαστικών απόψεων και πρωτοπόρων αντιλήψεων για την επόμενη μέρα. Έχουμε τη δυνατότητα, έχουμε το προσωπικό. Κι ας λέει ο αγαπημένος μου φίλος: «Δεν υπάρχει κανονικότητα, πουθενά στον κόσμο. Μόνο σε νόες».