Η σκηνή είναι σουρεαλιστική από μόνη της, ένας άυπνος και ταλαιπωρημένος Γεωργιάδης στέκεται απέναντι σε μια επιτροπή που δίκην ενόρκων εξετάζει τη συμμετοχή του στο μεγαλύτερο, ίσως, μεταπολιτευτικό σκάνδαλο που ταλανίζει την χώρα. Ανάμεσα τους ένας καραμπινάτος νοσταλγός του Χίτλερ, υπόδικος για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, με τον αγκυλωτό σταυρό να καμαρώνει στο μπράτσο του. Ακόμα και την εποχή του βρώμικου ’89 τέτοια «δελφιναριοποίηση» δεν είχε ματαξαναδεί η ελληνική πολιτική σκηνή.
Ο τρόπος που ο πρώην υπουργός υγείας (και υστερίας) προσπαθεί να αντικρούσει τις κατηγορίες δεν προκαλεί εντύπωση. Ένα λογύδριο στρεψοδικίας και φράσεων που εσκεμμένα και εσφαλμένα αποδίδονται στους άλλους ώστε το άσπρο να γίνει μαύρο και «κρέας» να βαφτιστεί «ψάρι». Παλιά μου τέχνη κόσκινο θα μου πεις, άλλωστε μέχρι και σχολή ρητορικής έχει ιδρύσει ο αντιπρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπου μαζί με την σύζυγο του επιδίδονται σε ρεσιτάλ μπουρδολογίας ως επίδειξη ανταλλαγής «σοβαρών και στέρεων επιχειρημάτων». Μάλιστα τα βιντεοσκοπούν κιόλας. Τα κόκαλα του Ισοκράτη θα τρίζουν...
Το όλο θέαμα ωστόσο παρά την όποια ιλαρότητα του δεν είναι καθόλου αστείο. Πρόκειται για μίζες, καρτέλ, υπερτιμολογήσεις φαρμάκων σε μια εποχή που τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια, το σύστημα δημόσιας υγείας καταρρέει και οι μόνοι που προσπαθούν να σώσουν τα προσχήματα είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του (γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό). Σε αυτό το νοσηρό σκηνικό η όποια υπερασπιστική γραμμή δεν χαράζεται στα πάνελ των καναλιών με φωνές και απειλές ωσάν να ανακαλύφθηκε η πυρίτιδα ούτε βέβαια στα social media. Είναι φανερό ότι η ανάγκη αυτοπροβολής του Άδωνι υπερισχύει έστω και του στοιχειώδους σεβασμού που μπορεί να τρέφει απέναντι στο κοινό του και τους ψηφοφόρους του. Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα θα μου πεις. Και μήπως οι προκάτοχοι του ήταν καλύτεροι;
Προφανώς και όχι, ωστόσο τη μεγαλύτερη εντύπωση και έκπληξη προκαλεί η αντίδραση του ίδιου του αρχηγού του που σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος επιμένει να…σφυρίζει κλέφτικα διατηρώντας τον στη θέση του. Δυσκολεύομαι να φανταστώ ένα σύγχρονο Κράτος Δικαίου στο οποίο ένας εμπλεκόμενος σε σκάνδαλο πρώην υπουργός δεν θα είχε αποκαθηλωθεί από τον πολιτικό προιστάμενο του για λόγους ευθιξίας και κατευνασμού του κοινού αισθήματος. Τουλάχιστον μέχρι την διαλεύκανση της υπόθεσης. Στην Ελλάδα βέβαια, με όσες εξεταστικές και αν γίνουν, η δικαιοσύνη προχωράει με βήματα υπέργηρης χελώνας ενώ η εμπειρία μας έχει διδάξει πως τα σκάνδαλα πιο εύκολα κουκουλώνονται παρά αποκαλύπτονται. Άρα σιγά μην κάτσει ο Κυριάκος να περιμένει την ετυμηγορία της δικαιοσύνης. Έτσι κι αλλιώς τι τον έχουμε τον Τσοχατζόπουλο; Τοτέμ των σκανδάλων της πολιτικής σκηνής για να ξεπλένει τις αμαρτίες της εσαεί. Ψέματα;