Πήρε την κιθάρα του και μαζί με την Τρούντι πήγε στους απεργούς του πρώην εργοστασίου της Pirelli που κινδυνεύει με «λουκέτο».
Εκεί, κάτω από μία τέντα, σε ένα σκαμπό, όπως πιθανώς θα έκανε πριν από πολλά πολλά χρόνια, άρχισε να τραγουδάει το «Message in a bottle» -στον στίχο «I’ll send an SOS to the world...» οι φωνές ενώθηκαν με τη δική του- και μετά το «The Last Ship», ένα τραγούδι που έγραψε πριν από τέσσερα χρόνια, για τα ναυπηγεία στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Wallsend, εκεί όπου δούλευαν ο πατέρας και ο παππούς του, τα οποία έκλεισαν ξαφνικά τη δεκαετία του 1980, βυθίζοντας την τοπική κοινότητα σε απόγνωση.
«Η ιστορία σας είναι ίδια με την ιστορία της δικής μου πόλης» είπε ο Στινγκ στους περίπου 400 ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί «Ήταν χρέος μου να το κάνω» πρόσθεσε, λίγο πριν τραγουδήσουν όλοι μαζί το «Una vita da mediano» του Luciano Ligabue.
Όπως δήλωσε στο πρακτορείο Ansa, o Alessandro Beccastrini, πρόεδρος του συνδικάτου των εργαζομένων, επικοινώνησαν μαζί μας οι συνεργάτες του Στινγκ και μας μετέφεραν την ιδέα να έρθει στο εργοστάσιο προκειμένου να εκφράσει τη στήριξη και συμπαράσταση του στους απεργούς, πρωτοβουλία πολύ σημαντική για εμάς που αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε την υπόθεση μας ψηλά στην επιικαιρότητα.
Ο Βρετανός ροκ σταρ και οι απεργοί εργάτες είναι γείτονες, καθώς τα τελευταία χρόνια ο Στινγκ απολαμβάνει τις θερινές του διακοπές με τη σύζυγο του Τρούντι Στάιλερ, σε μία ειδυλλιακή έπαυλη του 16ου αιώνα στην Τοσκάνη, το «Il Palagio», η οποία απέχει περίπου 25 χλμ από το εργοστάσιο στο Figline Valdarno της Φλωρεντίας.
Ο Στινγκ δεν περιορίστηκε στην επίσκεψη στο εργοστάσιο το οποίο ανήκει πλέον στη βελγική Bakaert, αλλά επανήλθε μεταφέροντας την εμπειρία με άρθρο του στην εφημερίδα Corriere della Sera.
«Το εργοστάσιο αγοράστηκε από την Pirelli πριν από περίπου 60 χρόνια, με σκοπό την παραγωγή συρμάτων από χάλυβα που χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση των ελαστικών. Έγινε το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό της περιοχής και επί δεκαετίες έφερε θέσεις εργασίας και ευημερία στους κατοίκους (πέρα από μεγάλα κέρδη για την εταιρεία Pirelli)».
Το 2014, συμπληρώνει ο Στινγκ στο άρθρο του, η Pirelli αναγκάστηκε να αποπληρώσει μια σειρά τραπεζικών δανείων και έπρεπε να πουλήσει μερικά από τα περιουσιακά της στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου και του εργοστασίου κατασκευής συρμάτων χάλυβα (εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο πέντε τέτοια εργοστάσια στον κόσμο). Η πώληση έγινε στον κύριο ανταγωνιστή της εταιρείας, την βελγική πολυεθνική Bekaert. Αυτό ανησύχησε τους ντόπιους, καθώς δεν μπορούσαν να δουν το μέλλον σε αυτή την επιλογή. Ωστόσο, κατάφεραν να συνάψουν μια προσωρινή συμφωνία που σταμάτησε την Bekaert να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, μέχρι το 2018.
«Στις 22 Ιουνίου 2018, έξι μήνες μετά τη λήξη της συμφωνίας αυτής, η Bekaert ειδοποίησε τους εργαζομένους για την απόφασή της να κλείσει το εργοστάσιο. Ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων που απολύονται είναι 318 και η μέση ηλικία τους είναι άνω των 50 ετών. Εκτός αυτών, 70 εργαζόμενοι που συνεργάζονται με τη βιομηχανία θα μείνουν χωρίς δουλειά. Μέχρι σήμερα έχουν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για τη διαχείριση αυτής της δύσκολης μετάβασης. Επί του παρόντος, το εργοστάσιο είναι κλειστό, οι εργαζόμενοι και η ένωση φρουρούν τις κλειστές πύλες. Μετά από αίτημα της ένωσης, επέλεξα να συμμετάσχω στην πικετοφορία το Σάββατο 18 Αυγούστου. Η σύζυγός μου Τρούντι και εγώ έχουμε ένα σπίτι στους λόφους πάνω από την πόλη και αισθανόμαστε πολύ κοντά στον λαό του Figline, ο οποίος ήταν πολύ ευγενικός μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια», γράφει ο Στινγκ.
Ο ίδιος στη συνέχεια περιγράφει ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Wallsend, μια πόλη στα βορειοανατολικά της Αγγλίας. «Υπήρχαν μόνο δύο πηγές απασχόλησης στην πόλη, ένα ορυχείο άνθρακα (τώρα κλειστό) και ένα ναυπηγείο στο τέλος του δρόμου (που μεγάλωσε), πολύ γνωστό, καθώς εκεί έχουν ναυπηγηθεί μερικά από τα μεγαλύτερα και καλύτερα πλοία στον κόσμο... Αλλά η βρετανική βιομηχανία ήταν σε ύφεση τη δεκαετία του 1980 και το ναυπηγείο στο Wallsend έκλεισε, αφήνοντας όλη την κοινότητα χωρίς δουλειά. Αυτή ήταν η έμπνευση για το μιούζικαλ μου ‘Το τελευταίο πλοίο’, που παρουσιάστηκε στη Βρετανία στις αρχές του έτους» γράφει ο Στινγκ..
Όπως λέει, αυτές οι δύο ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους και είναι ενδεικτικές ενός ζητήματος, το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως από οικονομολόγους και πολιτικούς.
Επισημαίνει ότι είναι προφανές πως πολλά εργοστάσια θα κλείσουν, δεδομένου ότι ορισμένα παράγουν προϊόντα τα οποία πλέον είναι παρωχημένα, όμως αυτό που σπάνια αναγνωρίζεται είναι η σημασία και η οικονομική αξία των κοινοτήτων που υποστηρίζονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από αυτά τα εργοστάσια. «Οι πολυεθνικές εταιρείες γνωρίζουν πώς να επωφεληθούν από τις κοινότητες που αναπτύσσονται γύρω από έναν χώρο εργασίας, δεν πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τη βιωσιμότητα αυτών των κοινοτήτων;», αναρωτιέται ο Στινγκ.
Και καταλήγει το άρθρο γράφοντας: «Μπορεί να είναι νόμιμο να κλείσετε ένα ολόκληρο εργοστάσιο για οικονομικούς λόγους... αλλά είναι σωστό; Τι θα κάνουμε εμείς οι άνθρωποι που δουλεύουμε αν δεν υπάρχει πια; Η ταυτότητα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η κοινότητα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της μακροοικονομικής εξίσωσης. Κατά τη γνώμη μου, η οικονομία, αποσυνδεδεμένη από τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, θα καταστεί μακροπρόθεσμα μη βιώσιμη. Ευχαριστώ τους ανθρώπους της Figline, τους εργάτες του εργοστασίου της Bekaert και τον δήμαρχο της πόλης που μοιράστηκαν μαζί μου την ιστορία τους. Δεσμεύομαι να πω αυτή την ιστορία όπου νομίζω ότι μπορεί να είναι χρήσιμη».
Σύμφωνα με τα ιταλικά ΜΜΕ, το εργοστάσιο τέθηκε σε λειτουργία εκ νέου σήμερα, Δευτέρα, όπως ήταν προγραμματισμένο και ο νέος κύκλος των διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση θα ανοίξει ξανά στις 3 Σεπτεμβρίου.