Η 25η Μαρτίου πέρασε, εορτάστηκε με κάθε τιμή σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, τα μηνύματα πολλά από τα πολιτικά πρόσωπα και φέτος έναντι της Τουρκίας, ειδικά μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης και προκλητικότητας που δημιουργεί ο Ερντογάν. Υπήρξε, ωστόσο, μια εικόνα ανάμεσα στις πολλές, που προσωπικά με σοκάρει και θα έπρεπε να προβληματίσει τους αρμόδιους φορείς.
Στη στρατιωτική παρέλαση της Αλεξανδρούπολης, κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να ντύσουν ένα μικρό παιδί με ρούχα παραλλαγής, να του δώσουν κι ένα όπλο επ′ ώμου και να το τοποθετήσουν στην κεφαλή, ώστε να προπορευτεί των στρατιωτών.
Υπήρξαν άνθρωποι που χειροκρότησαν το θέαμα και αισθάνθηκαν υπερήφανοι βλέποντας ένα μικρό παιδί να βαστά το όπλο και να είναι ντυμένο κατ′ αυτό τον τρόπο. Οι ίδιοι άνθρωποι, λογικά, θα μιλούν για «φρίκη» στη θέα παιδιών που έχει απαγάγει ο ISIS και τα στρατολογεί, τα ντύνει ομοίως με παραλλαγές και τους δίνει όπλα.
Ποια η διαφορά που στη μία περίπτωση αρκεί για να μας γεμίσει εθνική υπερηφάνεια και στη δεύτερη με αποτροπιασμό; Ότι το όπλο δεν είναι αληθινό; Αλήθεια τώρα;
Οι εικόνες παιδιών ντυμένα στρατιωτικά παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα (όπως του Ερντογάν που πρόσφατα προόριζε ένα 6χρονο κορίτσι επίσης ντυμένο στρατιωτικά για μάρτυρα και τότε όλοι είχαμε νιώσει τη φρίκη και δικαίως). Πώς μπορούμε να κρατάμε δύο μέτρα και δύο σταθμά σε τέτοιες περιπτώσεις;
Τα παιδιά πρέπει να παίζουν με παιχνίδια και όχι με όπλα. Και καλό θα ήταν όλοι μας να προσπαθούμε και να εργαζόμαστε ώστε να μη ζήσουν ποτέ τη φρίκη του πολέμου.