Στην αντιφώνησή του κατά την ανακήρυξή του ως επίτιμου δημότη του Δήμου Οροπεδίου Λασιθίου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παίρνοντας αφορμή από την 151ή επέτειο από την εμβληματική Μάχη του Λασιθίου, η οποία «σηματοδότησε τους αγώνες των Κρητών αλλά και Ευρωπαίων εθελοντών για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους οθωμανούς κατακτητές τον Μάιο του 1867», και μετά την εκτενή αναφορά του στα ιστορικά εκείνα γεγονότα, κατέληξε με τα συμπεράσματα. Συμπεράσματα, τα οποία, όπως επεσήμανε, «συνάγονται από τα προαναφερθέντα ηρωικά γεγονότα και την αυτοθυσία των Προγόνων σας, στην ιερή μνήμη των οποίων κλίνουμε πάντοτε ευλαβικά το γόνυ, είναι πολλά και πολλαπλώς χρήσιμα».
Περιοριζόμενος σε δύο από αυτά, που όμως «είναι απολύτως καίριας σημασίας, καθώς περιέχουν και αντίστοιχα σημαντικά μηνύματα», ο κ. Παυλόπουλος τόνισε: «Εμείς, οι Έλληνες, όπως έχουμε αποδείξει ιστορικώς, θεωρούμε υπαρξιακή, κυριολεκτικώς, αξία την Ελευθερία, αφού μόνον ελεύθεροι μπορούμε να ζήσουμε, να δημιουργήσουμε και ν’ αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας. Για τούτο και είμαστε, ανά πάσα στιγμή, έτοιμοι να υπερασπισθούμε, με κάθε θυσία, το έδαφος, τα σύνορα και την κυριαρχία της Πατρίδας μας, τα οποία αποτελούν συγχρόνως και έδαφος και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό δεν πρέπει κανείς να το υποτιμά και, πολύ περισσότερο, να το αγνοεί».
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι «αποτελούμε δύναμη Ειρήνης και Δημοκρατίας στην περιοχή και επιδιώκουμε καλές σχέσεις με όλους τους γείτονές μας. Ειδικώς, ως προς τις σχέσεις μας με την Τουρκία, επαναλαμβάνω, για πολλοστή φορά, ότι επιδιώκουμε σχέσεις ειλικρινούς φιλίας και καλής γειτονίας μαζί της και ευνοούμε την ευρωπαϊκή προοπτική της.
Τούτο, όμως», υπογράμμισε ο κ. Παυλόπουλος, «προϋποθέτει εκ μέρους της γείτονος χώρας ειλικρινή σεβασμό του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου και του συνόλου του Διεθνούς Δικαίου. Άρα οι διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης, όπως και της Συνθήκης των Παρισίων του 1947-οι οποίες δεν αναθεωρούνται ούτε επικαιροποιούνται και είναι απολύτως σαφείς και πλήρεις, δίχως ν’ αφήνουν, ούτε κατ’ ελάχιστο, περιθώριο για «γκρίζες ζώνες»- πρέπει να γίνονται απ’ όλους πλήρως σεβαστές, οπότε και από την Τουρκία.
Πολλώ μάλλον», συνέχισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «όταν η αμφισβήτησή τους οδηγεί σε αμφισβήτηση των συνόρων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον, ιδίως ως προς την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, η Τουρκία οφείλει να σέβεται το Δίκαιο της Θάλασσας κατά την Συνθήκη του Montego Bay του 1982. Το οποίο την δεσμεύει, μολονότι δεν έχει προσχωρήσει σ’ αυτό, διότι, κατά τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, παράγει πλέον γενικώς παραδεδεγμένους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου».
Κλείνοντας, ο Πρ. Παυλόπουλος επικαλέστηκε και πάλι -μετά την προηγηθείσα δήλωσή του- τα λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη: «Εγώ, εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω την Γης. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω».
Για να καταλήξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «αυτά τα διδάγματα, να είσθε βέβαιοι, θα οδηγούν τα έργα μου κατά την άσκηση των καθηκόντων μου ως το τέλος της θητείας μου, και όχι μόνον».