(Προσοχή σκληρές εικόνες)
Τον περασμένο Ιανουάριο ο κόσμος έμαθε την ύπαρξη της πόλης Μαντάγια. 40 χλμ βορειοδυτικά της Δαμασκού, το άλλοτε δημοφιλές ορεινό τουριστικό θέρετρο στη Συρία βρισκόταν υπό πολιορκία από τις δυνάμεις του Άσαντ και της Χεζμπολά, ήδη από τον Ιούνιο του 2015. Και οι 40.000 χιλιάδες κάτοικοί του κυριολεκτικά πέθαιναν από την πείνα.
Οκτώ μήνες μετά από αυτή την πρώτη «γνωριμία» με τα δεινά των πολιορκημένων κατοίκων της το «σοκ» που προκάλεσαν οι εικόνες αποστεωμένων παιδιών, απελπισμένων γονιών και παραδομένων στην τύχη τους ηλικιωμένων, φυσικά ξεχάστηκε.
Όπως ξεχάστηκε και ο Abu Abdul Rahman ή το μωρό που όπως μάθαμε είχε να φάει 4 ημέρες. Ή εκείνο το άλλο μωρού που είχε να πιει γάλα ένα μήνα και οι γονείς του το τάιζαν νερό και αλάτι.
Μόνο τον Ιανουάριο 65 άνθρωποι πέθαναν από πείνα.
Οι πολιορκητές της πόλης πάντως δεν ξέχασαν την Μαντάγια. Αντιθέτως, οι δυνάμεις και των δύο πλευρών ενέτειναν την πολιορκία και μετά από την περιορισμένη παράδοση ανθρωπιστικής βοήθειας από την ΟΗΕ, από τον Απρίλιο και μετά κάθε πρόσβαση στην πόλη έχει διακοπεί.
Τώρα πια, στην πόλη που δεν υπάρχουν καν ζωντανές γάτες ή σκύλοι, υπάρχουν παιδιά και ενήλικες που προτιμούν να πεθάνουν παρά να συνεχίζουν να ζουν το διαρκές μαρτύριο της πείνας, του φόβου, της απελπισίας και της απόγνωσης που είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί τους, που δεν τους αφήνουν λεπτό.
Όπως αναφέρουν γιατροί και μέλη της οργάνωσης Save The Children της Μεγάλης Βρετανίας, τους τελευταίους μήνες τουλάχιστον έξι παιδιά και επτά ενήλικες αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν. Όπως τονίζουν, πέρα από την πείνα- που πλέον προσπαθούν να αντιμετωπίζουν τρώγοντας ακόμη και έντομα ή χορτάρι- εδώ και αρκετό καιρό οι κάτοικοι της πόλης πάσχουν από ψυχικές διαταραχές.
Αυτές που παρατηρούνται πιο συχνά είναι βαριές μορφές κατάθλιψης ενώ πολλοί εκδηλώνουν συμπτώματα παράνοιας (παραισθήσεις, μανία καταδίωξης κλπ), καταστάσεις που συνδέονται με τις απόπειρες αυτοκτονίας.
Την ίδια στιγμή έχουν αναφερθεί πολλαπλά κρούσματα μηνιγγίτιδας τα οποία είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν χωρίς εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα, τα κατάλληλα φάρμακα και σωστή διατροφή. Με τον χειμώνα δε να πλησιάζει και καθώς δεν διαφαίνεται να υπάρχει συμφωνία για να ανοίξουν διάδρομοι για τη μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πως θα κυλήσουν οι επόμενοι μήνες.
Η κ.Ρούλα, μια δασκάλα σε τοπικό σχολείο, είπε στο Save The Children, έχουν «συνθλίψει την ψυχολογία» των παιδιών που κόντρα στις αντιξοότητες συνεχίζουν να πηγαίνουν στο σχολείο. «Όταν κάνουμε διάφορες δραστηριότητες, όπως όταν τραγουδάμε, δεν φαίνεται να αντιδρούν καθόλου. Δεν γελάνε όπως θα έκαναν συνήθως. Ζωγραφίζουν εικόνες παιδιών που σφαγιάστηκαν στον πόλεμο, ή τανκ, την πολιορκία, την έλλειψη φαγητού».
Και φυσικά: «Δεν χρειαζόμαστε συμπόνια. Χρειαζόμαστε βοήθεια μέσα σε αυτή την κρίση».
Τα παιδιά της κ.Ρούλας, ένα 15χρονο αγόρι και ένα 12χρονο κορίτσι απομακρύνθηκαν από την πόλη πέρυσι προκειμένου να λάβουν απαραίτητη ιατρική βοήθεια αλλά δεν της επετράπη να τα συνοδεύσει και απ' όταν ξεκίνησε η πολιορκία δεν μπορεί να εγκαταλείψει την Μαντάγια.
Σημειώνεται πως σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, αυτή τη στιγμή στη Συρία 5,4 εκατ. άνθρωποι ζουν υπό συνθήκες πολιορκίας σε Μαντάγια, Μοανταμίγια, Ανατολικό Χαλέπι κα ενώ τον Αύγουστο, η ανθρωπιστική βοήθεια μπόρεσε να φτάσει μόλις το 9% των πολιορκημένων.