Το τίμημα έχει άριστα κρυφτεί
πίσω από το ημίφως
της ανάλαφρης εκείνης μέρας.
Ιωάννα Λεκκάκου, Το τίμημα
Προφανώς, υπάρχουν άνθρωποι προικισμένοι, εργατικοί, φιλόδοξοι, στοχοπροσηλωμένοι, οι οποίοι πετυχαίνουν πολλά στη ζωή τους ως πολιτικοί, καθηγητές πανεπιστημίου, πρωταθλητές, λογοτέχνες (αν και μεταξύ αυτών δεν λείπουν και οι εγκληματίες ”λευκού κολλάρου”).
Προφανώς, υπάρχουν άνθρωποι που δεν βάζουν στόχους, δεν περνούν τον πήχυ, αποτυγχάνουν σε όλα, οικεία βουλήσει ή από ατυχίες της ζωής.
Προφανώς, επίσης, δεν υπάρχει μεζούρα μέτρησης της μοίρας του καθενός, ακόμα κι αν την κρατάει απόλυτα στα χέρια του – πράγμα μάλλον σπάνιο, αν δεν τον βοηθήσουν τυπικοί και άτυποι φορείς εξουσίας.
Προφανώς, το μέτρον το διαλαλούν άπαντες, όμως τον μέτριο τον στιγματίζουν όσοι έχουν αυτοαναγορευτεί σε κριτές και κήνσορες των άλλων, λόγω κατοχής τίτλων και αξιωμάτων.
Επειδή ζούμε σε μία χώρα που κατασκευάζει ”άριστους” προκειμένου να παίξουν συγκεκριμένους ρόλους, κι επειδή ένα ολόκληρο σύστημα (ΜΜΕ, ξένων πανεπιστημίων και διαφόρων lobbies) προβάλλει τους άξιους ”ως ΥΠΕΡΑΞΙΟΥΣ”, ιδίως σε αντίστιξη με τους ΑΝΑΞΙΟΥΣ, καλά θα ήταν όλοι αυτοί οι ΜΑΙΤΡ των παιγνίων εξουσίας να (ξανα)διαβάσουν το βιβλίο του Michael J. Sandel, Η Τυραννία της Αξίας, μήπως και μειώσουν τον ναρκισσισμό και τον αλληλοθαυμασμό τους στα μέτρα του ηθικού τους αναστήματος.