Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 δολοφονήθηκε ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος από έναν ειδικό φρουρό της ΕΛΑΣ. Τότε είχα ακριβώς την ίδια ηλικία με τον Γρηγορόπουλο.
Θυμάμαι ότι από τα 23 παιδιά του τμήματός μου στο σχολείο τα 17-18 έφυγαν από το μάθημα για να πάνε στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς να πετάξουν νεράτζια και να σπάσουν το μοναδικό περιπολικό που υπήρχε, όπως και έγινε.
Κάτι ανάλογο έγινε σχεδόν σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας, παράλληλα με το κάψιμο της Αθήνας από τους αναρχικούς υπό την ανοχή του κράτους.
Εγώ αρνήθηκα να πάω και έμεινα να συνεχίσω το μάθημα μαζί με τη φιλόλογο και τους λίγους ακόμη συμμαθητές.
Θυμάμαι πολύ καθαρά ότι μόλις έφυγαν οι περισσότεροι για το ”αγωνιστικό καθήκον” (χωρίς να ξέρουν τι έκαναν και γιατί το έκαναν) η καθηγήτρια ρώτησε εμάς τους υπόλοιπους: ”Εσείς δεν θα πάτε;”. Απαντήσαμε ”όχι” και μας είπε ”ωραία, συνεχίζουμε”.
Τότε ήμουν 15 ετών. Μα και 5 να ήμουν είχα προλάβει να μάθω από το σπίτι μου ότι καμία βία δεν είναι ”δικαιολογημένη”, ότι οφείλω να σέβομαι το κράτος και τους συνανθρώπους μου και κυρίως ότι οφείλω να αποστρέφομαι κάθε μορφή βίας και καφρίλας.
Αργότερα έμαθα και για την έννοια της νόμιμης κρατικής βίας καθώς και για την αρχή της αναλογικότητας.
Πάντα θα είμαι με τη Δημοκρατία.
Πάντα θα απεχθάνομαι το τυφλό ακροαριστερό μίσος, όπως ακριβώς απεχθάνομαι το τυφλό ακροδεξιό μίσος.
Διότι πολύ απλά και τα δύο αποσκοπούν στην κατάλυση της δημοκρατίας την οποία αγαπώ και στο δρόμο προς αυτό το σκοπό δεν διστάζουν να τραυματίσουν ή και να σκοτώσουν ανθρώπους και να καταστρέψουν περιουσίες.
Δεν άλλαξε τίποτα μέχρι σήμερα στον περίγυρο, καθώς ζούμε στη χώρα της μόνιμης παλινωδίας.
Προσωπικά όμως άλλαξα και έγινα λίγο πιο ”ξύπνιος” ώστε να μην πέφτω στις παγίδες των λαϊκιστών της πολιτικής και των ΜΜΕ και να πιστεύω σε κούφια λόγια ”καταδίκης” από αυτούς που έβαλαν την πρώτη φωτιά για να σπεύσουν μετά σαν μωρές παρθένες να κρυφτούν πίσω από ψεύτικη συμπόνια για τα εκάστοτε θύματα.
Είμαι Ελληνας πατριώτης, είμαι δημοκράτης, είμαι ενεργός πολίτης και έτσι θα συνεχίσω.