Από την ημέρα που γεννήθηκε η ελληνική έκδοση της HuffPost, τα γραφεία της ήταν στη λεωφόρο Συγγρού. Χαμηλότερα, στην πιο ”κακόφημη” γειτονιά - όχι ψηλά κοντά στο Σύνταγμα.
Επί 5 χρόνια σχεδόν, λόγω υποχρεώσεων, έμπαινα κάθε μέρα συνήθως νωρίς το πρωί και έβγαινα βράδυ.
Κάποτε και αργά το βράδυ. Πολλοί από τους δημοσιογράφους που και σήμερα εργαζόμαστε μαζί, θυμούνται εκείνη την συνύπαρξή μας: εμείς οι εργαζόμενοι της ενημέρωσης να αφήνουμε τα γραφεία, την ώρα που εργαζόμενοι της νύχτας και του σεξ έπιαναν δουλειά μπροστά ή γύρω από νυχτερινά κέντρα α′ και β′ διαλογής, ή σε γωνίες της ”αμαρτωλής λεωφόρου”.
Κάποιες και κάποιοι μας αναγνώριζαν. Κοντοστεκόμασταν, κοιταζόμασταν στα μάτια με αλληλοκατανόηση. Λέγαμε μία καλησπέρα, προσπαθώντας να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον, με ένα χαμόγελο εργαζόμενου προς εργαζόμενο.
Νέος Κόσμος, παρυφές της Καλλιθέας...
Μοιραζόμασταν τη γειτονιά, μοιραζόμασταν και την υποχρέωση: Να την κρατάμε ασφαλή ο ένας για τον άλλον.
Λίγο παραπάνω, το Κουκάκι, ήταν μία ακμάζουσα πρώην αστική γειτονιά και νυν τουριστική - σχεδόν - ζώνη.
Airbnb, μπαράκια και κομψά εστιατόρια.
Γραφεία εταιρειών στα ισόγεια και δικηγορικά γραφεία στους ορόφους.
Σε εκείνο το κομμάτι της Αθήνας λατρεύουμε να κυκλοφορούμε όλοι μας.
Νεότεροι και μεγαλύτεροι, ντόπιοι και τουρίστες, γεννημένοι ή όχι στην Αθήνα και στην Ελλάδα. Και φοιτήτριες με φοιτητές που αποφεύγουν το υπερ-κοσμικό και ακριβότερο Κολωνάκι, προτιμώντας Κουκάκι, Θησείο, Ψυρρή και τη μαγική εικόνα της Ακρόπολης, που θυμίζει γιατί εδώ γεννήθηκε και ζει η Δημοκρατία - αυτό που μας κάνει διαφορετικούς.
Παρασκευή βράδυ, ανάμεσα σε όλους εμάς πέρασε ένας σκυφτός με κουκούλα στο κεφάλι. Τσούλησε ένα σκούτερ, με σβηστή μηχανή υποθέτω και αργά-αργά για να μην τον προσέξει κανένας.
Ήταν και κλεμμένο, το λέω με σιγουριά. Ο ”ηρωισμός” του τρομοκράτη πάει πακέτο με την θρασυδειλία του κλέφτη - τα γνωρίζουμε αυτά πέραν πάσης αμφιβολίας, εδώ και μερικές δεκαετίες στην Ελλάδα.
Ληστείες σε τράπεζες εξιχνιάστηκαν ταυτόχρονα με υποθέσεις τρομοκρατίας και οι ένοχοι ήταν οι ίδιοι.
Ο κουκουλοφόρος της Παρασκευής - ο οποίος δεν διαφέρει σε τίποτα από τον κουκουλοφόρο που πέταξε μολότοφ την ημέρα του συλλαλητηρίου για τα Τέμπη στο Σύνταγμα - άφησε το σκούτερ μπροστά στα γραφεία της Hellenic Train κι έφυγε όπως ήρθε. Στα μουλωχτά, πριν από την έκρηξη, που ευτυχώς δεν σκότωσε κανένα περαστικό.
Υποδυόμενος τον ”εκδικητή με τη βόμβα”, στον οποίο ούτε ένας από τους 57 νεκρούς δεν θα έλεγε μπράβο.
Τι τον κάνουν όλα αυτά; Εναν ήρωα με βόμβα, ή ένα φιγουρατζή με κουκούλα;
Eχω τη δική μου απάντηση: Οι ήρωες δεν κυκλοφορούν συνήθως σε αυτό το κομμάτι της Συγγρού. Κυκλοφορούν χαμηλότερα, σε αυτό που οι υπόλοιποι αποκαλούν ”κακόφημο”. Και εργάζονται Παρασκευή βράδυ, χωρίς κουκούλα.