[...μα η ιστορία τους, μπορεί να γίνει έμπνευση για όλους όσους έχουν το προνόμιο να κρατούν αγκαλιά τα παιδιά τους...]. Με αυτά τα λόγια ολοκληρώνεται το οπισθόφυλλο του βιβλίου που φέρει τον τίτλο «Μικρό λευκό κοχύλι», και αισθάνθηκα σαν να γράφτηκαν για να μου τραβήξουν την προσοχή. Σαν να με καλούσαν, ανάμεσα σε τόσους τίτλους και λαμπερά εξώφυλλα, να επιλέξω αυτό το μαύρο περιτύλιγμα με το σπασμένο κοχύλι και τα λευκά γράμματα. Υπέκυψα, και δεν το μετάνιωσα.
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το εισαγωγικό σημείωμα, πάγωσα. Ειλικρινά. Η συγγραφέας Κατερίνα Χλωροκώστα ήταν σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου. Αναλύοντας με λόγια απλά το θέμα του βιβλίου της και την αφορμή της συγγραφής του, ένιωσα μετέωρη. Γιατί άραγε να διαβάσω ένα βιβλίο μ' ένα τόσο οδυνηρό και δύσκολο θέμα; Ποια μάνα αντέχει, έστω να διαβάσει, για το χαμό ενός παιδιού και τον ανείπωτο πόνο της μάνας που το χάνει; Φοβήθηκα να συνεχίσω, μα η ζεστασιά και η αμεσότητα της γραφής με έπεισε να προχωρήσω, για όσο αντέξω. Και έφτασα μέχρι το τέλος.
Οι παράλληλες εξομολογήσεις καταλύουν κάθε σκέψη και σε πονάνε.
Ένας εσωτερικός μονόλογος και ένας μεταφυσικός διάλογος ταυτόχρονα. Είναι εφικτό; Μια μάνα που παλεύει με τους δαίμονες και τις ενοχές της, προσπαθώντας να ξεπεράσει -όσο ουτοπικό κι αν φαντάζει- τον άδικο χαμό της κόρης της. Γυρίζει πίσω το χρόνο και στήνει τον εαυτό της στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ανασκαλεύει τα λάθη της, εντοπίζει τις στιγμές που σηματοδότησαν την αρχή του τέλους, βυθίζεται στην απόγνωση της απώλειας και ψάχνει να βρει έναν τρόπο να λυτρωθεί και να σώσει την οικογένειά της. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στον αμείλικτο απολογισμό της, ξεπροβάλλει μια φωνή. Στην αρχή έντονη, διαυγής, επαναστατική, ανυπόμονη, ατίθαση. Μια φωνή που γρήγορα δίνει τη θέση της σε μια φωνούλα, που αναζητεί απεγνωσμένα τη μανούλα της. Γιατί κάτι θέλει να της πει... κάτι να της δώσει...
Το βιβλίο αυτό, σε μέγεθος pocket και μόλις 117 σελίδων, διαβάζεται αργά. Εξαιρετικά αργά. Γιατί υπάρχουν στιγμές που τα μάτια βουρκώνουν και δεν σε αφήνουν να συνεχίσεις την ανάγνωση. Λυγίζεις κάτω από το βάρος των λέξεων και των συναισθημάτων που ξεπηδούν μέσα από κάθε φράση. Αντικρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Τις δικές σου αντιδράσεις και η αλήθεια σε πονάει. Θυμώνεις επειδή αφήνεις την κούραση να σε νικήσει, χάνοντας μικρές στιγμές. Στιγμές που θα γίνουν τα θεμέλια μιας σπουδαίας και αδιάρρηκτης σχέσης. Απελπίζεσαι, καθώς ανακαλύπτεις πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος, και εσύ εγκλωβισμένος μέσα στα ασήμαντα, χάνεις τα σημαντικά και ουσιώδη. Αφουγκράζεσαι αυτή την μάνα με κομμένη την ανάσα, και ναι, προσπαθείς να μάθεις μέσα από τα δικά της λάθη, για να διορθώσεις τα δικά σου.
Ο ρόλος του γονιού είναι ο πιο δύσκολος, ο πιο τρομακτικός, ο πιο απολαυστικός, ο πιο μεγαλειώδης, ο πιο σπουδαίος. Και η συγγραφέας κατόρθωσε με μια συγκλονιστικά λιτή προσέγγιση μιας τραγικής ιστορίας, να αναδείξει όλες τις πτυχές της λέξης «μαμά». Να αποδώσει με χρώματα άλλοτε φωτεινά και άλλοτε μουντά, τις καθημερινές σχοινοβασίες μιας μητέρας ανάμεσα στα «θέλω», στα «πρέπει», στα «μπορώ». Επιλέγοντας ως ηρωίδα μια γυναίκα που έχασε το παιδί της, δίνει μια άλλη διάσταση σε κάθε αψιμαχία, κάθε τσακωμό. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση σε αιχμαλωτίζει, σε διαλύει. Οι παράλληλες εξομολογήσεις καταλύουν κάθε σκέψη και σε πονάνε. Ξέρεις ότι το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο και όμως ελπίζεις. Και το τέλος σε βρίσκει να κλαις με ένα χαμόγελο στα χείλη.
Το «μικρό λευκό κοχύλι» είναι μια σκληρή ιστορία για να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή μας, πριν το χάσουμε για πάντα...
Δείτε περισσότερα στο blog Λογοτεχνικά Σοκάκια