Στα μαυρόασπρα χρόνια της εφηβείας μας, όταν απουσίαζε το “κουτί” και η τρέλα κι η ενεργητικότητα μας εξαντλούνταν στις αλάνες, στο σινεμά και το ξεκοκάλισμα των εφημερίδων, όταν κάθε πρωί η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ του I. Βελλίδη βρισκόταν στο παράθυρο του παππού προς μεγάλη μας απογοήτευση γιατί δεν είχε φωτογραφίες, τότε, «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» και «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ»,- αγαπημένα παιδιά της μίας και μοναδικής Ελένης Βλάχου,- ήταν ένα μαυρόασπρο παράθυρο διάπλατα ανοιχτό στον κόσμο και σε όσα μας αφορούσαν.
Ένα παράθυρο κοσμικό, φωτεινό, πλημμυρισμένο πρόσωπα και γεγονότα που ξέφευγαν από το στενό καρέ και το εφήμερο της στήλης για να αποκαλύψουν δρόμους στρωμένους με λάμψη, χειροκροτήματα και μια ανεξέλεγκτη γοητεία.
Εκεί πρωτοδιαβάσαμε για τα «Κτίσματα στην άμμο», το στερνοπαίδι της Βλάχου, που κάθε καλοκαίρι οργάνωνε στην παραλία της Βουλιαγμένης προσκαλώντας παιδιά και εφήβους από όλη την Ελλάδα για να διαγωνιστούν με κουβάδες και φτυάρια και να δαμάσουν το πιο εφήμερο υλικό, - την άμμο της θάλασσας,- στήνοντας πύργους, γοργόνες, Παρθενώνες, καράβια κι ότι άλλο σοφιζόταν η παιδική φαντασία, ενώ μια επιτροπή από εξέχοντες εικαστικούς έκρινε αμέσως τα εφήμερα γλυπτά, πριν να στεγνώσει ο αυγουστιάτικος ήλιος ή τα πάρει το κύμα.
Ακόμη θυμόμαστε τον ποδαρόδρομο μας μέχρι την πλησιέστερη παραλία με την ψιλή άμμο που είναι συμπαγής και κρατάει την υγρασία, -ο μεγάλος με τον μικρό και τα συμπράγκαλα υπό μάλης,- να σηκωνόμαστε με το χάραμα και πριν ψηλώσει ο ήλιος να στήνουμε το ιδιότυπο εργοτάξιο μας παρά θιν αλός, με τους περίεργους γύρο να μας κρίνουν, την ώρα που η αναπαράσταση του… Αγάλματος της Ελευθερίας μέσα από αμέτρητες καρποσταλικές απεικονίσεις που έστειλε η θεία , όχι απ’ το Σικάγο αλλά τη Νέα Υόρκη, συναντούσε αμέτρητες δυσκολίες λόγω ύψους και ακτινωτής κορώνας.
Λίγο πιο πέρα, στα Αστέρια της Γλυφάδας, γίνονταν και τα ετήσια καλλιστεία για την ανάδειξη της Σταρ Ελλάς, της Μις Ελλάς, της Μις Ελληνική Ομορφιά (!!!) και πάει λέγοντας, μέχρι που τα ξέρασε όλα η εποχή και τα κατάντησε πλανόδιο τσίρκο περιφερόμενου κρέατος. Αλλά τότε, ήταν θεσμός, ήταν ανταγωνισμός, ήταν τάση (όπως θα λέγαμε σήμερα) συνεπικουρούμενα από τα ΜΜΕ που αφιέρωναν στήλες και στήλες για τα βιογραφικά, τις αναλογίες (ύψος, στήθος, μέση, μπούτι) και τις σχολές … Μανεκέν (!) από όπου αποφοίτησαν οι επίδοξες Αφροδίτες.
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά, με αφορμή τα επερχόμενα …καλλιστεία της 21ης Μαΐου! Ναι, συμφωνούμε, είναι άλλου είδους πασαρέλα! Οι υποψήφιες και οι υποψήφιοι καλούνται να ανταγωνισθούν αλλήλους όχι σε σωματικά χαρίσματα και σκέρτσα αλλά σε αθλοπαιδιές, τάκλιν, στενά μαρκαρίσματα, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, κάθετες εφορμήσεις, μάχες από ξηράς και αέρος, αιφνιδιασμούς και ότι σχετικό με την κήρυξη πολέμου, μέχρις ότου η ετυμηγορία της ελλανόδικης επιτροπής, ανακηρύξει τους νικητές που θα κρατήσουν τους τίτλους τους για τέσσερα χρόνια, αν καταφέρουν να βγουν σώοι από αυτό το αλληλοφάγωμα που δεν έχει έλεος.
Σε Γλυφάδας και Βουλιαγμένη δεν γίνονται πια διαγωνισμοί, και η κοσμική Αθήνα κομψή και φρεσκοχτενισμένη που παρελαύνει σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την εποχή της αθωότητας... Τα χρόνια που κύλησαν γκρέμισαν κάθε υποψία χαμόγελου από τα παιδικά χείλη, όπως το κύμα τα Κτίσματα στην Άμμο, και οι μεγάλοι, έρμαια της ζωής, της κούρασης και της θεσμοποίησης του κουτσομπολιού, στεγνώνουν στην άκρη των αστεριών πριν τους ξανατραβήξει η θάλασσα στα βαθιά.