Ο Δάκης έφυγε σε ηλικία 79 ετών και η εκδημία του έφερε θλίψη, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό κόσμο, με άλλα λόγια στη «συντεχνία», αλλά σε όλους τους Έλληνες, τουλάχιστον (και για να είμαστε ειλικρινείς) στους άνω των πενήντα.
Η πάντα φωτεινή, ευγενική φυσιογνωμία του Αλεξανδρινού, η ζεστή φωνή του που παρέμεινε μέχρι τέλους αναλλοίωτη και το γλυκό χαμόγελο που έμοιαζε με απάντηση σε έναν κόσμο εξόχως ανταγωνιστικό και τοξικό, υπενθύμιση μίας κουλτούρας που έχει οριστικά παρέλθει, ήταν εν τέλει σύμβολο ενός καλύτερου, τρυφερά ανέμελου, μακρινού εαυτού μας.
Όπως είχε πει σε συνέντευξη του «Ήξερα ότι τραγουδούσα σωστά, ότι δεν ήμουν άσχημος, δεν καβάλησα ποτέ το καλάμι, δεν υπήρξα νάρκισσος, σκεφτόμουν τους άλλους καλύτερους από μένα».
Η HuffPost αποχαιρετά τον Δάκη μέσα από πέντε τραγούδια που αγαπήσαμε με τη φωνή του.
...
....