Περί ευχών

Οι ευχές για να εισακουστούν πρέπει να υπάρχει δύναμη πίστης. Η πίστη μοιάζει με μυ που δεν είναι όμως υλικός αλλά από την Άυλη Ουσία που δουλεύεται με την συγκέντρωση. Και δυναμώνει με στοχευμένη χρήση. Εύκολα αντιλαμβανόμαστε πως η πίστη όπως και κάθε τι άλλο στην ανθρώπινη προσωπικότητα θέλει πρόθεση, συγκέντρωση και συνέπεια. Δηλαδή να λύνεις της αντιφάσεις όταν τις ανακαλύπτεις, λαμβάνοντας σχετικές αποφάσεις. Και όσο παραμένεις συγκεντρωμένος, παρελαύνουν οι αντιφάσεις μέσα σου με κάθε ευκαιρία. Έτσι και συ με κάθε ευκαιρία πρέπει να ταχτοποιείς λίγο παραπάνω τον προσανατολισμό των σκέψεών σου, το πνεύμα σου και την συνέπεια στις πράξεις σου. Σαν να κατασκευάζεις έναν κρύσταλλο.

Η ζωή όταν σε έχει χτίσει, δεν σε θέλει να σπαταλιέσαι σε συνήθειες επιβίωσης –συσσώρευση αγαθών και λίπους– και στις απολαύσεις. Σε θέλει να υπηρετείς τις ανώτερες εκφάνσεις της ζωής στο μέγιστο που ξέρεις. Και αυτή σε πάει όλο και πιο πέρα ... Αλλά αυτό θα το πιάσουμε αργότερα διότι προς το παρόν είναι μάλλον ασύλληπτο με βάση τα γνωστά σου δεδομένα.

Άντε λοιπόν και χτίσαμε την πίστη σε κάποιο ικανοποιητικό βαθμό, πράγμα που για τους περισσότερους ανθρώπους δεν έχω κανένα λόγο και καμία ένδειξη ότι ισχύει.

Κοίτα να δεις, η ”πίστη” έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Βασίζεται στην προσανατολισμένη θετική συγκέντρωση. Οι άνθρωποι γύρω μας έχουν κάνει όμως χόμπι την αρνητική σκέψη: παράπονα ..., αμφισβήτηση ..., καχυποψία ..., ανησυχία ..., πανικό ..., φοβία ..., παράνοια ... Και το χόμπι αυτό έχει ενσωματωθεί στην κουλτούρα μας. Δηλαδή είναι ενσωματωμένο μέσα μας και γύρω μας. Και μην μου το αρνηθείς, διότι θα σε κατηγορήσω για εθελοτυφλία και έλλειψη αυτογνωσίας.

Χτίζουμε λοιπόν ένα κανάλι πίστης. Η παράδοση μας λέει πως κόκκος πίστης είναι σε θέση να μετακινήσει βουνά αλλά για κάποιον λόγο αλλού πάλι μας λέει να κουνάμε και το χεράκι μας. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για το φτιάξιμο της Πίστης, και την φτιάχνουν είτε με λάθος υλικά είτε την ψήνουν χλιαρά, αποκαλύπτει η παράδοση στους έχοντας ώτα –μόνο σε όσους συνειδητοποιούν τι ακούν, άρα ν’ ασκούμαστε στην συνειδητή ακοή–, “να συνάδει η Πράξη με την Πίστη σου”. Δηλαδή η συγκέντρωση πρέπει να είναι απολύτως μονοσήμαντη και ξεκάθαρα αφοσιωμένη στο Σκοπό. Πράγμα που φαίνεται στη Πράξη. Στη πράξη δεν μπορείς να κρυφτείς. Αυτή είναι το επίπεδο της πίστης σου.

Ε, όταν έχεις πίστη τότε και οι ευχές σου και οι επιθυμίες σου πιάνουν. Διότι η πίστη λειτουργεί δραστηριοποιώντας άμεσα την μεγαλύτερη δύναμη που υπάρχει μέσα μας. Την Ουσία. Αυτή είναι η ζώσα δύναμη που μας γαργαλάει και χτυπάει την πόρτα του νου για να μας ‘ευλογήσει’ αλλά επειδή αδιαφορεί για απόψεις, ράτσα, διαβατήριά, οικονομική κατάσταση, πολιτικές πεποιθήσεις, αυτό που η σύγχρονη ψυχολογία συνοπτικά αποκαλεί ”εγώ” ή ταυτότητα, εμείς έχουμε τεράστια δυσκολία να της ανοίξουμε την πόρτα, διότι την αμφισβητούμε ως ανύπαρκτη. Βεβαίως αφού είναι άυλη. Δεν ανήκει στα πράγματα που μάθαμε, ανοιγοκλείνοντας τα παραλογικά κουτάκια μας που μας καθησυχάζουν την ανασφάλεια του νου, όσο εμείς παίζουμε τα παιχνίδια του και κυνηγάμε χίμαιρες, made of smoke.

Τότε οι αναλαμπές που έχουμε είναι να μιλάμε αόριστα για πίστη, να κάνουμε ευχές, να έχουμε προθέσεις και επιθυμίες που δεν υλοποιούνται. Χαρακτηριστικά μάλιστα ό,τι επιθυμούμε πολύ φαίνεται να σαμποτάρεται. Γιατί άραγε;

Σου εύχομαι αυτά τα Χριστούγεννα να ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς σου στο ‘θείο βρέφος’. Είναι η πιο δυνατή παραβολή της Γέννησης της Πίστης που έκανε και κάνει θαύματα – παρακάμπτοντας την μηχανιστική νοοτροπία— ό,που χρειάζεται αλλά ξεθώριασε αφήνοντας ένα κουφάρι αναμνηστικό στις ιστορίες και στις δοξασίες μιας αφυδατωμένης θρησκείας, έτσι όπως στο πυρήνα της Αθήνας μας στέκει το κουφάρι του Παρθενώνα και κανείς σχεδόν δεν αναρωτιέται τι συμβολίζει πραγματικά. Άφρονα, υπερφίαλο, σκιαγμένο αλλά αλαζόνα νου ή ζωντανή θέληση και θεία φώτιση (τόλμη και αρετή);

🙏

Ταπεινά, με θάρρος και ανιδιοτέλεια χαρισμένο στην ειλικρινή φιλία, μέρες που είναι.