Πριν από περίπου δέκα ημέρες μια νέα επιστημονική θεωρία έκανε την εμφάνιση της σχετικά με τον Μέγα Αλέξανδρο. Η θεωρία προέρχεται από ειδικούς του πανεπιστημίου του Otago της Νέας Ζηλανδίας και ισχυρίζεται ότι βρήκε τα πραγματικά αίτια του θανάτου του και το λόγο για τον οποίο το σώμα του του δεν είχε σημάδια αποσύνθεσης για έξι ολόκληρες ημέρες.
Στην επιστημονική θεώρηση το Ancient History Bulletin, αναφέρεται ότι ο θάνατος του να είναι η πιο διάσημη περίπτωση νεκροφάνειας ή λανθασμένης διάγνωσης θανάτου που έχει καταγραφεί στην ιστορία.
Σύμφωνα με την υπεύθυνη της μελέτης δόκτορα Katherine Hall ο Μέγας Αλέξανδρος ανέπτυξε μία προοδευτική συμμετρική και αύξουσα παράλυση κατά τη διάρκεια της ασθενείας του και παρ’ όλο που ήταν πολύ άρρωστος, παρέμεινε πνευματικά διαυγής μέχρι και ακριβώς πριν πεθάνει, χωρίς όμως να μπορεί να περπατήσει ούτε να μιλήσει. Ωστόσο, η ιστορικός και γιατρός Dr Hall, υποστηρίζει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος μπορεί να υπέφερε από μία νευρολογική διαταραχή που είναι γνωστή ως σύνδρομο Guillaume Barre CG BS που τον ωδήγησε στον θάνατο. Πριν πεθάνει είχε υψηλό πυρετό και πόνους στην κοιλιακή χώρα. Όπως όμως αναφέρεται το σύνδρομο Guillaume Barre, που αποτελεί μία σοβαρή αυτοάνοση διαταραχή υπό την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στα υγιή κύτταρα του νευρικού συστήματος και εξηγεί τον συνδυασμό συμπτωμάτων καλύτερα όπως ισχυρίζεται από κάθε άλλη θεωρία τα αίτια θανάτου.. Επίσης θεωρεί πως μπορεί να ανέπτυξε την διαταραχή από μία λοίμωξη με καμπυλοβακτήριο (campylobacter) του πυλωρού που ενδέχεται να ήταν μία παραλλαγή του συνδρόμου Guillaume Barre η οποία προκαλεί παράλυση, χωρίς ο ασθενής να έχει σύγχυση ή απώλεια των αισθήσεων. Η προοδευτική και γρήγορη παράλυση που υπέστη ο Μέγας Αλέξανδρος όπως και το γεγονός ότι εξ αιτίας της το σώμα του χρειαζόταν λιγότερο οξυγόνο θα σήμαινε σύμφωνα με αυτή τη μελέτη ότι η αναπνοή του γινόταν λιγότερο αισθητή και ανιχνευτική διότι οι αρχαίοι γιατροί βασίζονταν στην παρουσία ή στην απουσία της αναπνοής αντί για τον σφυγμό και γι’ αυτό το λόγο θεωρήθηκε νεκρός πριν πεθάνει, υποστηρίζει και καταλήγει:
« Σκοπός μου να προκαλέσω μία νέα ….. και ενδεχομένως να ξαναγραφτούν τα βιβλία της ιστορίας».
Συμπτωματικά, το βιβλίο «Απόκρυφη βιογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου» του Αλεξάνδρου Συμεωνίδη έχει ως αφετηρία αυτό το συγκεκριμένο θέμα. Τις τελευταίες δεκατρείς ημέρες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα παράξενα φαινόμενα της βιολογικής αδράνειας του σώματος του εκτεθειμένο στους 50 βαθμούς Κελσίου της Βαβυλώνας. Η θεωρία αυτή περί της νεκροφάνειας του Αλεξάνδρου είναι ο τελευταίος κρίκος μίας αλυσίδας δημοσιευμάτων και θεωριών που αποδίδουν τον θάνατο του σε ελονοσία, τυφοειδή πυρετό, δηλητηρίαση, δολοφονία, σύφιλη και ένα σωρό άλλες ανυπόστατες θεωρίες. Όλες μαζί συνθέτουν και σχηματίζουν μία άσχημη και αλγεινή εντύπωση για τον Αλέξανδρο ότι πηγές όλων αυτών των αιτίων ήταν ότι υπήρξε ομοφυλόφιλος, αλκοολικός, άρρωστος από αφροδίσιο νόσημα, ελονοσία σε συνδυασμό με την κατηγορία ότι ήταν κατακτητής και σφαγέας. Αυτή η εικόνα ενός αιμοδιψούς κατακτητή συνδέει τις θεωρίες που αρρώστησε με τις κατηγορίες ως χαρακτήρα. Έτσι η εικόνα που προβάλλεται έντεχνα και μεθοδικά είναι ενός αιμοδιψούς παρακμιακού χαρακτήρα , επιρρεπή στον αλκοολισμό και την ακολασία που είχε σαν συνέπεια να αρρωστήσει από μία ασθένεια που έχει σχέση με τον χαρακτήρα του. Έτσι η σύφιλη συνδέεται με την ομοφυλοφιλία του, η ελονοσία, ο τύφος με την εξασθένηση του σώματος του λόγω αλκοολισμού, η δηλητηρίαση λόγω του απεχθούς του χαρακτήρα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Όλα αυτά όμως έρχονται σε σύγκρουση με το γεγονός ότι το σώμα του δεν είχε την ίδια εξέλιξη με εκείνη όλων των ανθρώπων. Με βάση τη νέα θεωρία περί νεκροφάνειας προσπαθεί να αλλοιωθεί η εικόνα του ένθεου Αλεξάνδρου που υπάρχει σε όλες τις Ανατολικές παραδόσεις. Έτσι βάλλεται και η αποθέωση του Αλεξάνδρου, ότι έχει ως βάση μία λανθασμένη εκτίμηση του θανάτου του.
Δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν αυτή η θεωρία και όπως και άλλες ότι το σώμα του δεν έμεινε αναλλοίωτο έξι ημέρες αλλά σύμφωνα με πηγές 30 ημέρες. Για ποιο λόγο δεν αναφέρονται τα ονόματα των ιατρών που τον συνόδευαν και δεν γίνεται αναφορά σε καμμία θεραπευτική αγωγή ή φάρμακα;
Αποσιωπάται το γεγονός ότι ο ίδιος ο Αλέξανδρος είχε άριστες ιατρικές γνώσεις και παρείχε ιατρικές συμβουλές στους στρατηγούς και στρατιώτες του. Όταν τραυματίστηκε με βέλος στο στήθος, στους Μαλλούς των Ινδιών ο ίδιος κατηύθυνε τους γιατρούς πως με μεγαλύτερη ασφάλεια θα το αφαιρούσαν. Δεν αναφέρεται ότι πάντα υπήρχε βασιλικός δοκιμαστής που δοκίμαζε τα πάντα πριν τα δοκιμάσει ο ίδιος ο Αλέξανδρος. Όταν αδιαθέτησε στις Πύλες της Κιλικίας, είχε αποκλεισθεί το ενδεχόμενο της δηλητηρίασης από τους Πέρσες, επειδή ακριβώς ο Αλέξανδρος προφυλάσσετο. Δεν αναφέρεται κανένα σύμπτωμα επιδημικής ασθένειας της ελονοσίας ή τύφου να προηγήθηκε στην βασιλική αυλή ή στην συγκέντρωση των στρατιωτών. Η μη αναφορά θεραπευτικής αγωγής ή ιατρικής παρακολούθησης εξηγείται μόνο από την ιατρική θεώρηση των αρχαίων Ελλήνων ότι δεν παρείχαν φάρμακα όταν διαπίστωναν ότι η ασθένεια δεν οφειλόταν σε παθολογικά αίτια αλλά σε αίτια που αφορούν ψυχικά αίτια, στην περίπτωση αυτή αναφέρεται ότι ο ασθενής ακολουθούσε μία θεραπεία με επωδούς από επιλεγμένους στίχους από την Ιλιάδα του Ομήρου και τον Ησίοδο.
Ο Αλέξανδρος είχε αποστηθίσει τις χιλιάδες στίχους της Ιλιάδος και αναφέρεται ότι τους απήγγειλε και πάντα είχε ένα αντίτυπο της Ιλιάδος.
Η ασθένεια του Αλεξάνδρου προέρχεται από το θρησκευτικό-οικονομικό-κοινωνικό κατεστημένο του σκοτεινού ιερατείου των Χαλδαίων. Κληρονόμοι των θεουργικών τελετουργιών των Σουμερίων, οι Χαλδαίοι αποστέλλουν κάποιον από τα πιο σκοτεινά θέατρα παρασκηνιακών δράσεων στην ιστορία, λάτρεις της μεγαλύτερης αρνητικής οντότητας, του Τυφώνα, που απεικονίζεται στους Αιγυπτίους με τη μορφή γαϊδάρου. Η αφύσικη κατάσταση του σώματος του Αλέξανδρου θεωρήθηκε από τη αρχαιότητα, ως μία κατάσταση «εν υπνώσει» δηλαδή μιας κατάστασης όπου ψυχή και σώμα βρίσκονται σε μία κατάσταση αδράνειας που μπορεί να αφυπνιστεί και να ενεργοποιηθεί σε μία χρονική μελλοντική στιγμή. Γι’ αυτό τον λόγο ο Αλέξανδρος στις παραδόσεις των Ασιατικών λαών θεωρείται όχι μόνο ως ευεργέτης της ανθρωπότητος αλλά και ότι ανελήφθη στους ουρανούς. Ο Αλέξανδρος λατρευόταν ως ο έσχατος Έλληνας θεός.
Από τον 4ο αι μ.Χ. με την επικράτηση του Χριστιανισμού ξεκινά η αποκαθαίρεση του Αλεξάνδρου σκιαγραφούμενος ως μία αποτρόπαια φυσιογνωμία, δύσμορφη με μεγάλα διαφορετικά μάτια, με μεγάλα πεταχτά δόντια και αποκαλείτο «χθαμαλός» δηλ. εκείνος που έρπει χάμω, ως ένα ον που έμοιαζε με ερπετό ή περισσότερο με δράκοντα. Η δαιμονοποίηση του Αλεξάνδρου σκοπό είχε να πλήξει την ένθεη εικόνα του με αρνητική. Η μεθοδολογία είναι ακριβώς συμπτωματικά ίδια με την σημερινή. Ένας αιμοβόρος πότης, παρακμιακός κατακτητής δεν μπορεί να ήταν σε μια ένθεη κατάσταση αγίασης αλλά ήταν μία διάσημη νεκροφάνεια. Αυτή η θεωρία ήρθε προστεθεί σε μία σειρά δημοσιευμάτων, όπου βάλλεται η μνήμη του.
Γιατί όμως να υπάρχει τέτοια ενασχόληση ενός απαξιωμένου και αναξιοπαθούντος κατακτητή; Η ψυχολογία αναφέρει ότι ασχολούμαστε και κατηγορούμε όταν φοβόμαστε κάτι και νοιώθουμε αδυναμία να το αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι λοιπόν η μνήμη που φοβίζει αλλά εκείνο που υπάρχει πίσω από αυτήν, η ανεξιχνίαστη και απόκρυφη ένθεη οντότητα του Αλεξάνδρου.
Γιατί κάθε θεότητα περιβάλλεται από την φύση της από το απόκρυφο και το απόρρητο εμφανίζεται δε σε χρόνο ανομολόγητο και απροσδόκητο.
Όλη η ευαισθησία για τους κατακτημένους λαούς περιέργως εξαντλείται και περιορίζεται μόνο στον Αλέξανδρο. Καμμία αναφορά δεν γίνεται για τον πραγματικό σφαγέα της ιστορίας τον Ιούλιο Καίσαρα ο οποίος εξαφάνισε από προσώπου γης δυο γερμανικές φυλές των Ουσιπέττων και των Τεγκτήρων κάνοντας την πρώτη γενοκτονία στη ιστορία με 1.000.000 θύματα. Ο ίδιος ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Πομπήιος μόνο σε μία ημέρα θυσίασαν 1500 λιοντάρια και άλλα ζώα που αλληλοεξοντώθηκαν. Το 80 μ.Χ. στα εγκαίνιά του Κολοσσαίου χάθηκαν δέκα χιλιάδες ζώα. Ο Ιούλιος Καίσαρας και οι άλλοι αυτοκράτορες ευθύνονται για την μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στη γη όταν η Βόρειος Αφρική και η Δυτική Ασία έχασαν την άγρια πανίδα τους προς τέρψιν των βαρβάρων Ρωμαίων όταν ακόμη και οι κοπέλες παρακολουθούσαν με πάθος, αγωνία και ευχαρίστηση τον επιθανάτιο σπαραγμό των ηττηθέντων στις αρένες.