Η εμμονική προσήλωση κάποιων στην αόριστη, αφηρημένη και εν τέλει απροσδιόριστη έννοια της πολιτικής ορθότητας οδηγεί σε πολλές περιπτώσεις διεθνώς σε ένα κυνήγι μαγισσών, το οποίο φυσικά υπονομεύει ευθέως τα ίδια τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας.
Η εξαπόλυση σε πλείστες περιπτώσεις επιθέσεων εναντίον ανθρώπων με απώτερο σκοπό την ηθική τους αποδόμηση και επομένως ηθική τους εξόντωση περιστέλλει τη μία από τις δύο συστατικές αρχές της αστικής μας δημοκρατίας την ελευθερία – η άλλη είναι η ισότητα. Η επιβολή ενός αξιακού προτύπου και το κυνήγι εναντίον όποιου τολμήσει ή τέλος πάντων κάνει το λάθος να αποκλίνει από αυτό συνιστά ευθεία επίθεση εναντίον της ίδιας της υπόστασης της αστικής δημοκρατίας.
Η απόπειρα φίμωσης οποιασδήποτε διαφορετικής φωνής εις το όνομα μιας απροσδιόριστης ηθικής ανωτερότητας μεταφυσικών (σχεδόν) προεκτάσεων και ενός θολού ανθρωπισμού οδηγεί στην πράξη στην κατάλυση του θεμελιώδους και αναφαίρετου δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού του ατόμου, δηλαδή, της ίδιας της ελευθερίας του. Η αποστέρηση του δικαιώματος του ατόμου να εκφράζεται και κατ’ επέκταση να αυτοπροσδιορίζεται με οποιονδήποτε τρόπο ελεύθερα, ανενόχλητο από οποιαδήποτε έξωθεν παρέμβαση συνιστά κατάφωρη παραβίαση του πεδίου της ατομικής του ελευθερίας.
Μάλιστα οι ζηλωτές της πολιτικής ορθότητας δεν αντιλαμβάνονται – αν αντιλαμβάνονταν δεν θα ήταν ζηλωτές – ότι η προσπάθεια καταπολέμησης οποιασδήποτε μορφής ρατσισμού μέσω του ελέγχου των πάντων σύμφωνα με τον αόριστο ηθικό κώδικα της πολιτικής ορθότητας σε πολλές περιπτώσεις οδηγεί στη δημιουργία όχι απλά μιας νέας μορφής ρατσισμού αλλά σε μια νέα, μεταμοντέρνα ίσως, μορφή εκφασισμού του κοινωνικού – δημόσιου βίου.
Άνθρωποι εκδιώκονται και απειλούνται με επαγγελματικό και όχι μόνο αφανισμό για κάποια δήλωση που ίσως κάνανε πριν από χρόνια, καλλιτέχνες στιγματίζονται και διαπομπεύονται για ένα ίσως κακόγουστο ή άστοχο αστείο που έκαναν όταν ήταν είκοσι χρονών, πολιτικοί και όχι μόνο καλούνται να απολογηθούν για μια μεταμφίεση που έκαναν σε ένα μασκέ πάρτι πριν αμνημονεύτων χρόνων που ούτε οι ίδιοι ίσως να μην θυμούνται. Έχουμε φθάσει στο σημείο άνθρωποι στον σύγχρονο δυτικό κόσμο να φοβούνται να εκφραστούν ελεύθερα, μήπως η δήλωσή τους ή η πράξη τους παρερμηνευτεί και πέσουνε και αυτοί θύματα των θεματοφυλάκων της ηθικής καθαρότητας την οποία ευαγγελίζεται η πολιτική ορθότητα. Οποιαδήποτε εκδήλωση - εξωτερίκευση του ανθρώπου φέρει ψήγματα που ενδεχομένως να παρεκκλίνουν από τις νόρμες της πολιτικής ορθότητας, αυτομάτως ο φορέας αυτής της εκδήλωσης απειλείται με κοινωνικό εξοβελισμό.
Προφανώς, όλοι οι αληθινά δημοκρατικοί άνθρωποι οφείλουν να στέκονται απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή εκδήλωσης ρατσισμού. Το όριο όμως μεταξύ της εναντίωσης απέναντι στον ρατσισμό σε όλες του τις εκφάνσεις και της απόπειρας επιβολής ενός ευρύτερου αξιακού προτύπου φονταμενταλιστικών συνεκδοχών θα έπρεπε να είναι ευδιάκριτο σε όλους μας. Δυστυχώς, όμως για τους φανατικούς ακολούθους της πολιτικής ορθότητας συχνά δεν είναι και το ξεπερνούν. Και άθελα τους, δίχως τις περισσότερες φορές να το αντιλαμβάνονται πόσο μάλλον να το συνειδητοποιούν, στην προσπάθεια τους να εξαλείψουν τον ρατσισμό δημιουργούν το υπέδαφος για τη δημιουργία και ανάπτυξη ενός πιο ύπουλου και για αυτό χειρότερο είδους ρατσισμού.
Υ.Γ. Αναρωτιέμαι πώς θα αντιμετωπίζονταν από τους ιεροκήρυκες της πολιτικής ορθότητας μια σειρά από κλασικά πλέον λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα αν δημιουργούνταν σήμερα;