Γνωρίζει η Τουρκία ότι την θεωρούν πολύτιμη. Λόγω γεωγραφίας. Και γεωστρατηγικών συμφερόντων πολλών αλληλο-ανταγωνιζομένων δυνάμεων. Γι’ αυτό ελίσσεται μεθοδικά κι επίμονα για να επιβάλλει βήμα-βήμα, όπου βρει ευκαιρία, τους δικούς της όρους. Εκείνους που η ίδια κρίνει ότι εξυπηρετούν, ότι δεν αντιστρατεύονται έστω κι αν ενίοτε επιβραδύνουν τις στρατηγικές της επιδιώξεις. Όπως με σαφήνεια και κατ’ επανάληψιν αυτές οι επιδιώξεις έχουν προσδιοριστεί στο διακηρυγμένο από την ίδια νεο-οθωμανικό επεκτατικό της όραμα, στην περιοχή, ως τα «σύνορα της καρδιάς» της...
- Γνωρίζει η Τουρκία μέχρι ποια όρια κάθε φορά την ανέχονται όσοι την θεωρούν πολύτιμη. Και επιλέγει να δοκιμάζει διαρκώς τις εκάστοτε αποτελεσματικότερες μεθοδεύσεις, ούτως ώστε να διευρύνει όσο μπορεί αυτά τα όρια.
- Αποφεύγοντας, όμως, κινήσεις που εγκυμονούν επικίνδυνα μπούμερανγκ. Οι μέχρι τούδε επιτυχίες της αυξάνουν την αυτοπεποίθησή της. Και ενδυναμώνουν την επιμονή της. Για χειρισμούς με λιγότερες αστοχίες. Ώστε να αισθάνεται ικανός διεθνούς εμβέλειας σκακιστής, που ως τέτοιος εκλαμβάνεται απ’ όλες τις άλλες ισχυρότερες -και μη- δυνάμεις στον κόσμο.
Γνωρίζει η Τουρκία να εκμεταλλεύεται προς ίδιον όφελος την αντιπαράθεση των υπερδυνάμεων Ρωσίας - ΗΠΑ. Και χειρίζεται τις σχέσεις της με την καθεμία, ώστε να αυξάνει το δικό της ειδικό βάρος, αισθανόμενη ότι την έχουν ανάγκη αμφότερες όπως και άλλες δυνάμεις. Σε εποχή που ο διπολισμός υποχωρεί, αναδυομένων και πλειόνων δρώντων. Με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς δείχνει, μην εκπέσει στα ολέθρια σφάλματα των Νεοτούρκων που οδήγησαν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918) στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Προσφέρεται προς μελέτη και εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων, η πολιτική, οι επιλογές και οι δράσεις που άσκησε τις δύο τελευταίες δεκαετίες η Τουρκία στα κρίσιμα παγκοσμίως και στη γειτονιά ζητήματα πολεμικών συρράξεων. Ιδίως από την εποχή της λεγόμενης αραβικής άνοιξης, τον συριακό εμφύλιο πόλεμο, τους τζιχαντιστές του ISIS, τον εμφύλιο της Λιβύης και μετέπειτα, στην συνεχιζόμενη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και στον πόλεμο Χαμάς - Ισραήλ.
- Πολιτική, επιλογές και δράσεις της Τουρκίας, εμφανέστατα διαφορετικές, μέχρι και αντίθετες από εκείνες της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Στην οποία ανήκει, επαιρόμενη, μάλιστα, ότι διαθέτει και τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμητικά στρατό μετά από τις ΗΠΑ. Συμμαχία με ηγέτιδα τις ΗΠΑ, την οποία έδειξε η Τουρκία ότι δύναται να την εκβιάζει, αποτελεσματικά μάλιστα, ακόμη και για την αποδοχή Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Εάν αυτή είναι η λιγότερο λαθεμένη αποτύπωση της πραγματικότητας στη ρέουσα σήμερα άκρως επισφαλή, ιδίως στη γειτονιά μας, συγκυρία, καίριας σημασίας είναι και το κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει για το Κυπριακό και το Αιγαιακό. Επειδή αμφότερα αποτελούν τα δύο κρισιμότερα προβλήματα που συνεχίζει να κλιμακώνει ανυποχώρητα εναντίον του Ελληνισμού η παλαιόθεν μόνιμη τουρκική επεκτατική βουλιμία:
- Ποιες είναι άραγε οι υπέρτερες της Τουρκίας δυνάμεις ή οι διεθνείς οργανισμοί που έχουν τη βούληση και δύνανται να επηρεάσουν, να υποδείξουν και να αναγκάσουν την Τουρκία να τερματίσει την 50χρονη στρατιωτική κατοχή των εδαφών της Κύπρου και να πάψει να ορέγεται το Αιγαίο; Και:
- Ποια θα μπορούσαν να είναι ίσως τα επιδιωκόμενα από την Τουρκία πολύ μεγαλύτερα κέρδη, ώστε για χάρη τους να θυσιάσει και να εγκαταλείψει τις επιδιώξεις της εναντίον Ελλάδος και Κύπρου;
Το δισκελές αυτό ερώτημα θέτει κατ’ ευθείαν υπό εξέταση τον πυρήνα της πολιτικής Αθηνών και Λευκωσίας στο τουρκικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει και από το οποίο υποφέρει ο Ελληνισμός σε Κύπρο και Ελλάδα. Μία πολιτική, η οποία τρέφει ελπίδες ότι: Αφ’ ενός η Τουρκία προκειμένου ν’ αποκτήσει προσόντα ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα θυσιάσει την έως τώρα στρατηγική της στο Κυπριακό και το Αιγαιακό. Και αφ’ ετέρου ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ απ’ τη μια μεριά και οι ΗΠΑ με τους υπόλοιπους του ΝΑΤΟ απ’ την άλλη, θ’ αποφασίσουν κάποια στιγμή να αναγκάσουν την Τουρκία να αποδεχθεί μια τέτοια, κατά την άποψή τους, “win-win” διευθέτηση. Αλλ’ αυτός ο πυρήνας της πολιτικής των ελπίδων, που διαρκεί χρόνια αναλλοίωτος, έχει αποδειχθεί εντελώς μάταιος και λανθασμένος. Συνετέλεσε επιπλέον προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Παρέσχε και συνεχίζει να παρέχει στην Τουρκία την αυτοπεποίθηση για ν’ αυξάνει ατιμωρητί τη βουλιμία της. Και να αναπτύσσει, θωπευόμενη ακόμη κι απ’ τα θύματά της, την περαιτέρω κλιμάκωση και διεύρυνση της νεο-οθωμανικής της στρατηγικής.
Πριν από τρεις ημέρες η περιλάλητη συνάντηση του Υπ.Εξ. της Τουρκίας Χακάν Φιντάν με τους 27 ομολόγους του της Ε.Ε. φανέρωσε και πάλιν αυτήν την αλήθεια. Η Άγκυρα εκλαμβάνει την πρόσκληση ως βεβαίωση ότι, λόγω των περιστάσεων στα φλεγόμενα μέτωπα της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής, οι Ευρωπαίοι εταίροι χρειάζονται πολύ περισσότερο την Τουρκία. Ότι την έχουν ανάγκη και γι’ αυτό την ικετεύουν. Και ότι, έτσι, διανοίγονται περισσότερες προοπτικές για να τους επιβάλει η Άγκυρα τους δικούς της όρους προς ικανοποίηση των δικών της απαιτήσεων.
- Αυτός ακριβώς είναι ο αυθεντικός τουρκικός τρόπος σκέψης και το πραγματικό νόημα των όσων είπε και όσων σκοπίμως παρέλειψε να πει ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας, προσκεκλημένος και συνδαιτυμόνας των 27 Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης την Πέμπτη, 29 Αυγούστου, στις Βρυξέλλες. Χρησιμοποίησε μεν χαμηλών τόνων περίτεχνο λεξιλόγιο και μη προκλητικές εκφράσεις, κατ’ ουσίαν, όμως, δεν ξεμάκρυνε ούτε χιλιοστό από τις γνώριμες απαιτήσεις του Ερντογάν προς την ΕΕ, περιλαμβανομένου βεβαίως και του Κυπριακού.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο νυν Υπ.Εξ. της Τουρκίας αναδείχθηκε εκλεκτός συνεργάτης και σταθερά στενότατα έμπιστος, σε ζωτικότατης σημασίας για την επικράτηση του τουρκικού ισλαμικού καθεστώτος πόστα, αξιώματα και αποστολές, καθ’ όλη τη διάρκεια της μέχρι τώρα 22χρονης μονοκρατορίας τού και επίδοξου νεο-σουλτάνου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Το όνομά του, Χακάν Φιντάν, είναι δύο λέξεις της τουρκικής που στην ελληνική μετάφρασή τους μπορούν ν’ αποδοθούν και ως αφέντης πρωτόβγαλτος. Αφέντης, το χακάν και νεαρός βλαστός, το γνώριμο παρ’ ημίν φυντάνι.
Την επαύριο της παρουσίας Φιντάν στις Βρυξέλλες, πανηγυρίζοντας την 102η επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής του Ελληνισμού που πέτυχαν οι Τούρκοι το 1922, ο Ερντογάν διακήρυξε ξανά τους σαφέστατους στόχους της νεο-οθωμανικής επεκτατικής του στρατηγικής:
”Από τη Συρία μέχρι το Βόρειο Ιράκ, από τη Λιβύη μέχρι τη Σομαλία, οι ένοπλες δυνάμεις μας εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους, όπου και αν αναλαμβάνουν αποστολές [...] Ο στρατός μας αποτελεί την πηγή ελπίδας για τους καταπιεσμένους σε όλον τον κόσμο με τη σημαία και την ημισέληνο, που φέρει περήφανα ως σήμα τιμής”.
Περαιτέρω σχόλια περιττεύουν...
Πρώτη δημοσίευση Σημερινή (Κύπρου)