Ποιες είναι άραγε οι όμοιες ή παραπλήσιες μεθοδεύσεις που εφήρμοσε η Τουρκία για την προέλασή της στα συριακά εδάφη, συγκρινόμενες με όσα είχε δοκιμάσει επί των κυπριακών εδαφών από το 1957, που της απέφεραν το επίτευγμα της εισβολής του Αττίλα το 1974 και τα έως σήμερα «τετελεσμένα» της κατοχής της στην Κύπρο, για τα οποία αξιώνει και την νομιμοποίησή τους;
- Τα εν λόγω πεπραγμένα της, συνολικά και σε βάθος μελετώμενα, φανερώνουν έναν διαχρονικώς ισχύοντα τουρκικό τρόπο σκέψης. Έναν κεντρικά αναλλοίωτο στρατηγικό σχεδιασμό. Μια σταθερά υπομονετική και επίμονη επί δεκαετίες μεθόδευση εφαρμοζόμενων πρακτικών. Οι οποίες, καραδοκώντας τη διαμόρφωση των κατάλληλων συγκυριακών συνθηκών, οδηγούν στην επίτευξη των διαδοχικών στόχων.
- Η μελέτη τους δύναται έτσι να αποφανθεί για την διαχρονική ύπαρξη ενός οιονεί «ιερού κορανίου τουρκικής στρατηγικής». Το οποίο καθοδηγεί μονίμως όλες ανεξαιρέτως τις διαδοχικές τουρκικές κυβερνήσεις. Εκλελεγμένες ή πραξικοπηματικές, κεμαλικές δεξιές ή αριστερές, κεμαλοϊσλαμικές ή αμιγώς ισλαμικές. Από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ 1919 έως και τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν 2025. Με διαρκές τουρκικό όραμα την εδαφική επέκταση, την άσκηση στρατηγικού ελέγχου, την δραστική επιρροή επί των γεωγραφικών διαστάσεων και πληθυσμών της διαλυθείσας εν τέλει κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο 1914-1918 Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αυτή ακριβώς η διαχρονική τουρκική αλήθεια, η ενδελεχής μελέτη της και η γνώση της δεν θα έπρεπε να επιτρέπουν στις διαδοχικές κυβερνήσεις του Ελληνισμού και στις ηγεσίες των πολιτικών του κομμάτων σε Αθήνα και Λευκωσία να τρέφουν οιεσδήποτε ψευδαισθήσεις περί Τουρκίας. Ούτε καν αμφιβολίες για το τι ιδιαιτέρως περιλαμβάνει το «κοράνι» στρατηγικής των Τούρκων σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδος.
- Η μελέτη τού «Τι Εστί Τουρκία» αποτρέπει την πλάνη που κατά καιρούς κατοικοεδρεύει σε πολλά ημέτερα οκνηρά μυαλά και μονίμως κατρακυλά σε επιζήμιους ευσεβοποθισμούς περί win-win situation (αμοιβαίου οφέλους) με τους Τούρκους Κατακτητές και επίβουλους...
Αξίζει ίσως η υπενθύμιση μιας μικροϊστορίας της πρόσφατης Ιστορίας μας: Τη νύχτα της Κυριακής, 20 Μαρτίου 1994, δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του επί της οδού Θουκυδίδου, στην Αγλαντζιά, ο λαμπρός και σεμνός αγωνιστής της Ελευθερίας των Λαών Θεόφιλος Γεωργιάδης, 37 χρονών. Ξεχωριστός μαχητής για την οικοδόμηση ελληνο-κουρδικής συμμαχίας. Βαθύτατα τουρκομαθής διανοούμενος. Ακούραστος εκπρόσωπος της τότε κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.
- Επιστρατεύοντας και πληρώνοντας, μέσω φυλακισμένων ποινικών στις φυλακές της Λευκωσίας, εκτελεστές από τον υπόκοσμο, οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες δολοφόνησαν τον Θεόφιλο με πέντε βολές πιστολίου 9 χλστ. το βράδυ που επέστρεφε στη σύζυγό του και τα τρία μικρά αγόρια τους, το τρίτο μόλις ενός έτους.
- Η απόφαση του τουρκικού κράτους για την δολοφονία του Θεόφιλου είχε ληφθεί μετά ακριβώς από την μεγάλη του επιτυχία να διοργανώσει στις Βρυξέλλες το πρώτο διεθνές συνέδριο για το Κουρδικό Ζήτημα, ως σημαντικό βήμα για την διεθνοποίηση του απελευθερωτικού αγώνα του Αγνοούμενου Λαού του Κουρδιστάν.
Δεν είναι σκοπός του παρόντος άρθρου να εξιστορήσει τα μετέπειτα τραγικά γεγονότα της κουρδικής υπόθεσης, με το άγος της αποτροπιαστικής «παράδοσης» το 1999, μέσω Ναϊρόμπι της Κένυας, του εκδιωχθέντος από την Συρία του Χαφέζ αλ Άσαντ ηγέτη της κουρδικής επανάστασης, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, από την κυβέρνηση Σημίτη στην Τουρκία του Μπουλέντ Ετζεβίτ.
- Τα έχει καταγράψει με λεπτομερή επάρκεια στο βιβλίο του «Παράδοση Οτσαλάν - Η ώρα της αλήθειας» (2007 εκδόσεις Ινφογνώμων), ο δυσμοιρώς εντεταλμένος από την ελληνική ΕΥΠ, ως συνοδός του εκδιωκόμενου Κούρδου ηγέτη, τότε ταγματάρχης Σάββας Καλεντερίδης.
Θυμόμαστε όμως ευκρινώς ένα γεγονός το οποίο σχετίζεται ακριβώς με τα καθήκοντα γνώσης τού «τι εστί Τουρκία» που επιχειρεί να αναδείξει το σημερινό μας άρθρο. Μία από τις απέλπιδες προσπάθειες εκείνου του δολοφονηθέντος αγωνιστή Θεόφιλου Γεωργιάδη:
- Ο μαχητικός διανοούμενος μαζί με δύο συνεργάτες του είχε μια σημαντική συνάντηση με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο Α΄. Ο Θεόφιλος τού εισηγήθηκε όπως πάρει η Αρχιεπισκοπή την πρωτοβουλία να ιδρύσει στην Λευκωσία ένα Κέντρο Τουρκικών Μελετών. Και να προσκαλέσει για να το οργανώσει και να το διευθύνει ο τότε ξεχωριστός πανελληνίως τουρκολόγος, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, Κωνσταντινουπολίτης Νεοκλής Σαρρής, αείμνηστος πλέον από το 2011.
- Είχε την βεβαιότητα ο Θεόφιλος ότι το εν λόγω Κέντρο θα μπορούσε να εξοπλίσει επιτέλους την κυπριακή πολιτική, τους κυβερνώντες, τις ηγεσίες των κομμάτων, τους δημοσιογράφους των ΜΜΕ, με επαρκώς επιστημονική γνώση. Και με στελέχη πληρέστερα καταρτισμένα στην ιστορική και τρέχουσα τουρκομάθεια. Για την καταλληλότερη πολιτική απέναντι στην τουρκική επεκτατικότητα. Ο αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος του απάντησε τότε ότι είχε ήδη στα σκαριά ένα σπουδαιότερο, κατά την γνώμη του, έργο. Ετοιμαζόταν να λειτουργήσει τον πρώτο ραδιοτηλεοπτικό σταθμό «Λόγος» της Εκκλησίας...
Παρήλθαν ήδη δεκαετίες. Πόσο ικανές δείχθηκαν έκτοτε στις διαγνώσεις τους για την τουρκική στρατηγική οι διαδοχικές μας κυβερνήσεις και οι κομματικές μας ηγεσίες; Πόσο ορθά ή λανθασμένα αποκρυπτογραφούν κάθε φορά τις πραγματικές επιδιώξεις και τους τρόπους μεθόδευσης της τουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, ώς τα «σύνορα της καρδιάς», τις «γαλάζιες πατρίδες», τους «αιθέρες» και τα υποθαλάσσια κοιτάσματα του Ερντογάν; Και πόσα αποτελεσματικά αντίμετρα κατόρθωσαν να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν, ώστε να ανακόψουν ή έστω να εξασθενήσουν τον τουρκικό επεκτατισμό που απειλεί και την Ελλάδα και τις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου; Κατάφεραν, έστω και κατ’ ελάχιστον, να μην επιβουλεύεται τα νησιά μας στο Αιγαίο και ολόκληρη την Κύπρο, η Τουρκία;
Μηδέν εις το πηλίκον, είναι προφανώς η μία απάντηση. Η άλλη είναι ότι, έστω κι αν δεν πέτυχαν με τις «win-win» εκλιπαρήσεις τους να πείσουν την Τουρκία να πάψει επιτέλους να επιβουλεύεται τον Ελληνισμό, κατόρθωσαν μέχρι τώρα και... προς το παρόν, αφ’ ενός να μην καταστεί Εκλιπούσα και τουρκικό προτεκτοράτο η εις χείρας των Ελλήνων Κυπρίων, διεθνώς αναγνωρισμένης νομιμότητας, Κυπριακή Δημοκρατία και αφ’ ετέρου να μην μπορέσει ένας νέος Αττίλας να καταλάβει έστω και το μικρότερο νησάκι μας στο Αιγαίο.
- Δυστυχώς είναι αναγκαίο να τριβελίζει το μυαλό και να μας κατατρύχει ο φόβος αυτού του «προς το παρόν». Όχι ως πανικός υποτροπιασμού των παλαιόθεν φοβικών συνδρόμων και Ηττημένων Μυαλών, αλλά ως αναγκαιότητα αφύπνισης, εγρήγορσης και δραστήριας εργώδους και αγωνιστικής πρόληψης.
Διότι ο νεο-οθωμανικός τρόπος σκέψης ήδη προελαύνει και στην Συρία πλέον. Ως πολλαπλασιαστής τουρκικής επιδρομικής αυτοπεποίθησης. Που αυξάνει τις αχόρταγες ορέξεις της Άγκυρας και για τους υπόλοιπους αναπαυόμενους «προς το παρόν», σε «ήρεμα νερά» και σε «πενταμερείς» επαναλήψεις, ουδέποτε υποσταλέντες προδιαγεγραμμένους στόχους του εκπληρούμενου φέτα-φέτα «Στρατηγικού Βάθους» της Τουρκίας στην ανέκαθεν επιδιωκόμενη «Επανάκτηση».