Ο Κώστας Βουτσάς πέθανε στις 2:24 τα ξημερώματα της 26ης Φεβρουαρίου, σε ηλικία 88 χρονών, στο Νοσοκομείο Αττικόν, στο οποίο είχε εισαχθεί στις 7 Φεβρουαρίου, με συμπτώματα λοίμωξης αναπνευστικού και επιβάρυνσης της καρδιακής και αναπνευστικής του λειτουργίας. Την ίδια ημέρα διασωληνώθηκε και μεταφέρθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Η ανακοίνωση που εξέδωσε το νοσοκομείο «ΑΤΤΙΚΟΝ», στο οποίο νοσηλευόταν τις τελευταίες 19 ημέρες αναφέρει τα εξής:
«Ο Κώστας Βουτσάς εισήχθη στο Π.Γ.Ν. «ΑΤΤΙΚΟΝ» στις 7 Φεβρουαρίου 2020 με λοίμωξη του αναπνευστικού και σημαντική καρδιακή και αναπνευστική δυσλειτουργία, που οδήγησαν σε διασωλήνωση και εισαγωγή στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ετέθη σε μηχανική υποστήριξη της αναπνοής και της νεφρικής λειτουργίας. Η κατάστασή του σταθεροποιήθηκε αρχικά, αλλά την 24η Φεβρουάριου το βράδυ παρουσίασε σημαντική επιδείνωση που εξελίχθηκε σε πολυοργανική ανεπάρκεια και κατέληξε πάρα τις γενόμενες θεραπευτικές παρεμβάσεις, στις 26/02/2020 στις 02:24» αναφέρει το ιατρικό δελτίο.
Αγαπήθηκε από γενιές και γενιές Ελλήνων
Ο ηθοποιός που αγαπήθηκε από γενιές και γενιές Ελλήνων για το έμφυτο υποκριτικό ταλέντο του, το μπρίο και την ανάλαφρη διάθεση του, ήταν μέχρι τέλους ένας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια και αγάπη για τη ζωή.
Στην 70χρονη καριέρα του αναμετρήθηκε με όλα τα είδη θεάτρου, αλλά κυρίως με την κωμωδία –πρόζα, επιθεώρηση, μιούζικαλ. Η σχέση του με το είδος ήταν άλλωστε, κυτταρική. Έπαιξε σε έργα των Νίκου Τσιφόρου, Κώστα Πρετεντέρη, Ασημάκη Γιαλαμά, όπως και Μολιέρου, Ντάριο Φο και βεβαίως, Αριστοφάνη -«Θεσμοφοριάζουσες», «Σφήκες» και «Όρνιθες».
Στον κινηματογράφο έχουν μείνει χαραγμένες στην μνήμη πλήθος χιουμοριστικών ενσταντανέ και ξεχωρίζουν οι ερμηνείες του στις ταινίες «Ανθρωπάκι», «Νύχτα γάμου», «Ο Γόης», «Κορίτσια για φίλημα».
Είχε τιμηθεί με το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία «Ο έρωτας του Οδυσσέα» του Βασίλη Βαφέα.
“«Το σινάφι σε ανακαλύπτει, το κοινό σε αποκαλύπτει, αλλά η διάρκεια σε καθιερώνει».”
Ο Κώστας Βουτσάς υπήρξε ένας άνθρωπος γλυκός, ευγενικός και χιουμορίστας -η καλή του κουβέντα στις καθημερινές επαφές περίσσευε.
Επίσης, ένας άνδρας που αγάπησε πολύ τις γυναίκες. Οι γυναίκες της ζωής του ήταν πρωταγωνίστριες του βίου του –είχε κάνει τέσσερις γάμους και είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά- και συνέχισε να νοιάζεται γι’ αυτές ακόμη κι όταν οι σχέσεις τελείωναν.
Παιδί οικογένειας προσφύγων, γεννήθηκε Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1931 στον Βύρωνα, αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου μετακόμισε η οικογένεια του. Άλλωστε, τη Θεσσαλονίκη θεωρούσε πατρίδα του. Ο Θρακιώτης πατέρας του ήταν εργάτης οδοποιίας και η Κεφαλονίτισσα μητέρα του φρόντιζε το σπίτι. Για να συμπληρωθεί το εισόδημα της οικογένειας, ο Κώστας και τα αδέλφια του έκαναν διάφορες μικροδουλειές. Την περίοδο της Κατοχής πουλούσε τσιγάρα στους Άγγλους (για την ακρίβεια, αντάλλασσε τσιγάρα με τους Άγγλους αιχμαλώτους).
Το οικογενειακό επίθετο ήταν Σαββόπουλος, αλλά το «Βουτσάς» επικράτησε από τον παππού του που έφτιαχνε βαρέλια και τα βαρέλια παλαιότερα τα έλεγαν «βουτσιά». Λέγεται ότι όταν ξεκίνησε την καριέρα του, θιασάρχης του πρότεινε να το αλλάξει σε «Βέσελης», αλλά εκείνος αρνήθηκε.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Τριανταφυλλίδη «Μακεδονικό Ωδείο» της Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησε το 1952. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στην σκηνή ήταν το 1953 στο «Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης» με το έργο «Άνθος του Γιαλού». Την ίδια χρονιά έκανε και την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση στην κωμωδία του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» όπου εμφανίστηκε ως κομπάρσος. Στην Αθήνα ήλθε για μόνιμη εγκατάσταση το 1958 ύστερα από προτροπή της πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου Καλής Καλό. Μαζί της εμφανίστηκε την ίδια χρονιά στην επιθεώρηση «Πάρε Κόσμε» στο θέατρο «Περοκέ». Την επόμενη σεζόν εντάχτηκε στο δυναμικό του θεάτρου «Ακροπόλ».
Το ταλέντο και το ταπεραμέντο του δεν πέρασαν απαρατήρητα. Ο Αλέκος Σακελλάριος του δίνει ένα ρολάκι στην ταινία «Η κυρά μας η μαμή» με τον Ορέστη Μακρή και τη Γεωργία Βασιλειάδου (1958) και ο Βουτσάς μπαίνει στην «οικογένεια» της Φίνος Φιλμ.
Τρία χρόνια αργότερα παίζει στην «Αλίκη στο Ναυτικό» και στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Ο σκληρός άνδρας». Ακολουθεί «Ο Κατήφορος» με τον Νίκο Κούρκουλο και τη Ζωή Λάσκαρη, που φέρνει και την καθιέρωση του Δαλιανίδη. Η συνέχεια είναι γνωστή - «Νύχτα Γάμου», «Χαρτοπαίχτρα», «Ο Γόης», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Κορίτσια για φίλημα», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης». Ο Βουτσάς είναι πρωταγωνιστής και οι ατάκες του γράφουν ιστορία. Έπαιξε συνολικά σε 76 ταινίες.
Την περίοδο 1964-72 εμφανίζεται ως συνθιασάρχης με όλα τα μεγάλα ονόματα της κωμωδίας, ενώ από το 1972 και μετά συγκροτεί δικό του θίασο.
Με το τέλος του εμπορικού κινηματογράφου –που τον ανέδειξε- ο Βουτσάς στρέφεται σε πιο απαιτητικούς ρόλους. «Ο Έρωτας του Οδυσσέα», που του χάρισε Βραβείο Ερμηνείας, εκπροσώπησε το 1985 την Ελλάδα στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάννες και έναν χρόνο αργότερα προβλήθηκε από την ΕΡΤ ως μίνι σειρά.
Είχε κάνει τέσσερις γάμους. Με την Έρρικα Μπρόγιερ –τον πρώτο του γάμο- απέκτησε μια κόρη, τη Σάντρα (1972). Είχε άλλες δύο κόρες από τον δεύτερο γάμο του, με τη Θεανώ Παπασπύρου, τη Θεοδώρα (1977) και τη Νικολέτα (1979), με την πρώτη να ακολουθεί τα δικά του βήματα στο χώρο της ηθοποιίας.
Ο θετός γιος του (από προηγούμενο γάμο της τρίτης γυναίκας του Εύης Καραγιάννη, πρώην μοντέλου και ηθοποιού), Άνθιμος Ανανιάδης, είναι επίσης ηθοποιός.
Ο Κώστας Βουτσάς είχε στηρίξει πολλές φορές το ΚΚΕ ως φόρο τιμής στον πατέρα του, ενώ ήταν μεταξύ αυτών που είχε τρέξει να συνδράμει τους φοιτητές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
“«Δεν μπαίνω εγώ μέσα στο ρόλο, ο ρόλος μπαίνει μέσα μου». Κώστας Βουτσάς”
Το 2015 έκανε σχέση με την κατά 39 χρόνια μικρότερή του ηθοποιό, Αλίκη Κατσαβού, με την οποία παντρεύτηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2016 και απέκτησε παιδί (στις 23 Ιουλίου του ίδιου έτους). Όπως ο ίδιος είχε δηλώσει τότε, ο μικρός του γιος, Φοίβος, του είχε χαρίσει επιπλέον είκοσι χρόνια ζωής.
Το 2011 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τη στιγμή που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, παύεις να σκέφτεσαι. Σκέψεις χαρισμένες στις κόρες μου» (εκδόσεις Πατάκη).
Η κόρη του Θεοδώρα Βουτσά είχε γράψει στο οπισθόφυλλο:
«Ο πατέρας μου είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Στο σπίτι όμως δεν μας άφησε ποτέ να καταλάβουμε τη δύναμη του. Δεν μας έλεγε τι να κάνουμε και δεν μας έδινε συμβουλές. Ήταν -και είναι ακόμα- πολύ διακριτικός μαζί μας. Σε περιστάσεις που χρειαζόμασταν την καθοδήγηση του συζητούσε μαζί μας και μας έλεγε τις σκέψεις του πάνω στο θέμα. Πίστευε στην κρίση μας και στον τρόπο που μας μεγάλωσε και μας άφηνε να χρησιμοποιήσουμε εμείς όπως πιστεύαμε καλύτερα την πληροφορία που μας έδωσε. Μερικές φορές τον ακούγαμε... άλλες όχι.
Η πείρα δεν μεταδίδεται και δεν αγοράζεται. Οι σκέψεις όμως που προέρχονται από την πείρα μπορούν να εμπνεύσουν και να ανοίξουν παράθυρα όταν οι πόρτες έχουν κλείσει.
Αυτές είναι οι σκέψεις του πατέρα μου, ενός ανθρώπου που λατρεύει τη ζωή. Είναι δώρα που μας έκανε, δώρα που μας βοήθησαν να βλέπουμε τη ζωή αλλιώς».
Μενδώνη: Η παροιμιώδης αμεσότητά του έσπαγε τον «τέταρτο τοίχο» και ορμούσε πέρα από τα όρια του κάθε μέσου
Η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη αναφέρει στο συλλυπητήριο μήνυμά της:
«Μοιραζόμαστε μαζί με όλους τους Έλληνες τη βαθιά θλίψη για την απώλεια του Κώστα Βουτσά. Δεν ήταν μόνο πρωταγωνιστής του κινηματογράφου και του θεάτρου. Ήταν ένας από τους πιο εργατικούς ανθρώπους στον χώρο του θεάματος. Με την οικειότητα που διέκρινε την παρουσία και τις ερμηνείες του, ήταν φίλος που έμπαινε στα σπίτια και στις ζωές όλων μας από τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Η παροιμιώδης αμεσότητά του έσπαγε τον «τέταρτο τοίχο» και ορμούσε πέρα από τα όρια του κάθε μέσου. Γινόταν σχεδόν φυσική. Οι ταινίες του εκφράζουν μια ολόκληρη εποχή. Πολλές από τις ατάκες του, έχουν περάσει -ακόμη και σήμερα- στην καθημερινότητά μας. Στην καριέρα του, που διήρκεσε δεκαετίες -μέχρι ακόμη και την τελευταία στιγμή- προχώρησε παράλληλα με την ιστορία του ελληνικού θεάματος του 20ου και του 21ου αιώνα. Από τα επαρχιακά μπουλούκια και τη θεατρική σκηνή, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, ακόμη και τις βιντεοταινίες, ο Κώστας Βουτσάς υπηρέτησε την κωμωδία, την επιθεώρηση, το δράμα, με ταλέντο, χιούμορ, ήθος, συναδελφικότητα και πείσμα, ως ένα αξιοθαύμαστο υπόδειγμα θεατρανθρώπου. Η απώλειά του είναι μεγάλη. Αφήνει ένα πλούσιο έργο που θα μας συντροφεύει και στο μέλλον. Εκφράζω τα θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους πολυάριθμους φίλους του».