Ο βαρύτονος Ανδρέας Κουλουμπής απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών. Λατρεμένος σύζυγος της Κάρμεν Ρουγγέρη επί 57 ολόκληρα χρόνια, απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, τη Χριστίνα και τον Βίκτωρα.
Ο Ανδρέας Κουλουμπής γεννήθηκε στην Αθήνα. Διπλωματούχος του Εθνικού Ωδείου (Α΄ βραβείο), προσλαμβάνεται αμέσως από την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Από το 1967 τραγουδάει όλους σχεδόν του πρώτους ρόλους βαρύτονου σε παραστάσεις που ανέβηκαν στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο Μέγαρο Μουσικής.
Το ίδιο διάστημα εμφανίζεται σε πολλά λυρικά θέατρα του εξωτερικού (Ιταλία, Γερμανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Πολωνία και ΗΠΑ). Σολίστ της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και Θεσσαλονίκης, καθώς και της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, δίνει ατομικά ρεσιτάλ στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ελβετία, το Βέλγιο και συμμετέχει σε εγγραφές δίσκων όπερας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και στέλεχος της Όπερας Δωματίου Αθηνών.
Την περίοδο 1977-2009 συμμετέχει στο «Άξιον εστί» του Μίκη Θεοδωράκη, ερμηνεύοντας τον ρόλο του Ψάλτη (βαρύτονος), σε συναυλίες σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, Αμερικής και Αφρικής και εμφανίζεται στις TV των χωρών αυτών.
Ο δίσκος που ηχογράφησε με το «Άξιον Εστί» εξαντλήθηκε σε όλες τις εκδόσεις.
Ερμήνευσε τον ρόλο του Καρυωτάκη, στην ομώνυμη όπερα του Μίκη Θεοδωράκη, που ανέβηκε στην Εθνική Λυρική Σκηνή, τον «Επίλογο» του Κουνάδη στο Μέγαρο Μουσικής και την «Ελένη» του Θάνου Μικρούτσικου, σε λιμπρέτο του Χρήστου Λαμπράκη, επίσης στο Μέγαρο Μουσικής.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 (1995-1996 & 1996-1997) διετέλεσε αναπληρωτής Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, συμβάλλοντας μαζί με τη σύζυγό του, Κάρμεν Ρουγγέρη, στη δημιουργία της Παιδικής Σκηνής.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή δίδασκε τραγούδι σε τραγουδιστές όπερας και ηθοποιούς.
Είχε γράψει τους στίχους σε πολλές όπερες και σε όλα τα θεατρικά έργα της Παιδικής Σκηνής Κάρμεν Ρουγγέρη.
Είχε εκδώσει συλλογή ποιημάτων, καθώς και ένα παραμύθι για παιδιά με τον τίτλο «Τα παραμύθια του Παππού».
«Θυμάμαι εκείνη τη βραδιά» γράφει η Κάρμεν Ρουγγέρη. «Ήταν όλα τόσο μαγικά, τόσο όμορφα... Είδα για άλλη μια φορά τον Αντρέα μου νέο, να καταθέτει την ψυχούλα του εκεί ψηλά στον Λυκαβηττό, τραγουδώντας το Αριστούργημα του Θεοδωράκη. Γρήγορα που περνούν τα χρόνια, πολύ γρήγορα».