Απ’ την εποχή της άφιξης της κρίσης περί το 2010 στην χώρα μας, όλο και κάτι συμβαίνει που αναβάλει την ανατολή μιας καλύτερης περιόδου σχετικής έστω διάρκειας, οικονομική κρίση τη λέγανε (και πολλοί εξακολουθούν να την λένε), πανδημία τη λένε, ενεργειακή κρίση τη λένε, πόλεμο, εισβολή ή «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» τη λένε, ανεξέλεγκτο πληθωρισμό και φτωχοποίηση που υφίστανται τόσοι και τόσοι, ήρθαν και οι επισυνδέσεις ή κοινώς συνακροάσεις που χώρισαν σε μεν και δε, τελειώσανε και οι καλοκαιρινές διακοπές για όσους τυχερούς τις χαρήκανε ή τις απολαύσανε καθώς υπάρχει και το 40%- 50% του πληθυσμού που τις στερείται χρόνια τώρα, αλλά καθώς μπήκε ο Σεπτέμβρης ένα αεράκι γλυκό, θαλασσινό φύσηξε απαλά κι άρχισε να μας συμπαρασέρνει, βήμα το βήμα, σ’ ένα ταξίδι αισιοδοξίας. Μια ομάδα ευλογημένων ανθρώπων ήρθε για να μας δείξει την Οδό Ονείρων. Των ονείρων τους και μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας τα όνειρα ολάκερα.
Πρώτα απ’ όλα ο Κόουτς.
Μετρημένος, σοβαρός, σέβεται τους αντιπάλους (παρά την εξόφθαλμη σκληρότητα με την οποία οι Ουκρανοί αντιμετώπισαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ρίχνοντάς τον σε 4-5 περιπτώσεις στις διαφημιστικές πινακίδες ), έδωσε εντολή στους παίκτες της Εθνικής μας ομάδας να μην κυνηγήσουν την 100άρα, κάνοντας την τελευταία επίθεση κόντρα στην Ουκρανία, αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους στο πρώτο ημίχρονο που είχαν «περάσει» μπροστά με μια υπολογίσιμη διαφορά πόντων. Κι αυτή η εντολή να σταματήσει η ομάδα στα 99 και να αρνηθεί τον συμβολισμό της 100άρας, δείχνει μια ξεχωριστή εσωτερική ευγένεια χαρακτήρα.
Στον ίδιο πάντοτε αγώνα απέσυρε τον Γιάννη, όταν ο τελευταίος πέτυχε τον 41ο πόντο του έχοντας ανεβάσει το ρεκόρ πόντων ανά αγώνα. Όσο κι αν επέμενε ο Γιάννης να συνεχίσει για να ανεβάσει το ρεκόρ πόντων, τον απέσυρε για να τον ξεκουράσει. Γνωρίζει άψογα να κοουτσάρει, να προτάσσει την προστασία του αθλητή.
H αντιληπτική ικανότητα του Κόουτς και η «παικτοκεντρική» οπτική του και συμπεριφορά ξεδιπλώνεται κάθε φορά στις δηλώσεις, όπου μετά από κάθε αγώνα αποτυπώνει με σαφήνεια και απλότητα την εικόνα της ομάδας, επιβραβεύοντας τα βήματα προόδου που έγιναν, επισημαίνοντας τις αρνητικές στιγμές της ομάδας οι οποίες αποτελούν το αντικείμενο επισταμένης ανάλυσης μετά τον αγώνα,
″Θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια σε όλους. Ακόμη μια καλή μέρα για μας, σε επίπεδο ότι διαχειριστήκαμε κάτι νέο. Είχαμε κακή αρχή, ειδικά στην άμυνα. Χωρίς επικοινωνία και χέρια στην μπάλα. Μου άρεσε αυτό που συνέβη στο ημίχρονο στα αποδυτήρια και μεταφράστηκε στο γήπεδο. Είμαστε μια ομάδα που κερδίζει πόντους από την άμυνά της, αυτό κάναμε στο δεύτερο μέρος. Ελέγξαμε τον ρυθμό και βάλαμε τα σουτ που θέλαμε. Σε επίπεδο χτισίματος μιας καλής κουλτούρας, τα πήγαμε καλά. Συγχαρητήρια σε όλους.
«Ό,τι λέμε στα αποδυτήρια, μένει στα αποδυτήρια», είναι η επωδός του και η ομπρέλα προστασίας για την ομάδα που καθοδηγεί.
Μια ομάδα που έχει να δοκιμασθεί τρείς τελικούς μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα και αν τα καταφέρει με επιτυχία θα δοκιμασθεί στον τελικό της 18 Σεπτεμβρίου.
Αν τα καταφέρει;
Γιατί όχι;
Έτσι κι αλλιώς αυτό δεν είναι ο κρυφό όνειρο, το ανομολόγητο αλλά και προφανές συνάμα από την πρώτη στιγμή;
Ήδη ο ένας τελικός με τους δαίμονες της Εθνικής, τους Τσέχους, αφού μας γάνιασαν, τέλειωσε με επιτυχία και οι δαίμονες ξορκίστηκαν.
Επιστέφοντας στο ξενοδοχείο, η ελληνική αποστολή ανανέωσε τα κλειδιά των δωματίων της για μέχρι τον επόμενο τελικό. «Ε, πάμε ν′ ανανεώσουμε τα κλειδιά μας...» τόνισε με έμφαση ο Κόουτς, για την ομάδα που μεταδίδει ένα γλυκό συναίσθημα και μας συμπαρασέρνει, βήμα το βήμα, σ’ ένα ταξίδι αισιοδοξίας λες και πλάθει μια δικιά της Οδό Ονείρων:
«Δεν ξεχωρίζει. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας. Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε. Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός. Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολλή σιωπή. Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό, μα κι αβάσταχτο ουρανό.
Εδώ, σ’ αυτό το δρόμο, γεννιούνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών, ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί. Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος, κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…” Για τη χαμένη αθωότητα και τα όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ…».
Με την ευχή η μουσική για την Οδό Ονείρων να κρατήσει ως την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου. Να τελειώσουν χαρμόσυνα τα όνειρα. Που μας δάνεισαν οι ίδιοι τόσες βραδιές δίχως ίσως καλά-καλά να το γνωρίζουν . Σε αυτό το ταξίδι είμαστε όλοι μία ομάδα.
***
Μιχάλης Κονιόρδος, Καθηγητής Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής