Τη περασμένη εβδομάδα, τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και κάθε φύσης ειδησεογραφικά μέσα ασχολήθηκαν μετά επαίνων με τον Κούρο Ντουρμοχαμαντί Μπαγκί, Ιρανό πρόσφυγα, που ήρθε με βάρκα από τη Τουρκία στη Μυτιλήνη, και πέτυχε υψηλότατες βαθμολογίες στις Πανελλήνιες εξετάσεις.
Επίσης, ένα άλλο θέμα που υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλές, ήταν η χολυγουντιανή πρεμιέρα της Disney, με θέμα την ιστορία της οικογένειας Αντετοκούνμπο, που μέσα σε ελάχιστα χρόνια, πέρασαν από την αφάνεια και την ανέχεια στη κορυφή του κόσμου.
Πάντα έκαναν εντύπωση στην ειδησεογραφία τέτοια θέματα. Ο Κυμπουρόπουλος, ένας άνθρωπος που παρά τα κινητικά του προβλήματα κατάφερε να σπουδάσει, να εκλεχθεί ευρωβουλευτής και να γίνει παγκόσμια γνωστός. Ο αριστούχος μαθητής Σαϊντού Καμαρά που «συγκίνησε το Πανελλήνιο» με τις επιδόσεις του και «ανάγκασε» τον πρωθυπουργό να κάνει «ότι περνάει από το χέρι του» για να μην απελαθεί και να μείνει στη χώρα αφότου κλείσει τα 18.
Ο φακός της επικαιρότητας στρέφεται και προβάλει φωτεινές περιπτώσεις ανθρώπων, που παρά τις αντιξοότητες κατάφεραν να κάνουν άλματα. Όχι απλά να τρέξουν μακριά από τις δυσκολίες, αλλά να πετάξουν, να τις κοιτάνε από ψηλά σαν μικρούς σβώλους σκόνης που μπορούν να εξαφανιστούν με ένα απλό φύσημα.
Τι γίνεται όμως με όλους τους άλλους; Τι γίνεται με τους αυτούς που «δεν τα κατάφεραν»; Ποιος είναι ο πήχης της αποδοχής σε μια κοινωνία τελικά; Για κάθε έναν Αντετοκούνμπο, υπάρχουν εκατομμύρια Νιγηριανοί οικονομικοί μετανάστες που βρίσκονται ακόμα παράνομα στη χώρα, κυνηγημένοι στους δρόμους της Αθήνας, που κάνουν ακόμα τη πρώτη δουλειά του Γιάννη: πλανόδιοι μικροπωλητές. Που διαφέρει ο Γιάννης από αυτούς; Φυσικά στο αστείρευτο ταλέντο του στο μπάσκετ, στη τύχη που είχε να γίνει αυτό αντιληπτό από τους κατάλληλους ανθρώπους, στην εργατικότητα και στο πείσμα του να γίνει ο καλύτερος στο τομέα του. Είναι αυτό όμως αρκετό ώστε να δημιουργείται ένα χάσμα από έναν αντίστοιχο βιοπαλαιστή που μπορεί να γεννήθηκε 1,65 και να μη μπορεί να παίξει μπάσκετ ή να κάνει κάποιο άλλο σπορ; Τι θα γινόταν αν ο Σαϊντού Καμαρά δεν ήταν αριστούχος μαθητής;
Η ζωή του Κούρο Ντουρμοχαμαντί Μπαγκί, είναι σημαντικότερη από άλλων ομοεθνών του που χάνονται στις θάλασσες του Αιγαίου, απλώς και μόνο γιατί ξέρει πολύ καλά μαθηματικά; Διαμορφώνει αυτό κάποιον ηθικό πήχη αποδοχής στη κοινωνία;
Δε μας ενοχλεί που ο Κυμπουρόπουλος, παρά την αναγνωρισιμότητα του, δε μπορεί να κυκλοφορήσει αυτόνομα στο δρόμο λόγω του ότι είναι ΑμΕΑ; Και τι γίνεται με όλα τα άλλα ΑμΕΑ; Που και πως έχουν αφομοιωθεί από τον Κοινωνικό Ιστό; Που βρίσκονται άτομα με νοητική στέρηση ηλικίας 18 – 65; Τι γίνεται αφού αποφοιτούν από τα Ειδικά Σχολεία; Απομονωμένα σε Κέντρα Ημέρας μακριά από κάθε κοινωνική συναναστροφή με τους υπόλοιπους «φυσιολογικούς».
Ο σκοπός του παραπάνω κειμένου δεν είναι σε καμία περίπτωση να μειώσει τις επιτυχίες και το πείσμα των αναφερόμενων ονομάτων και πολλών ακόμα φυσικά που έχουν προκύψει κατά περιόδους. Αδιαμφισβήτητα, οι επιτυχίες που συνδέουν τα ονόματα τους είναι απέναντι σε κάθε πιθανότητα. Ωστόσο, παρόλο που τέτοιες ιστορίες ηχούν πάντα ευχάριστα στα αυτιά των ακροατών τους, αν δεν έχουν ως κίνητρο τον αφανισμό του μικροαστισμού και του συντηρητισμού, πρόκειται για σταγόνα στον ωκεανό. Δεν υπάρχει λόγος να εξάρουμε τη προσπάθεια ενός πετυχημένου Ιρανού πρόσφυγα όταν τον επόμενο θέμα στο ίδιο δελτίο είναι η «αγανάκτηση των κατοίκων από τη προσέλευση μεταναστών» ή οι καταγγελίες για τα push backs. Όταν ζητάμε να «καθαρίσει» το κέντρο , να ξέρουμε ανάμεσα σε αυτούς που θα «καθαριστούν» θα υπάρχουν και οι επόμενοι Γιάννηδες και Σαϊντού.
Οι φωτεινές αυτές ιστορίες ανθρώπων πρέπει να λειτουργούν ενωτικά, να μην έχουν χαρακτήρα διαχωρισμού. Ο φακός πρέπει να είναι στραμμένος, μόνιμα, και στους ανθρώπους που ακόμα δεν έχουν καταφέρει να λάμψουν αλλά υπομένουν τις δυσκολίες που τους βάζει το ίδιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που αργότερα θα τους δοξάσει.