Η απεργία αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του εργαζόμενου ως μέσο διεκδίκησης των δικαιωμάτων του και καταγγελίας των αντιεργατικών πρακτικών και νόμων σε βάρος του.
Τα χρόνια βέβαια των μαζικών απεργιών και των ισχυρών σωματείων έχουν παρέλθει σε αρκετές χώρες. Ο αριθμός των εργαζόμενων που συμμετέχουν σε απεργιακά καλέσματα είναι συχνά μειωμένος. Είτε επειδή δεν θέλουν να στιγματιστούν (κυρίως στον ιδιωτικό τομέα) είτε/και επειδή δεν θέλουν να χάσουν το ημερομίσθιο.
Συχνά δε επαναλαμβάνεται η συζήτηση περί «χρησιμότητας» των απεργιών ως μέσο διεκδίκησης αλλά και κατάχρησης αυτών ενώ σε πολλές χώρες διαμορφώνονται πολιτικές που εμποδίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Σε κάθε περίπτωση η απεργία αποτελεί πάντοτε το πλέον ισχυρό μέσο διεκδίκησης των εργαζομένων κυρίως σε ορισμένους κλάδους (πρόσφατο παράδειγμα οι δυναμικές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στην Amazon).
Κάποιες χώρες μάλιστα μοιάζουν να διατηρούν μέχρι σήμερα μια πιο ισχυρή «παράδοση» στις απεργίες όπως δείχνουν και τα στοιχεία του Ινστιτούτου Hans Böckler τα οποία επεξεργάστηκε και παρουσιάζει το Statista.com.
Όπως βλέπουμε, μεταξύ επιλεγμένων χωρών μελών του ΟΟΣΑ η Γαλλία είναι η χώρα με την ισχυρότερη απεργιακή παράδοση όπως προκύπτει για την περίοδο 2008-2016 και ακολουθεί η Δανία και το Βέλγιο.