Οι τελευταίες εξελίξεις στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, είτε αυτές σχετίζονται με τις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό, είτε με το ζήτημα του προσφυγικού/μεταναστευτικού, φανερώνουν την διαχειριστική ανικανότητα και την οραματική ένδεια από την οποία πάσχει η Ευρωπαϊκή Ένωσης.
Η αδυναμία θέσπισης μιας συγκεκριμένης στρατηγικής για την αντιμετώπιση των σύγχρονων προκλήσεων και όχι για την μετακύλιση των βαρών στα πιο αδύναμα κράτη-μέλη, η αδιαφορία απέναντι σε συμπεριφορές που αντιβαίνουν τις πιο βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου, το παράδειγμα της Τουρκίας είναι ενδεικτικό και εξοργιστικό, σε συνδυασμό με την τιμωριτική διάθεση απέναντι σε κράτη-μέλη όπως η Ελλάδα αλλά και η Ιταλία, στέλνουν έναν μήνυμα αποσάθρωσης των βασικών αρχών πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση κατά την ίδρυση της. Ένα μήνυμα που δυστυχώς πέρα από τις κράτη μέλη, το λαμβάνουν και χώρες ανερχόμενες οι οποίες προσπαθούν να καλύψουν το κενό εξουσίας στην περιοχή όπως η Κίνα ή η Ρωσία.
Στην περίπτωση της πατρίδας μας η αντιμετώπιση που επιφύλαξε στην Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε δύο μέτωπα, αυτό της οικονομικής κρίσης, αλλά και στην διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού, έστειλε ένα σαφές μήνυμα προς όλους τους ενδιαφερομένους ότι η έννοια της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης παραμένει ένα αδειανό πουκάμισο, χωρίς αντίκρισμα.
Στο πλαίσιο αυτό η αύξηση της επιρροής της Κίνας στην Μεσόγειο, με πολιορκητικούς κριούς την Ελλάδα και την Κύπρο, είναι φανερό ότι θα αποτελέσει την νούμερο ένα πρόκληση που κληθεί να αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση αφού με την προτεσταντική της οπτική απέναντι στην αντιμετώπιση των προκλήσεων της εποχής έχει ήδη ανοίξει τον δρόμο για να έχει τον ρόλο του δευτεραγωνιστή μέσα στην ίδια την Ευρώπη. Η μόνη διέξοδος αποτελεί η εντονότερη ενεργοποίηση της Γαλλίας και η μείωση του ρόλου της Γερμανίας στην διαδικασία λήψης αποφάσεων της Ε.Ε. Σε αντίθετη περίπτωση η γηραιά ήπειρος θα αποτελεί πεδίο διαμάχης ανάμεσα σε Κίνα και Ρωσία.