των Χρήστου Νικολόπουλου & Γιάννη Ξένου
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Η αναβάθμιση μιας μικροσκοπικής γενικής γραμματείας σε υπουργική υπερδομή μόνο θετικά θα μπορούσε να ιδωθεί. Οι σύγχρονες κοινωνίες ζητούν σταθερότητα. Υγειονομική κρίση, μεταναστευτική κρίση, κλιματική κρίση, κρίση στην παγκόσμια αρχιτεκτονική ασφαλείας αλλά και ένα σωρό άλλα συνοδευτικά επίθετα με το ουσιαστικό κρίση μας επισημαίνουν την ανάγκη ύπαρξης ενός ξεχωριστού υπουργείου. Κατά συνέπεια η πολιτική προστασία δικαίως στέκεται δίπλα στην κοινωνική τάξη και στην εθνική άμυνα. Με λίγα λόγια οι κοινωνίες ζητούν ασφάλεια.
Το υπουργείο Πολιτικής Προστασίας προέκυψε ως απάντηση όχι μόνο για τις καταστροφικές πυρκαγιές που αντιμετώπισε η χώρα αλλά και για τις βιβλικές πλημμύρες που τις ακολούθησαν. Οι καταστροφές κατέδειξαν την επιτακτική και άμεση ανάγκη για πρόληψη κι όχι μόνο θεραπεία (με σύνηθες φαινόμενο την επιδοματική «θεραπεία» και μόνο.).
Τα γεγονότα που ζήσαμε στο Μάτι καθώς και εκείνα της Μάνδρας ακόμα στοιχειώνουν τη συλλογική μας μνήμη και, βαραίνουν τη συλλογική μας συνείδηση: κυνισμός, ασύστολα ψεύδη, πρόχειρη συγκάλυψη και βαριές αλληλοκατηγορίες. Τι αίσθημα ασφάλειας να υπάρξει σε μια γιγαντωμένη πρωτεύουσα που δε δύναται να προστατέψει ούτε τον άμεσο περίγυρό της;
Όμως από την ίδρυση του υπ. Πολιτικής Προστασίας δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την κακοδαιμονία της εγχώριας πολιτικής.
Η πρώτη επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν ο ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης (ναι, αυτός που τώρα στηρίζει τον Κασσελάκη, παρότι υποστηρίζει την κατάργηση της θητείας). Αυτή η πρώτη επιλογή και ο τρόπος που υπαναχώρησε ο ναύαρχος ήταν το πρώτο κακό δείγμα.
Αφού δεν βγήκε η πολιτικάντικη λύση Αποστολάκη αναζητήθηκε η λύση στο βαρύ όνομα από το εξωτερικό με «περγαμηνές». Το αποτέλεσμα γνωστό, επιλέχθηκε ο Κύπριος πρώην Ευρωπαίος επίτροπος, Χρήστος Στυλιανίδης. Ένας τεχνοκράτης, γνωστός περισσότερο για την στήριξη που παρείχε στο Σχέδιο Ανάν και με παραφουσκωμένες ευρωπαϊκές επιτυχίες. Ήλθε, είδε και απήλθε χωρίς να καταλάβει κανείς μας πώς ήλθε, τι είδε και πώς απήλθε. Πρώτα δείγματα γραφής έδωσε τον Ιανουάριο του 2022 με τον χιονιά στην Αττική και το ατελείωτο μπάχαλο που δημιουργήθηκε στην Αττική Οδό. Υποτίθεται στον ενάμιση χρόνο που μεσολάβησε μέχρι την αποχώρηση του, τον περασμένο Ιούνιο θα είχε οργανώσει υποτυπωδώς το υπουργείο του, απερίσπαστος από τις μικροκομματικές έγνοιες άλλων συναδέλφων του. Την αποτελεσματικότητα ή όχι της θητείας του δεν την μάθαμε ποτέ. Εκτός ότι στην φετινή αντιπυρική περίοδο η χώρα διέθετε περισσότερα πτητικά μέσα, δεν είδαμε κάποιο άλλο απτό δείγμα της δουλειάς του. Κάποια στιγμή ο «τεχνοκράτης» Στυλιανίδης ας αξιολογηθεί για την δουλειά του.
Ο νέος υπουργός Πολιτικής Προστασίας, Βασίλης Κικιλίας έπεσε κατευθείαν στα βαθιά, χωρίς περίοδο προσαρμογής, αλλά μέσα σε δύο μήνες έδειξε περίτρανα την ανεπάρκειά του για την θέση. Προχθές το πρωί Πάνος Καμμένος και Νίκος Χαρδαλιάς εξήγησαν ότι για να κινητοποιηθεί ο στρατός πρέπει πρώτα να λάβει αίτημα από το υπ. Πολιτικής Προστασίας. Ο Β. Κικίλιας άργησε 24 ώρες να ζητήσει την βοήθεια του στρατού για την Θεσσαλία και ιδιαίτερα για την Καρδίτσα και την Μαγνησία και ίσως αυτή η καθυστέρηση να υπήρξε μοιραία για κάποιους συμπολίτες μας.
Την μεγαλύτερη ευθύνη όμως την έχει αυτός που τοποθέτησε τον Β. Κικίλια, αλλά και τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη με την απαράδεκτη δήλωση για την δολοφονία του Αντώνη Κ., σε τέτοιο καίριο πόστο. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πίστευε ότι στην δεύτερη θητεία του θα είχε την ευχέρεια να ασχοληθεί με τα «μεγάλα ζητήματα» είναι γελασμένος. Για να το έκανε αυτό θα έπρεπε η κυβέρνησή του να λειτουργεί «ρολόι» και να υπάρχει στο Μαξίμου ο «αντ’ αυτού» που στα ζητήματα καθημερινότητας θα έχει διαχειριστική επάρκεια, αλλά και το κύρος, να βάζει τα μέλη της κυβέρνησης και τον κρατικό μηχανισμό να κάνουν την δουλειά τους.
Προφανώς αυτό το πρόσωπο λείπει από το Μαξίμου, (έφυγε κακήν κακώς και ο Δημητριάδης) επομένως αν δεν ανασκουμπωθούν ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ η δεύτερη θητεία τους δεν θα είναι περίπατος, όπως ανέμεναν, αλλά θα πηγαίνουν καταστροφή σε καταστροφή. Οι περιφερειακές εκλογές είναι σε ένα μήνα και ίσως εκεί –απρόσμενα– χτυπήσει το πρώτο καμπανάκι για την κυβέρνηση.