Η εβδομάδα που πέρασε μας προσέφερε αρκετές ευχάριστες στιγμές, στο πλαίσιο της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Από λεκτικά σαρδάμ μέχρι νοηματικά unfair από φερέλπιδες πολιτικούς ταγούς, αλλά και νεόκοπα – και ίσως ελπιδοφόρα – πολιτικά στελέχη. Πρωταγωνιστές στελέχη από όλο το πολιτικό φάσμα. Άλλοι δεν γνώριζαν ή δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το πρόγραμμα των κομμάτων τους, ενώ άλλοι το προσάρμοζαν στα δικά τους θέλω. Έβλεπαν το συλλογικό αύριο μέσα από τη δική τους υποκειμενική ματιά.
Η άγνοια ή η πρόδηλη αδυναμία υποστήριξης κομματικών, προγραμματικών, θέσεων (χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το κόστος των προγραμματικών εξαγγελιών όλων των κομμάτων αλλάζει καθημερινά ανάλογα με το στέλεχος που το αναλύει και το μέσο στο οποίο εμφανίζεται!) έδωσε την ευκαιρία σε όλους να μιλούν για «κρυφή ατζέντα». «Σας κρύβουν την αλήθεια και εάν βγουν οι μπλε, οι πράσινοι ή οι κόκκινοι θα βιώσετε κοινωνικό Αρμαγεδδώνα»», είναι η μόνιμη επωδός.
Πόση σχέση έχουν, όμως, με την πραγματικότητα οι ανωτέρω θέσεις; Πού βρίσκεται η αλήθεια και πού ο μύθος; Σε ποιο βαθμό τα κόμματα απεργάζονται κρυφά σενάρια σε βάρος των κοινωνικών στρωμάτων;
Η αλήθεια είναι ότι για να υπάρξει «κρυφή ατζέντα» πρέπει πρώτα να υπάρξει και «φανερή». Θα πρέπει τα κόμματα να έχουν συνεκτικό σχέδιο για την επόμενη ημέρα με μετρήσιμους στόχους. Στη ζώσα νεοελληνική πραγματικότητα τούτο αποτελεί φενάκη. Τα επίσημα προγράμματα ομοιάζουν σε σημείο ταύτισης με ελάχιστες διαφορές για να «νομιμοποιήσουν» και δικαιολογήσουν την υποτιθέμενη πολιτική διαφοροποίησή τους. Συμφωνούν στο μεγαλύτερο μέρος των στόχων και στα περισσότερα εργαλεία που οδηγούν στην επίτευξη αυτών. Τυχόν διαφοροποιήσεις σε επιμέρους σημεία δεν δικαιολογούν ούτε την ένταση που προκαλούν ούτε χαρακτηρίζονται από κάποια ειδικότερη λυσιτέλεια για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Κουβέντα να γίνεται μήπως και συσπειρώσουμε τους κομματικούς στρατούς.
Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Προφανώς. Τούτο προϋποθέτει, όμως, κόμματα – ζωντανούς πολιτικούς σχηματισμούς και φορείς δημιουργίας πρωτογενούς πολιτικής και όχι διαχειριστές του τετριμμένου και θηρευτές της απλοϊκότητας. Εάν πληρούνταν η πρώτη συνθήκη και το τελευταίο μέλος θα μπορούσε να υπερασπιστεί μια πολιτική την οποία είχε συνδημιουργήσει. Όσο ισχύει, όμως, το δεύτερο τόσο περισσότεροι θα πιάνονται αδιάβαστοι σε καθημερινό πλαίσιο. Άλλωστε, η γνώση δεν οδηγεί σε εκλογή ή κοινωνική αναρρίχηση. Στα σύγχρονα κόμματα, περισσότερη σημασία έχει ποιους ξέρεις παρά τι ξέρεις. Για να αλλάξει τούτο θέλει δουλειά πολλή...
Του Αργύρη Αργυριάδη
Δικηγόρου